nieuws
Recensie: Oblivion verveelt verschrikkelijk

In de toekomst is de menselijke beschaving weggevaagd na een oorlog met een buitenaards ras. Techneut Jack Harper draait routineklusjes om de nieuwe mensenkolonie op een maan van Saturnus te voorzien van energie. Oblivion is conceptueel interessant, maar de film zelf beweegt veel te langzaam voort.

Klusjesmannen en fusiereactoren
Jack Harper (Tom Cruise) is Techneut-49 en is samen met Victoria (Andrea Riseborough) een efficiënt team. Hun geheugen is gewist zodat zij zich volledig kunnen richten op hun uit te voeren taak. Hij repareert drones die enorme fusiereactoren beschermen, zij houdt hem vanaf een post hoog in de wolken in de gaten. En dat moet ook wel, want ze leven in een wereld kapotgemaakt door het  buitenaardse ras de Scavengers (met de bijnaam Scavs). De Scavs, die veel weg hebben van Mad Max: Road Warrior-bandieten zochten een nieuwe wereld om op te wonen, nadat die van hen onbewoonbaar is geworden. Zij verloren uiteindelijk de oorlog, maar vernietigden in de begindagen wel onze maan. Wat natuurlijk een beetje raar is,  de maan is redelijke essentieel voor hun nieuw geplande huis.

Om alles in goede banen te laten lopen is er dagelijks contact met het ruimtestation Tet, waarvan Sally de woordvoerster is. Het duurt nog twee weken voordat de fusiereactoren genoeg energie hebben vergaard en ook Jack en Victoria samen met de rest van Tet naar de nieuwe kolonie op Titan, een maan van Saturnus, mogen. Hier lijkt plots verandering in te komen wanneer een ruimteschip uit de hemel stort. Vanaf dan begint het verhaal pas echt, al zo’n drie kwartier onderweg in de film. Jack wordt gewaarschuwd deze crash niet te onderzoeken en te richten op zijn missie, maar Jack blijkt best bereid te zijn de toekomst van het gehele menselijke ras op het spel te zetten. Bij de crash doet hij een ontdekking: het zijn mensen. Hij neemt kosmonaut Julia (Olga Kurylenko) mee, die informatie blijkt te bezitten die de gehele missie in gevaar brengt.

Langzame ontwikkelingen
Die informatie is een enorme plottwist, maar wel eentje die verdacht lang op zich laat wachten. Het verhaal dat ons wordt toegeworpen in het begin is allesbehalve waterdicht en doet gelijk veel vragen oproepen, zoals: Waarom vernietigen de ruimtewezens de maan? Waarom doet een koppel en niet een bekwaamd team deze lastige klus? Waarom is ondanks alle atoombommen die geworpen zijn grote gedeelten van waar Jack werkt niet radioactief? Waarom willen de Scavs Jack vangen en niet doden? Dat hier allemaal een luchtje aanzit moet iedereen duidelijk zijn, behalve hoofdpersonages Jack en Victoria dan. De antwoorden hierop komen, maar ze worden zo lang uitgerekt dat ze weinig verrassend zijn wanneer ze onthult worden. Stiekem hoop je dat er meer mee wordt gedaan, want de wereld die regisseur Joseph Kosinski schetst (gebaseerd op zijn eigen comic) voelt goed uitgewerkt. Hoewel er een paar overduidelijke gaten in blijven zitten.

[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]

Gebrek aan originaliteit en respect
Dat wil niet zeggen dat deze wereld heel origineel is. Doorgewinterde sci-fi-liefhebbers zullen al snel de link leggen naar andere films, zoals The Matrix (Wachowski’s, 1999), Moon (Jones, 2009) en zelfs Wall-E (Stanton, 2008). Als Oblivion zijn kijkers iets serieuzer had genomen was het een veel betere film geworden. De film behandelt zijn kijkers alsof het debielen zijn. Het geheel voelt aan als een déjà vu, maar doordat de film dat zelf niet erkent voelt het alsof Oblivion vooral tijd rekt.

De film, die toch al in klokt op twee uur, voelt hierdoor nog meer als een lange zit aan. Zeker de stukken waarbij opeens sentiment de boventoon nemen; Cruise lijkt na zijn razernij bij Oprah compleet platgespoten te zijn, want er valt maar weinig emotie bij hem af te lezen. Riseborough en Kurylenko spelen aardig, maar hebben te weinig scherpe of interessante dialogen om hun personages boeiend te maken. Dat is jammer, want het zijn toch vooral deze drie waar we het mee moeten doen.

Dan zijn er nog de eindeloze shots van natuur en overwoekerde gebouwen. Let wel, dit ziet er allemaal prachtig uit, net als de rest van de film overigens, maar ze zorgen eveneens voor het langzame tempo. Oblivion heeft eveneens de rare fetisj om in elk landschap een Amerikaanse architectonische mijlpaal te laten opdoemen: Empire State Building, Golden Gate Bridge, Vrijheidsbeeld, Pentagon en het Washington Memorial komen allemaal voorbij. Weten we ook een keer hoe die er vernietigd uit zien. Maar deze beelden, te samen met de lauwe gesprekken tussen de drie castleden, vergen veel te veel tijd. Interessanter zou een uitdieping van de wereld zijn geweest, wat nu pas na drie kwartier gebeurt; afgezien dan van de spoedcursus in de eerste vijf minuten van de film.

[one_half][/one_half] [one_half_last][/one_half_last]

Oblivion’s opbouw spreekt tot de verbeelding én weet te fascineren, maar kan helaas niet verdoezelen hoe leeg zijn personages en plot eigenlijk zijn. Het is een sci-fi-film die platgetrapte paden bewandelt en niets nieuw toevoegt, maar tegelijkertijd zijn kijkers met weinig respect behandelt en doet alsof het juist het tegenovergestelde is. Oblivion komt te laat op gang en loopt achter de feiten aan.