nieuws
Recensie: Sound City Movie
Alleskunner Dave Grohl maakt met de documentaire Sound City zijn regiedebuut. In de legendarische gelijknamige studio in Los Angeles nam hij in 1991 als drummer van Nirvana het album Nevermind op. De film vertelt het verhaal van de beginjaren van de studio tot de sluiting een aantal jaar geleden.
Sound City opent de deuren eind jaren ’60. We krijgen een aantal citaten van bekende muzikanten te zien die het verhaal van deze unieke studio vertellen. Op het moment dat Neil Young een album in de studio opneemt loopt het storm. De ene na de andere grote band boekt de studio. Vooral het album Fleetwood Mac bezorgt de studio een legendarische status.
Toch schuilt er meer achter de documentaire dan een simpele terugblik op de studio. In de jaren ’70 had nog niemand gehoord van digitale muziek en het bewerken met computers. Sound City had een unieke console, de Neve 8028 Console genaamd, die een ongeëvenaard geluid kon produceren. Zoals de instrumenten bij Sound City klonken, zo klonken ze nergens. Vooral het geluid van de drums klonken nergens zo helder en puur als in de Sound City Studio. Toch belandde de studio al snel in zwaar weer. De digitale revolutie deed in de jaren ’80 zijn intrede. De analoge techniek van de studio bleek gedateerd en muzikanten kozen liever voor grotere studio’s met meer mogelijkheden. Gedurende de documentaire wordt dit meerdere malen duidelijk. Zo speciaal was de studio eigenlijk niet. Het was klein, het was muf en lang niet altijd opgeruimd.
Dit veranderde in 1991. Nirvana zocht een studio en koos Sound City, omdat deze het goedkoopste was. Het album dat de band hier opnam, Nevermind, werd hun absolute doorbraak en zorgde voor een opleving van de studio. Ineens was Sound City weer cool en stonden bands in de rij om een album in de studio op te nemen. Artiesten als Red Hot Chili Peppers, Rage Against The Machine & Queens of the Stone Age namen er verschillende platen op. Tijdens de documentaire komen verschillende artiesten aan het woord die het allemaal roerend eens zijn over éen ding: pure muziek. Dave Grohl heeft in de media al vaker zijn ongenoegen geuit over de digitale revolutie. Alles kan mooi gemaakt worden en een artiest hoeft steeds minder te doen. Het laatste album van de Foo Fighters is mede door aandringen van Dave analoog opgenomen. Doordat voormalige medewerkers van de studio uitgebreid aan het woord komen wordt uitgelegd hoe dit proces in zijn werk gaat. Het analoge opnemen is een kunst op zich.
Naar mate de documentaire vordert ontvouwt dit zich als de essentie van het verhaal. Wederom verliest de studio de strijd met het digitale tijdperk. Met de huidige techniek kunnen mensen overal muziek maken. Een microfoon en een computer is genoeg. De artiesten uitten in de documentaire hun ongenoegen over de huidige muziekwereld. Artiesten zingen nummers vals in, instrumenten klinken niet altijd even helder, maar dat maakt niet uit. De computer repareert dat wel even.
In deze missie slaagt de documentaire met vlag en wimpel. In ruim anderhalf uur laat de film zien wat de essentie van muziek is. De chemie tussen mensen onderling en de kunst van het bespelen van instrumenten. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn. Kleine foutjes en tegenstrijdigheden zorgen juist voor de persoonlijkheid van een muzikant. De uitzondering wordt gemaakt door Nine Inch Nails mastermind Trent Reznor. Hij gebruikt computers niet om zijn muziek te “repareren”, maar gebruikt programma’s als Pro Tools om de muziek een andere dimensie te geven, een eigen geluid.
Het laatste deel van de film richt zich op de Sound City Players. Nadat de studio in 2011 haar deuren sloot heeft Dave Grohl de Neve console gekocht en in zijn eigen studio geplaatst. Samen met talloze muzikanten die in de studio hebben opgenomen is er een compilatie-cd gemaakt. In een steeds wisselende line-up worden verschillende nummers opgenomen. Muzikanten van Queens of The Stone Age, Foo Fighters, Fleetwood Mac, Nine Inc Nails en zelfs Sir Paul McCartney helpen Dave met zijn compilatie. Alles wordt, zoals vroeger, analoog opgenomen, wat de essentie van de film alleen maar kracht bij zet.
De echte muziekliefhebber zal deze film geweldig vinden. De mensen die aan het woord komen delen een gemeenschappelijke passie: Muziek. In anderhalf uur tijd zien we het plezier en de chemie tussen bandleden en artiesten. Ook de voormalige werknemers van de studio komen voorbij en vertellen vol overgave hoe hun de tijd in de studio hebben beleefd. Het aantal uren werk en de precisie van het opnemen doet je haast schuldig naar je computer kijken.
Deze documentaire is een absolute aanrader. De film zakt nergens in en heeft genoeg afwisseling. De gezamelijke passie van de artiesten werkt positief en voelt nergens geforceerd. Na de film ben je ervan overtuigd dat er een stukje rock ‘n’ roll verloren is gegaan. De overtuiging en passie van Dave Grohl helpt mee. Hij is niet geforceerd, maar goud eerlijk. Sound City, That’s it man!
De recensie van de soundtrack van Sound City is hier te lezen.
