review
Assassin’s Creed Shadows

Deze week is het dan eindelijk zover: na meermaals uitgesteld te zijn komt Assassin’s Creed Shadows deze donderdag uit de schaduwen sluipen. Het is duidelijk dat het een belangrijke game is voor Ubisoft. Ditmaal niet alleen omdat het een Assassin’s Creed is, maar het heeft er ook alle schijn naar dat Ubisoft een financiële homerun nodig heeft. Over het financiële succes kunnen wij nog niets zeggen, maar wel kunnen we verklappen dat wij enorm genoten hebben van Assassin’s Creed Shadows gedurende de tijd die we erin gestoken hebben voor deze review.

Shadows speelt zich af in het jaar 1579 in Japan. Je speelt als twee verschillende personages en dan hebben we het niet over de mannelijke en vrouwelijke Eivor, die verder eigenlijk hetzelfde zijn. Nee, je maakt de verhalen mee van Yasuke en Naoe, twee hele verschillende mensen. Yasuke is een daadwerkelijk historisch figuur, een samoerai van Afrikaanse afkomst die door Oda Nobunaga als een mooie aanwinst werd gezien. Naoe is daarentegen volledig fictief en stamt in het spel uit de Iga-regio. Wanneer haar dorp verwoest wordt, begint ze een zoektocht met maar één doel: wraak.

Ongetwijfeld gaan mensen het er weer over hebben hoe Assassin’s Creed Shadows een typische Ubisoft-game is. En ja, het heeft die open wereld en het heeft allerlei dingen die je in die wereld kan doen, zoals het vinden van vijandige kampen of kastelen, het verkennen van uitkijkpunten en het voltooien van missies. Wel willen we benadrukken dat je de game enorm tekortdoet als je niet verder kijkt dan dat.

Assassin’s Creed Shadows heeft om te beginnen een enorm toffe setting. En dan bedoelen we niet alleen het Japan van de zestiende eeuw, maar ook hoe het allemaal weergegeven is. In de openingsscènes voelt het even alsof je naar een gaaf stukje van een aflevering van Shōgun aan het kijken bent. Daarnaast zijn zowel Yasuke en Naoe interessante personages. En het wordt allemaal zó goed gepresenteerd.

Op een gegeven moment verschijnen er elf samoerai in het verhaal. Allemaal dragen ze verschillende maskers en hebben ze andere wapens. Het is een bijzonder excentriek stel en het moge duidelijk zijn dat zij het doelwit van Naoe zijn. Terwijl ze op magistrale wijze in beeld komen, sommige te paard en sommige te voet, speelt een stukje muziek dat zo in een Tarantino-film had gekund. Het is een ongelooflijk cool moment dat we maar niet los kunnen laten.

En Shadows heeft meer van zulke momenten. Denk aan Japanse, psychedelische rock-muziek die speelt terwijl je voor het eerst een spannend één-op-één-gevecht tegen een samoerai aan het voeren bent. Ubisoft is er heel erg goed in om epische momenten goed aan te laten komen en doet dit met een fenomenale soundtrack, interessante personages en oogstrelende omgevingen.

Maar goed, het overgrote deel van de tijd ben je niet bezig met deze epische verhaalmomenten. Hoe bevalt het dan? Ook goed. Je hebt dus een open wereld tot je beschikking, maar ook krijg je je eigen “hideout”. Dit is een basis die je lekker naar eigen smaak in kan richten en kan je bonussen geven voor bij het ontdekken van Japan. Weet je dat iemand zich ten zuiden van de stad Sakai bevindt, maar niet waar precies? Dan kan je een verkenner naar die regio sturen om een preciezere locatie voor je te bevestigen. Het is geen gamechanger, maar een leuk, kleiner onderdeel van het spel om af en toe even naar terug te keren.

De open wereld van Shadows is de beste die Assassin’s Creed in lange tijd heeft gehad. Dat komt niet alleen doordat Japan zo mooi weergegeven is, maar ook door hoe je de boel ontdekt. Ja, je hebt nog steeds icoontjes op je kaart, maar ze verschijnen een stuk minder snel dan in voorgaande delen. Het is veel meer een kwestie van even kijken wat er in de buurt van die tempel te vinden is. Vervolgens zie je vanuit het uitkijkpunt van die tempel dat er ergens een kamp is en na dat kamp vind je weer een kasteel, ga zo maar door. Het voelt als een veel natuurlijkere manier van ontdekken door gewoon door de spelwereld te lopen, in plaats van dat je alleen maar icoontjes op je kaart aan het volgen bent.

Het spelen als de twee verschillende personages is ook iets dat we willen uitlichten. Veel van de Assassin’s Creed-games liepen tegen het probleem aan dat sommige mensen graag willen knokken en andere mensen liever willen sluipen. Weer andere mensen willen een fijne mengelmoes van de twee. Het resultaat was dat beide manieren van spelen een degelijke optie moesten zijn, wat er vaak voor zorgde dat het niet al te veel uitmaakte wat je deed. Ben je volledig dom aan het sluipen als Eivor in Valhalla en word je gepakt? Geen probleem, want je kan relatief makkelijk een klein leger aan soldaten verslaan in je eentje. Het feit dat beide manieren van spelen sterk moesten zijn, zorgde ervoor dat beide manieren van spelen niet belangrijk genoeg waren, aangezien je altijd die andere uitweg had.

In Shadows is dit opgelost doordat Naoe en Yasuke volledig andere speelstijlen hebben en je (buiten bepaalde verhaalmomenten om) redelijk vrij tussen de twee kan wisselen. Yasuke is de beestachtig grote samoerai die niet alleen goed met een zwaard overweg kan, maar ook door deuren kan beuken en redelijk wat klappen op kan vangen. Naoe is de stiekeme sluipmoordenaar die sneaky in de schaduwen leeft en met een enterhaak gebouwen makkelijk kan beklimmen. Als je als Naoe een fout maakt en meerdere mensen tegelijkertijd moet bevechten, dan zit je behoorlijk in de problemen. Ze heeft een zwaard en kan er redelijk mee overweg, maar ze is niet zo sterk en verliest vrij snel een gevecht. Yasuke kan daarentegen niet zo goed sluipen, is minder bedreven in het gebouwen beklimmen en ook is hij vrij sloom. Hij zal dus veel sneller gevonden worden door de vijanden. Dat is niet zo erg, want hij kan namelijk wel héél goed vechten.

Het resultaat is dat het duidwerkelijk uitmaakt als wie je een bepaald onderdeel van een missie doet. Als Naoe kan je je niet zomaar uit elke situatie vechten zoals in Valhalla wel zo makkelijk kon. Hierdoor voelt het rondsluipen veel spannender en belangrijker. Het zorgt er ook voor dat er veel meer variatie in de gameplay zit. Een halfuurtje als Naoe spelen en vervolgens weer een halfuurtje als Yasuke, zorgt ervoor dat je niet continu hetzelfde aan het doen bent.

Mocht het nog steeds niet binnengekomen zijn: wij zijn razend enthousiast over Assassin’s Creed Shadows. Het Japan van de zestiende eeuw is prachtig neergezet, met uitdagende en verfrissende gameplay, heel veel om (op natuurlijke wijze) te ontdekken en een fenomenale soundtrack. Als dit nog steeds niet de Assassin’s Creed voor jou is, dan weten wij het ook niet meer.

Assassin’s Creed Shadows verschijnt 20 maart voor PlayStation 5, Xbox Series X|S en pc. Wij hebben de game voor deze review gespeeld op de PlayStation 5.