review
Recensie: Jurassic Park 3D
Conclusie
Jurassic Park 3D blijft trouw aan het origineel van 20 jaar geleden, iets wat veel fans tevreden zal stellen. De film is nog even spannend en de dinosaurussen nog even angstaanjagend als dat ze in 1993 waren. Echter, waar Jurassic Park 3D voor velen zal inspelen op het sentiment van toen zal het voor sommigen een nieuwe ervaring zijn. Voor de jeugdige kijker zullen enkele animaties ietwat achterhaald lijken. Toch zal dit niet afdoen aan de machtige ervaring die Jurassic Park heet.Het is alweer 20 jaar geleden dat Steven Spielberg en zijn team de wereld schokten met levensechte dinosaurussen op het witte doek. Jurassic Park luidde een nieuw tijdperk van computeranimatie in. Ter ere van dit jubileum kunnen we nu genieten van Jurassic Park 3D.
Toen Jurassic Park uit kwam in 1993 zorgden de baanbrekende effecten ervoor dat men dinosaurussen kon zien op een manier die ze nog nooit eerder gezien hadden. De T-Rex die menig kijker destijds de stuipen op het lijf gejaagd heeft is exemplarisch voor het effect dat de film op de wereld gehad heeft.
Voor degenen die nog niet bekend zijn met het fenomeen Jurassic Park: de film draait om een nieuw pretpark dat eigenaar John Hammond (Richard Attenborough) aan het opzetten is. In dit park zouden dankzij de nieuwste technische snufjes en genetische experimenten echte levende dinosaurussen te zien moeten zijn. Om het park te beoordelen en goed te keuren voor het publiek nodigt Hammond een team experts uit met hierin onder andere paleontoloog Alan Grant (Sam Neill), paleobotaniste Ellie Sattler (Laura Dern) en wiskundige Ian Malcolm (Jeff Goldblum). Dit gaat natuurlijk faliekant mis en zal het team hun best moeten doen om aan de levende attracties van Jurassic Park te ontsnappen.
Jurassic Park 3D blijft trouw aan de originele versie uit 1993. Er zijn geen scenes toegevoegd om het 3D effect extra te benadrukken wat de Jurassic Park fan gelukkig zal maken. Anders dan de meeste 3D-films de er laatste tijd uitkomen is Jurassic Park natuurlijk niet in 3D geschoten. Mede hierdoor is de toegevoegde 3D minder prominent aanwezig en vaak zelfs subtiel. Dit maakt de film aangenamer om naar te kijken dan veel films waarbij de nadruk zo pontificaal op dit effect ligt.
[one_half]
[/one_half]
[one_half_last]
[/one_half_last]
Hier tegenover staat wel dat de animaties die in 1993 baanbrekend waren nu toch al wat verouderd ogen. Dit zorgt voor een tweestrijd: moet de film zo trouw mogelijk blijven aan het origineel en (behalve het 3D effect) niets veranderen, of toch de computeranimaties iets opvijzelen? Liefhebbers van het origineel zullen waarschijnlijk liever dezelfde film als destijds zien. De nieuwe (lees: jongere) kijker is echter, wat animaties betreft, beter gewend en zal wellicht voor de tweede optie gekozen hebben.
