review
Bureau voor Harige Spionnen

Bureau voor Harige Spionnen is officieel een Frans/Chinese animatiefilm uit 2019 en geregisseerd door Guillaume Ivernel en Zhiyi Zhang. Pas nu, eind 2024, is deze film in ons land te bekijken. Om deze film voet aan de grond te krijgen in ons eigen land heeft het marketing-team wel wat marketingpraat gebruikt. Ze benoemen graag dat de makers van Verschrikkelijke Ikke, Minions, Huisdiergeheimen en De Super Mario Bros. Movie deze film hebben gemaakt, terwijl het in werkelijkheid een relatief klein groepje mensen van de animatie zijn geweest.

Wanneer het verhaal begint, stappen we meteen in een chaotische achtervolging. Dit blijkt naderhand de introductie van Giovanni Willis te zijn, een kat (ingesproken door Andy van Veen, Yamas!) die het niet zo nauw neemt met de regels bij het Bureau voor Harige Spionnen en het liefste alleen werkt. Door zijn wangedrag wordt hij overgeplaatst naar een platform ver weg van de bewoonde wereld. Hij krijgt een bewakingsmissie samen met de klunzige rat Hector (ingesproken door Niels Groffen, Sinterklaas & Het Pieten Duo) die al op het platform verblijft als IT-specialist. Ze moeten samenwerken om een geheim goedje, Radioziet, te bewaken. Je kan het natuurlijk al raden: deze twee tegenpolen kunnen niet zo goed met elkaar overweg en het goedje wordt door een drietal rare figuren in gele pakken gestolen. Samen gaan Giovanni en Hector op avontuur om het terug te halen.

Doordat deze animatiefilm al anders begint dan je van de meeste vergelijkbare films gewend bent, zorgt het voor een andere manier van kijken en moet je meteen ‘aan’ staan. Dit zet ons meteen op scherp en we blijven aandachtig kijken waar dit naartoe gaat. Deze achtervolgingsscène met Giovanni de kat, is druk met veel wisselende beelden. Je ziet eerst een scène van boven, dan weer van beneden en het wisselt menigmaal. Het wisselt ook nog iedere keer tussen zeker vijf personages, waardoor het nog drukker wordt. Het lijkt of de makers van de film te veel in een te korte tijd hebben willen proppen.

De film is visueel niet erg sprekend. Dit komt deels doordat hij veelal donkere en grijze beelden bevat van gebouwen en omgevingen, wat niet helpt bij de ook nog eens vrij kleurloze cast aan dieren. Een grijze kat, een grijze muis, een grijze olifant, het zijn veelal geen kleuren die van je scherm af spatten. Daarnaast speelt bijna de hele film zich af op donkere locaties. Denk aan het donkere platform in de nacht, gesprekken die plaatsvinden in donkere kantoorgebouwen en een donkere kelder.

Doordat de film ook snel wisselt van scènes, moet je zelf de tussenstukken erbij bedenken. Dit is gelukkig niet heel moeilijk, omdat de verhaallijn vanaf ongeveer het begin al duidelijk is. Twee tegenpolen, een kat en een rat, moeten samenwerken om de slechterik te ontmaskeren. Ook wanneer een dame in de vorm van Mia de Bij, een actrice van “Goede Tijgers, Slechte Tijgers”, aan de film wordt geïntroduceerd, voegt dit niets toe aan de toch al saaie verhaallijn.

Al met al is het een film om eventueel eenmalig te zien, maar daar blijft het dan ook bij. Het is geen origineel verhaal en het wisselt te snel van de hak op de tak. Voor kinderen is dat misschien de juiste manier om hun concentratie vast te houden, maar voor menig volwassene is het moeilijk aan te raden.