nieuws
Recensie: The Croods

The Croods is de nieuwste film van Dreamworks. De animatiefilm draait om een familie uit het stenen tijdperk. The Croods vermaakt, maar zal de kijker die bekend is met het repertoire van Dreamworks geen verassingen bezorgen.

De hoofdrol wordt gespeeld door holbewoonster Eep (Emma Stone) en haar holbewonerfamilie: vader Grug (Nicolas Cage), moeder Ugga (Catherine Keener), zoon Thunk (Clark Duke), hun oma en baby Sandy. Dit gezin is erg gesteld op hun veiligheid en hun routine, die vooral bestaat uit het verzamelen van voedsel om ’s avonds zo snel mogelijk weer terug te keren naar hun veilige grot. Wanneer deze grot door een aardverschuiving wordt vernietigd worden de Croods gedwongen om hun veelal vijandige omgeving te confronteren op zoek naar een nieuw onderkomen. Hier worden ze in geholpen door de net iets verder geëvolueerde Guy (Ryan Reynolds), een jongeman die ze introduceert in de wereld buiten hun grot.

Zoals we gewend zijn van Dreamworks is The Croods wederom oogstrelend. De prehistorische omgevingen en natuurlijke obstakels waar de holbewoners zich een weg doorheen moeten banen zien er levensecht uit. De dieren die ze hier tegenkomen zijn echter wat opvallend. Zo zien deze er meer uit als mislukte genetische experimenten dan prehistorisch wild. De vergelijking met het welbekende Ice Age is bij een film als deze snel gemaakt. Hier is er een poging gedaan om dieren die daadwerkelijk geleefd hebben weer tot leven te wekken. The Croods lijkt zijn best te doen het over een andere boeg te gooien met als resultaat: de zeer ongeloofwaardige en bijna buitenaardse Piranhakeet (half piranha, half parkiet), Beer-uil en Muis-olifant-kruisingen.
[one_half]

[/one_half]
[one_half_last]

[/one_half_last]
Aangezien The Croods in beginsel bedoeld is voor kinderen probeert het de kijker hier en daar nog iets te leren. De overkoepelende boodschap is duidelijk en zeer relevant in het tijdperk waarin kinderen steeds meer binnen opgroeien, dankzij technologisch vernuft en het internet. Zo wordt kinderen geleerd dat het buiten hun veilige schulp natuurlijk ook mooi is. Behalve dit lijkt The Croods ook even een dergelijke weg als Disney’s Brave te bewandelen. Hierin is het eveneens het jonge vrouwelijke personage die het emancipatoire voortouw lijkt te nemen door vooruit te lopen op haar groepsgenoten. Dochter Eep houdt van het buiten zijn en is de grot waarin de familie Crood leeft zat. Zij lijkt voorop te gaan lopen in de wending die het leven van het gezin gaat nemen. Echter is dit element gelijk weg wanneer Guy het verhaal betreedt en de boel in dit opzicht overneemt. Dat is jammer, gezien de film toch wel aardig wat potentie had in dit opzicht.

The Croods is, zoals we gewend zijn van de meeste Dreamworks-animaties, vermakelijk voor jong en oud. Toch is het, met name wanneer het eind van de film nadert, tenenkrommend hoeveel clichés er over het scherm en door de speakers vliegen als er voor iedereen de nodige levenslessen geleerd worden. Omdat dit toch een nodig kwaad schijnt te zijn bij een film gemaakt voor kinderen  is dit uiteindelijk toch te overzien en kijkt de film bijzonder gemakkelijk weg. The Croods misstaat absoluut niet in de imposante lijst van Dreamworks-animatiefilms.