review
Recensie: Arbitrage

Robert Miller (Richard Gere) is een boef. Als multimiljardair verwikkeld in een enorme fraudezaak staat hij op het punt om zijn fortuin en zijn vrijheid te verliezen. Hij schroomt zich niet om op elke denkbare manier te liegen en te bedriegen om zich uit deze benarde situatie te redden. Hij bedriegt zijn vrouw (Susan Sarandon) met een beeldschone kunsthandelaar (Laetitia Casta). Wanneer zijn minnares door hem komt te overlijden, probeert hij dit te verdoezelen, omdat het hem zakelijk niet uitkomt. Gaat Miller ermee wegkomen, of zien we hem liever wegrotten in de bajes?

Richard Gere speelt de ambigue Miller voortreffelijk, in een rol die hem op het lijf geschreven staat. Enerzijds wekt hij sympathie als een charmante zakenman in het nauw, maar nooit verdwijnt het onderliggende beeld van een huichelende smeerlap. Hier perfectioneert hij het perfide type dat hij ook speelde in Chicago. Hij presteert het om zelfs als doortrapte schurk meeslepend te zijn. Wanneer hij door zijn eigen web van leugens steeds dieper in de penarie komt, duimt het publiek des te harder voor hem.

De hele cast krijgt de gelegenheid te schitteren door een intelligent, treffend en zenuwslopend script van de hand van regisseur Nicholas Jarecki. De interactie tussen de personages wordt geloofwaardig gemaakt door genuanceerde dialoog en allerlei kleine gebaren die een diepere relatie impliceren. Deze mensen lachen en lijden met elkaar.

De film onttrekt zich nooit van het intieme, persoonlijke niveau en valt niet terug op overbodige actie om zich als gewichtig te portretteren. Alle kracht wordt geput uit het plot en de personages.

Jarecki geeft met vluchtig maar effectief camerawerk de acteurs voldoende aandacht en de locaties duidelijk weer. Jarecki gebruikt close-ups om intimiteit te wekken en neemt afstand om kilte vorm te geven. Ondanks alle dialoog geeft Jarecki de stemmingen telkens gepast weer. De hele film oogt kleurrijk en warm; zelfs de binnenkant van Millers limousine is weergegeven in een levendig palet. Arbitrage speelt zich af in het stinkend rijke deel van Manhattan, dat oogt als een welvarend paradijs. Elke locatie, van Millers prachtige appartement tot zijn kantoor aan Central Park, ziet benijdenswaardig uit en rechtvaardigt haast zijn ziekelijke lust naar welvaart. Dit maakt het voor Miller -en het publiek- extra zuur om het kwijt te raken.

De soundtrack van Cliff Martinez (Drive) verdient een speciale vermelding. Originele composities worden naadloos gecombineerd met nieuwe muziek (zoals de überhippe Grimes) en klassiekers van Billie Holiday en Stan Getz.