review
Robobeat

In Robobeat speel je als Ace en ben je op jacht naar de gek geworden robot Frazzer. Deze slechterik heeft een procedureel gegenereerde kerker, wat eigenlijk dure woorden zijn voor een altijd veranderend hoofdkwartier. Ja, je bent immers geen robot als je iets niet algoritmisch kunt ontwerpen, zeg nou zelf. In die kerker sla, schop, schiet, teleporteer en verdedig je jezelf een weg door allerlei gespuis heen, om zo bij de eindbaas te komen.

Tot zover niets nieuws onder de zon. Robobeat moet het ook zeker niet van het verhaal hebben. Dit spel is namelijk een zogeheten ritme-shooter. En dat betekent niets meer dan dat je moet schieten op de maat van de muziek. Schieten er nu een paar andere titels in je hoofd? Klopt. Bullets Per Minute, Metal: Hellsinger, maar ook uitstapjes naar VR zijn er gemaakt met Pistol Whip en -misschien niet helemaal, maar toch een beetje hetzelfde principe- Beat Saber. Dit is dus allerminst een origineel idee, maar dat geeft niets. Beter goed gejat dan slecht verzonnen, toch?

Het spel begint in de centrale hub, waar je uit cassettebandjes kunt kiezen en daarmee het tempo (en tevens de moeilijkheidsgraad) bepaalt. Tijdens het spelen vind je meer van dit soort bandjes, waardoor je jouw speelstijl af kunt wisselen. Hoe sneller het tempo, hoe sneller jij moet schieten, maar hoe sneller de vijand ook terugschiet. Wij merkten al gauw dat er best een leuke middenweg zit tussen het snelste en het langzaamste tempo. Als je die eenmaal voor jezelf hebt gevonden, geeft dat best een leuke rush, knallen op muziek.

Alleen (helaas, er is een maar) is de muziek niet zo heel erg goed. Robobeat verkoopt zich als futuristische shooter en daar is de muziek ook naar. Elektronische beats die vooral na verloop van tijd behoorlijk eentonig beginnen te worden. Op consoles ben je overgeleverd aan de gegeven deuntjes, op pc is er de mogelijkheid jouw eigen, favoriete muziek in te laden. Dit is een dik pluspunt voor pc en een behoorlijke tegenslag voor de consolebezitters. Helemaal als je de vergelijking gaat maken met bijvoorbeeld Metal: Hellsinger. Goed, het genre is wel heel anders, metal, maar op een of andere manier is de voldoening in dat spel vele malen groter als je op de maat van de muziek monsters loopt te knallen.

Zoals we in het begin al aangaven: de omgevingen zijn constant in verandering. Althans, dat wil zeggen bij elke speelsessie. Elke keer dat je speelt zijn de omgevingen weer anders. Leuk op papier, maar deze omgevingen zijn best saai en inspiratieloos. Goed, we snappen dat het hier om het huis van een doorgedraaide robot gaat, maar zelfs die kan toch wel wat meer afwisseling verzinnen? Elke keer bevind je je in een stenen, donkere ruimte met een verhoging hier en daar en wat buttons die ervoor zorgen dat je de lucht in wordt geslingerd.

Heb je alle robots in die kamer doodgeschoten, dan loop je naar een muur met een logo erop. Vaak zijn dit er een of twee, met bepaalde beloningen en/of upgrades erachter. Dit principe ken je ook uit spellen zoals Hades. Je loopt vervolgens door de muur om weer in een soort zelfde kamer te komen. En dit herhaalt zich de hele tijd. Leuk in het begin, maar het gaat snel vervelen. Gelukkig zit het met de gameplay wel snor. De besturing is strak en snappy en je vliegt in no-time van de ene naar de andere kant van de kamer. Je begint altijd met twee wapens om van je af te slaan (schieten), maar je hebt ook een verdedigingsmechanisme. Voer je die op tijd uit (en het liefst ook op de maat), dan doe je extra veel schade.

Dit werkt op papier leuk, maar in de praktijk is dat nog best lastig om onder de knie te krijgen. Je hebt aan de ene kant te maken met een aantal ventjes die je in de gaten moet houden, maar aan de andere kant wil je dus ook op de maat blijven. Je doet namelijk extra schade als je keurig op een van de vier tellen blijft met je klap. Dit zorgt ervoor dat je al gauw een aantal uurtjes verder bent, even snel nog een ronde om die nieuwe combo te proberen. Hoe beter de combo, hoe groter de beloning.

Je speelt naarmate je verder komt en meer levelbazen verslaat, steeds meer mappen vrij. In die mappen verdien je zogeheten ‘Blips’ waarmee je blauwdrukken van wapens kunt vrijspelen. Ook zijn er verschillende vaardigheden te vinden, zoals teleporteren of elektrische schokken uitdelen. Daarnaast kun je maar liefst 23 casettebandjes vinden met daarop de verschillende soorten muziek. Dit verhoogt de replaywaarde best wel. Zeker omdat het snelle gameplay is, de potjes lekker vlot en het schieten op de maat best aanstekelijk is, kunnen we de (uiteindelijk) repetitieve levels en vijanden en de best saaie muziek toch wel een tijdje tolereren. Maar hoe lang dat duurt, weten we niet.

Robobeat is nu verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X|S, Nintendo Switch en (al een tijdje ook op) pc. Voor deze review hebben wij het gespeeld op PlayStation 5.