nieuws
Recensie: Derek seizoen 1

Derek is het geesteskindje van Britse komiek Ricky Gervais. Gervais, die we allemaal kennen van The Office, schreef en regisseerde niet alleen de drama-comedy serie maar speelt ook de hoofdrol. Het eerste seizoen, dat zes afleveringen telt, is kort geleden geëindigd maar de serie wordt met goede reden verlengd met een tweede.

Derek speelt zich af in een bejaardenhuis in Engeland. Hier werkt Derek Noakes (Gervais), een 49-jarige man met een ontwikkelingsachterstand. Sinds drie jaar werkt Derek in dit verzorgingstehuis waar hij een goeie band opgebouwd heeft met zowel de bejaarden als met de andere werknemers: verzorgster Hannah (Kerry Godliman) en klusjesman Dougie (Karl Pilkington). Behalve deze twee is ook vriend Kevin (David Earl) aanwezig, wiens taak in het verzorgingshuis onduidelijk is.

Derek is iedereen’s lieveling. De combinatie van Derek’s goudeerlijke en ongeremde aard en gebrek aan intelligentie zorgen ervoor dat hij door het grootste deel van de samenleving raar wordt aangekeken en een buitenstaander is. Al binnen een paar momenten wordt in de eerste aflevering echter al duidelijk dat dit ongegrond is en dat Derek een beter persoon is dan de meeste ‘normale’ mensen.

De serie wordt gebracht als een ‘mockumentary’, een genre waar Gervais reeds bekend mee is. Hetzelfde format werd namelijk gebruikt bij The Office en is sindsdien vaak toegepast. Op deze manier weet de serie Derek’s persoonlijkheid nog beter tot zijn recht te laten komen. De scènes waarin Derek aan de kijker vertelt over zijn hobby’s, zijn favoriete youtube video’s (Hamster on a Piano, bijvoorbeeld)  en zijn ideeën over hoe we als mensen met elkaar om moeten springen zijn vaak de leukste momenten van de serie.

[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]

Zoals we van Gervais gewend zijn is de serie natuurlijk ook erg komisch. Onnozel als Derek is zorgt hij voor de nodige domme vragen en verwarring om alledaagse dingen. Klusjesman Dougie  zorgt eveneens voor een flinke komische noot. Dankzij zijn pessimistische instelling is er, behalve Derek, weinig veilig voor zijn constante (maar vaak niet ongegronde) gezeur. De interviews met Dougie die we voorgeschoteld krijgen zijn dan vaak ook hilarisch. Toch is het niet het comedy gehalte dat het belangrijkst lijkt te zijn aan Derek. De dramatische kant van wat er zich in de zes afleveringen afspeelt is een stuk prominenter en maakt de humor tot een bijzaak.

Ondanks dat de wijsheden die Derek ons vertelt vaak wat zoetsappig en niet altijd even origineel zijn blijft het personage hartverwarmend. De omgeving waar Derek zich afspeelt leent zich perfect voor wat Gervais probeert te bereiken en wat het best te omschrijven is met het cliché ‘een lach en een traan’. Dit is echter prima uitgevoerd wat de eerste zes afleveringen van Derek het kijken absoluut waard maakt.