nieuws
Recensie: Zero Dark Thirty
Er is veel te doen geweest rondom het nieuwste project van Kathryn Bigelow (The Hurt Locker). Lovende kritieken, Oscarnominaties maar ook een Amerikaanse regering die verre van content was met de verfilming van de jacht op Bin Laden. Is al deze commotie terecht of overdreven?
De zoektocht naar ’s werelds meest gezochte man
Zero Dark Thirty vertelt het verhaal van de klopjacht op de leider van Al Qaida, Bin Laden. De jacht die begint na de aanslagen van 11 september en eindigt met de dood van de terrorist. Door de ogen van de fictieve CIA agente Maya (Jessica Chastain) zien we hoe moeizaam deze zoektocht verloopt, terwijl de Al Qaida zelfmoordaanslagen blijft plegen.
Schokkend voor de naïeveling
De reden van alle kritiek zijn de omstreden martelscènes aan het begin van de film, waarin CIA agent Dan, verdienstelijk gespeeld door Jason Clarke, een vermeend lid van de Al Qaida onderwerpt aan bedenkelijke ondervraagtechnieken als waterboarding. ZDT impliceert hiermee dat martelen heeft geholpen bij het vinden van Bin Laden. Dit zal alleen de naïeve kijker nog doen steigeren, het bestaan van zogenaamde black sites als Guantanamo Bay is al lang geen geheim meer.
Veel realisme, weinig diepte
Hierna ontvouwt zich een realistische detective-thriller. Knap weergegeven is de frustratie en pure onmacht van de Amerikaanse terrorismebestrijding. Keer op keer leiden aanwijzingen tot niets , terwijl de Al Quadia doorgaat met gewelddadige aanslagen. Alleen Maya blijft geloven in haar theorieën, die uiteindelijk ook uitkomen. In de film transformeert ze van onzeker groentje naar een gedreven, obsessieve vechter die alles geeft en doet om haar doel te bereiken. Dat doet ze op overtuigende wijze, al is de Golden Globe voor beste actrice teveel eer. Naar Maya’s motivatie blijft het gissen, je wordt niets wijs over haar persoonlijke leven of achtergrond. Dat is de algemene stijl die Bigelow voor haar film heeft gekozen, veel realisme, weinig diepte. ZDT laat zien wat er gebeurd is, niet waarom het gebeurd is.
Lang wachten op de Navy Seals
Deze daadwerkelijke aanval op Bin Laden, operatie Geronimo, begint pas na dik twee uur, en met 160 minuten is de film dan ook te lang. Dat is vooral merkbaar in het laatste deel van ZDT, als we de maanden tussen het vinden van Bin Ladens schuilplaats en het besluit om aan te vallen breed uitgesmeerd te zien krijgen. De ontknoping is wel meteen het beste deel van de film. Gefilmd zonder opsmuk en overdreven heldengedrag, waardoor het zo natuurgetrouw wordt weergegeven dat je als het ware zelf in de huid van een commando kruipt.
Zero Dark Thirty is door de klinische vertelstijl realistisch, maar weinig meeslepend. De film roept eerder meer vragen op dan het beantwoordt, zowel over de zoektocht als over de personages. Meer betrokkenheid en een minder lange zit hadden van deze film pas echt een verdiende Oscar- genomineerde gemaakt. Maar met enkele zeer sterke zenuwslopende scenes zorgt Zero Dark Thirty er toch voor dat het een bioscoopbezoek meer dan waard is.
