nieuws
Recensie: De ontmaagding van Eva van End

In de tragikomedie De ontmaagding van Eva van End komt de perfecte, engelachtige Duitse uitwisselingsstudent Veit voor twee weken inwonen bij de familie van End. De familie vol met eigen gewoontes en scheve omgangsvormen kunnen zich na zijn komst niet meer indenken hoe ze ooit met hun imperfecties hebben kunnen leven…

Een gewone ongewone familie
Michiel ten Horn komt met het bijzondere familieverhaal van de van End’s. De ouders bestaan uit de ietwat verbitterde moeder Etty (Jacqueline Blom) en het lulletje rozenwater Evert (Ton Kas). Zij hebben drie kinderen op de wereld gezet: de puisterige Erwin, puberale Manuel en verlegen dochter Eva. De familie heeft door de tijd heen zijn eigen gewoontes en tradities ontwikkeld. Bovendien zijn de verstandhoudingen tussen de familieleden in de loop der tijd nogal scheef gegroeid. Zo ziet Etty haar Erwin als het oogappeltje terwijl Manuel niks goed kan doen, Evert krijgt ondanks al zijn moeite geen aandacht van zijn vrouw en niemand in het gezin luistert naar de stille Eva. De scheve verhoudingen binnen de familie worden extra benadrukt wanneer de perfecte, blondharige en witgeklede Duitse Veit de familie tijdelijk betreed. Hij is erg beleefd, sociaal en hulpvaardig naar de hele familie toe en maakt ontbijtjes klaar voor degene die dat verdienen. Iedereen ziet hem dan ook als een Godsgeschenk. Het is de vraag of zijn komst wel echt zo goed is voor de familie…

Imperfecties binnen de familie
Onverwachts staat daar opeens de engelachtige Veit in huis. Niemand, behalve Eva, wist van zijn komst. Al eerder aan de eettafel had ze het verteld, maar niemand die luisterde. In krom Engels communiceren ze met elkaar. Etty probeert haar best te doen om hem thuis te laten voelen. Veit’s extreem aardige en attente persoonlijkheid zorgt er al snel voor dat elk gezinslid zijn eigen tekortkomingen in gaat zien. Hij spoort iedereen, bewust of onbewust, aan om een nieuwe weg in te slaan in het leven. Zo zet hij Etty aan tot het beoefenen van meditatie en Evert tot het helpen van een arm negerkindje in Afrika. Manuel gaat zich nog tegendraadser gedragen omdat zijn status als populaire jongen dreigt te vergaan. Eva ziet in dat zij geen onderdeel uitmaakt van de populaire kinderen op school. Met alle gevolgen van dien.

Absurdistische satire
Het absurdistische verhaal zit goed in elkaar. Ten Horn maakt gebruik van het contrast met Veit om aan te duiden hoe het is gesteld met de geestelijke gezondheid van elk karakter. Hiermee wordt ook de slechte communicatie tussen de van End’s blootgelegd. Elk verhaal is weer een leuk, mooi, droevig of grappig verhaal op zichzelf. De gebeurtenissen zijn extreem te noemen, maar niet op een manier dat het stoort of het te ver gaat. De film probeert eigenlijk antwoord te geven op de vraag of een bloedband de familieproblematiek kan overwinnen.

Ten Horn zet met zijn absurdistische debuutfilm de Nederlandse film weer op de kaart. Het eindresultaat is een humoristische satire over Nederlandse kleinburgerlijkheid met een scherp geschreven script en goede regie. De verhaallijnen zijn geestig, droevig of ellendig, maar zorgen wel voor een goede balans tussen satire en sympathie voor de personages.