review
South of Midnight

Al bij de eerste trailer waren we gefascineerd door South of Midnight, de nieuwste titel van Compulsion Games dat we ook kennen van onder andere We Happy Few. De setting die sterk gebaseerd is op de moerassen rondom New Orleans en het gebruik van stop-motion graphics wisten ons meteen te pakken. Vanaf 8 april kan iedereen aan de slag met de game, maar wij mochten al ietsje eerder kijken of de game onze verwachtingen weet waar te maken.

In South of Midnight kruipen we in de huid van Hazel, die met haar moeder in een huis op palen woont in een fictief gebied in het moerassige zuiden van Amerika. Wanneer ze op een dag verrast worden door een modderstroom, wordt het huis van Hazel met haar moeder erin meegesleurd. Er zit niets anders op voor haar dan om de stroom te volgen en hopelijk haar moeder weer in levende lijve terug te vinden. Al snel komt ze erachter dat er veel meer aan de hand is met de wereld om haar heen en dat zij een belangrijke rol te spelen heeft. Ze is namelijk een Wever, iemand die met magische krachten de wereld en de wezens daarin kan herstellen en redden.

Het tofste aan South of Midnight is ongetwijfeld de wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Die barst van sfeer en leven. Het ademt aan alle kanten de atmosfeer van het zuiden van de Verenigde Staten. De drassige moerassen, de dieren, maar ook de gebouwen en mensen die er wonen: alles is met enorm veel liefde en aandacht gecreëerd. Het is dan ook geweldig om in die wereld rond te lopen. Daar komt nog bij dat ook het mysterieuze en de folklore op een erg toffe manier is geïntegreerd in het verhaal. Het doet in die zin wat denken aan hoe een God of War omgaat met de mythologie waarin het zich afspeelt. Al is die wat bekender voor ons dan die van het zuiden van de States.

Maar ook hier kom je enorm veel wezens tegen die je op kunt zoeken in de vertellingen. Zo vecht je tegen Haints (rusteloze zielen van de doden), maar kom je ook al snel Catfish en Two-Toed Tom tegen, mythische wezens die een voorname rol spelen in de verhalen van de streek.

Dit alles wordt gepresenteerd in een geweldige grafische stop-motion-saus. Dit houdt in dat de personages niet soepel bewegen, maar dat het lijkt alsof hun poses steeds een stukje verschuiven. Mocht je ooit Wallace & Gromit hebben gezien, dan weet je wat we bedoelen. Doordat de wereld eromheen wel gewoon in 60 frames per seconde beweegt, geeft dit een uniek resultaat. Het lijkt sterk op hoe Spider-Man: Into the Spider-Verse personages in verschillende framerates op het scherm toverde. Het resultaat is een unieke en sfeervolle presentatie. Daarbij zien ook de omgevingen eruit om door een ringetje te halen. Het weet echt de moerassen op de juiste manier weer te geven met veel laaghangende mist en veel bebossing.

Dat alles klinkt natuurlijk fantastisch, maar er moet natuurlijk wel een goede game onder de motorkap zitten. Gelukkig is dat ook prima voor elkaar, al weet de game daar wel iets minder de show te stelen. South of Midnight is een vrij traditioneel 3D avonturenspel dat je kunt vergelijken met de recente Tomb Raider-games met een vleugje God of War. Je krijgt wat platform-actie voor je kiezen en de nodige gevechten, waarbij je in beide gevallen je magische krachten aan moet wenden om verder te geraken.

Allereerst de platform-actie. Die bestaat voornamelijk uit het uitvogelen hoe je van de ene naar de andere kant komt. Daarbij word je geholpen door je krachten. Deze kunnen verborgen objecten massief maken, objecten verplaatsen en er is een soort grijphaak die je naar een bepaald punt katapulteert. Het werkt allemaal prima. Hoogtepunt zijn de secties waarbij je in een rap tempo een parcours moet lopen, waarbij je alle krachten en mogelijkheden combineert. Dit zijn bijzonder toffe secties, al moeten we wel de kanttekening plaatsen dat het spel niet uitblinkt in creatieve vondsten. Je zal nergens het gevoel hebben dat je iets voor het eerst in je gamecarrière doet.

Ook het vechten is in die zin weinig verrassend. Regelmatig stuit je op een “knoop” en om die te ontrafelen, zul je eerst de Haints die eromheen hangen moeten verslaan. Dit doet sterk denken aan een game als Devil May Cry, waarbij het gebied tijdelijk wordt afgesloten voor het gevecht. Het vechten zelf is eigenlijk wat je in alle 3D avonturenspellen van nu ziet: lichte aanval, zware aanval, speciale acties die na gebruik weer moeten opladen en natuurlijk ontwijken. Overigens werkt dit allemaal prima en bieden de gevechten, vooral later, zeker wel uitdaging. Je zult tactisch te werk moeten gaan om de vijanden in de juiste volgorde uit te schakelen en ondertussen je schade moeten beperken. Bij het verslaan van een vijand kun je je levensbalk weer een stukje vullen door de knoop van die vijand te ontrafelen. Uiteindelijk ontrafel je de hoofdknoop en zie je de wereld om je heen opgeruimd worden en de stekelige struiken die de weg blokkeren verdwijnen.

Wat South of Midnight qua gameplay beter doet is het constant toevoegen van nieuwe vaardigheden. In een vrij vlot tempo leer je steeds meer bij en kun je jezelf upgraden. Dat zorgt ervoor dat je eigenlijk constant wel bezig bent met ontdekken en uitproberen, wat de spelervaring erg ten goede komt.

South of Midnight is uiteindelijk een game die simpelweg erg tof is. De gameplay is wellicht niet baanbrekend, maar daarmee zeker niet saai. Alles werkt goed en het doorspelen van de game is dan ook verre van een straf. De grootste waarde van het spel zit hem echter in de spelwereld, het verhaal en de toffe grafische kant. Je waant je echt in de moerassen van het zuiden van Amerika door de combinatie van omgeving, personages en folklore. Wat ons betreft is South of Midnight een aanrader!

Wij speelden South of Midnight op de Xbox Series. De game is ook verkrijgbaar voor pc.