nieuws
Recensie: Valentino

Valentino is de nieuwe film van Remy van Heugten over de charmante Italiaanse autoverkoper Dino Valentino die een bizar dubbelleven leidt. Weet Dino ons hart te veroveren of bezwijkt hij onder zijn eigen leugens?

Een web van leugens
Dino Valentino (Najib Amhali) is geen echte Italiaan: hij is eigenlijk Farid, een Marokkaan die zich anders voordeed om een baan als Maserati-verkoper te kunnen krijgen. Het gaat Dino goed af, maar wanneer zijn nietsvermoedende vriendin (Elise Schaap) hem ten huwelijk vraagt en een belangrijke promotie op de loer ligt, wordt het voor Dino lastig om de schijn hoog te houden. Dat zijn zieke vader hem vraagt zich aan de ramadan te houden in zijn vaders plaats, maakt het voor Dino extra zwaar.

Dat dit verhaal niet bijster origineel klinkt, kan kloppen. De film is geïnspireerd door de Franse film L’Italien uit 2010. Het ietwat uitgekauwde plot van Valentino doet bijvoorbeeld denken aan Good Bye Lenin! of de recentere Arbitrage. Dit neemt echter niet weg dat Valentino charme heeft. Najib Amhali is grappig als de nét niet overtuigende Valentino, met zijn bakjes afhaal-Italiaan en oneliners uit Italiaanse films (hij noemt zijn vriendin herhaaldelijk ‘principessa’) en ontroerend als Farid, de oudste zoon van een hartelijke Marokkaanse familie.

Eerlijkheid duurt het langst
Hoewel Amhali de film prima draagt, komen de andere acteurs minder goed uit de verf. Elise Schaap is zeker in het begin een tikkeltje houterig als Monique, Valentino’s vriendin. Dat gezegd hebbende: dit valt deels te wijten aan de soms afgezaagde, banale dialoog vol clichés. Het is vrijwel onmogelijk om een tenenkrommende zin als “ik wil dat je me penetreert” geloofwaardig uit te spreken. Ook sommige bijrollen hebben te lijden onder stroef acteerwerk. Valentino’s baas (Derek de Lint) en collega’s (Kees Boot en Nasrdin Dchar) banen zich geforceerd een weg door het voorspelbare plot. Gelukkig is er een stuk meer warmte te vinden bij Valentino’s familie en Salvatore (Beppe Costa), de eigenaar van een Italiaanse delicatessenzaak.
[one_half]

[/one_half]
[one_half_last]

[/one_half_last]
Regisseur Van Heugten hanteert een strak tempo in de film: nooit kakt Valentino in. De spanningsboog is goed uitgewerkt. Hoewel Valentino moeizaam op gang komt, zorgen Dino’s steeds uitbundigere leugens voor grappige, levendige situaties. De hoogtepunten zijn een absurde wisseltruc waarbij iemand zich voordoet als een prins van Qatar en de momenten dat zijn leugens totaal in strijd gaan met het vasten tijdens ramadan. Dino geeft echter niet op en toont iedereen, ondanks de leugens, zijn integere karakter. Wanneer de film afgelopen is, heeft hij het publiek voor zich gewonnen.

Valentino is een leuke romantische komedie, maar meer niet. Het plot en de dialogen zijn afgezaagd en een beetje flauw. Desalniettemin is Amhali grappig en charmant, maar helaas geldt dit niet voor de hele cast. De achterhaalde soundtrack wil ook niet helpen. Wanneer de film op stoom komt daarentegen, wordt Valentino een stuk vermakelijker om naar te kijken en uiteindelijk de moeite waard.