review
Recensie: Silver Linings Playbook

Wat als je net ontslagen bent uit de kliniek nadat je eerder alles wat je dierbaar is bent kwijtgeraakt en weer moet proberen te functioneren in het normale leven? Het terugwinnen van zijn vrouw en het leven weer op orde krijgen blijkt voor Pat Solatano niet zonder slag of stoot te gaan.

De terugkeer van ‘Silver linings’
Pat Solatana (Bradley Cooper) is zijn huis, werk en vrouw kwijtgeraakt na een uit de hand gelopen ruzie. Acht maanden lang heeft hij in een kliniek gezeten en probeert zijn leven weer op te pakken terwijl hij bij zijn vader (Robert DeNiro) en moeder (Jacki Weaver) in gaat wonen. Pat’s belangrijkste doel is om zijn vrouw Steffi terug te winnen. Zijn ouders willen vooral dat Pat weer normaal gaat functioneren en dat zij hun gezamenlijke liefde voor het Philadelphia Eagles Football team kunnen delen. Pat ontmoet het mooie, mysterieuze en labiele meisje Tiffany (Jennifer Lawrence) die zo haar eigen problemen heeft. Zij wil Pat helpen om in contact te komen met Steffi, maar daar moet hij wel iets voor terug doen. Hun samenzijn zorgt ervoor dat ‘Silver Linings’ (zonnestralen) terugkeren in hun leven.

Een ongewone romantische komedie
Deze Amerikaanse Hollywoodfilm van David O. Russel blinkt uit in het feit dat het geen dertien in een dozijn romkom is. Simpel gezien is het een verhaal over twee buitenbeentjes die elkaar vinden. Ze begrijpen en steunen elkaar omdat ze anders zijn en zich niet altijd perfect weten te gedragen in situaties waarin dat nodig is. Maar het resultaat van negatief plus negatief is positief, en dat laat deze film zien. Twee lotgenoten met een verstoorden ziel kunnen elkaar de goede richting in sturen. Zij begrijpen en steunen elkaar. Deze combinatie van verwarde, instabiele personages met komedie en dramatiek resulteert in verrassende romantische komedie.

Oscar-waardig?
De film heeft maar liefst acht Oscarnominaties in de wacht gesleept. Het is de vraag of het grote publiek hier ook achter staat. Een verhaal over mensen met mentale stoornissen in combinatie met komedie is gewaagd, maar de makers zijn erin geslaagd om dit tot een juist niveau te brengen waarin humor en dramatiek mooi in balans zijn. Ook de acteerprestaties mogen niet onbenoemd blijven. Vooral Lawrence weet de rol van een labiel meisje overtuigend neer te zetten. Cooper past goed in de rol van een agressieve temperamentvolle man, maar soms is de overtuiging van zijn geestelijke instabiliteit er niet helemaal. Oscar-waardig is de film zeker, maar acht Oscars is misschien wat overdreven. Ondanks het creatieve en originele verhaal zijn er ook zat typische Hollywood elementen in de film terug te vinden. Dit is niet slecht, maar maakt het verhaal misschien wel een beetje voorspelbaar. Uiteindelijk is de film toch bedoeld voor het grote publiek. De kritische filmkijker hoeft daarom geen film te verwachten die ver buiten de gebaande paden gaat.