review
Dragon Age: The Veilguard

Het adagium “vroeger was alles beter” kunnen we wel op BioWare plakken. In het verleden bracht deze Canadese ontwikkelaar hoogstaande RPG’s uit en kwam het onder andere met Baldur’s Gate, Star Wars: Knights of the Old Republic, Dragon Age: Origins en de Mass Effect-trilogie. Door problemen in het management en het worstelen met de Frostbite Engine, zijn de afgelopen tien jaar erg moeizaam gegaan. Dragon Age: Inquisition was nog redelijk, Mass Effect: Andromeda vooral teleurstellend en over Anthem zullen we het maar niet hebben. Na de solide remaster van de Mass Effect-trilogie, in de vorm van Mass Effect Legendary Edition, heeft BioWare eind vorige maand een nieuw deel in de Dragon Age-reeks uitgebracht. Met Dragon Age: The Veilguard wordt een nieuwe poging gedaan om het blazoen wat op te poetsen. Op de valreep kregen we alsnog een review-exemplaar en zijn we de afgelopen weken aan de slag gegaan met het spel.

The Veilguard gaat verder met de opzet die werd neergezet in Trespasser, de laatste DLC van Dragon Age: Inquisition. Daarin werd duidelijk dat Solas in werkelijkheid een eeuwenoude elvengod is. Als Fen’Harel kwam hij in opstand tegen twee corrupte elvengoden. Omdat hij de strijd aan het verliezen was, verbande hij zijn tegenstanders en hield ze gevangen in de Fade, een soort spirituele wereld. Als extra bescherming creëerde hij de Veil, een magische barrière tussen die spirituele wereld en de gewone wereld van Thedas. Dat kwam wel met een prijs: de toenmalige elvenwereld werd vernietigd. Getekend door zijn keuzes probeert Solas nu de Veil te vernietigen.

In Dragon Age: The Veilguard spelen we als Rook, die via de character creator op diverse details is aan te passen, en worden we gerekruteerd door Varric om Fen’Harel te vinden en hem tegen te houden. Uiteraard gaat dat plannetje volledig de mist in wanneer geprobeerd wordt het ritueel dat Solas aan het uitvoeren is, te dwarsbomen. De twee corrupte elvengoden ontsnappen aan hun magische gevangenis en het is nu Solas die gevangen zit in de Fade. Dit gegeven is een beetje een geniepige manier van BioWare om de elf buitenspel te zetten. Aanvankelijk was de naam van deze game Dragon Age: Dreadwolf, maar die werd uiteindelijk veranderd in The Veilguard. Een bijnaam van Solas is de dreadwolf, maar het verhaal draait nu dus vooral om de zeven companions die Rook vergezellen tijdens dit avontuur, terwijl Solas niets meer dan een soort adviseur voor Rook is.

We hebben het verhaal nog niet uitgespeeld, maar het kan tot nu toe redelijk bekoren. Het begint wat traag en heeft een lange aanloop nodig om alle zeven companions te rekruteren, maar daartussen zit al een interessante missie met een pittige keuze die voor Neve of Lucanis verstrekkende gevolgen kan hebben en een behoorlijke impact op hen zal hebben.

Na de openingsuren arriveren we eindelijk in de Lighthouse, onze thuisbasis tijdens dit avontuur. Deze locatie diende als uitvalbasis voor Solas in zijn strijd met de corrupte elvengoden, en er zijn dan ook wat geheimen te ontrafelen. Hier leer je je metgezellen beter kennen, volg je hun persoonlijke reis en kun je je uitrusting verbeteren. Elke companion heeft een bepaalde plek in de Lighthouse en via een lampje dat oplicht, weet je precies wanneer iemand met je wil praten. Het is een flinke verbetering ten opzichte van Inquisition. Daar wist je nooit precies of iemand wel of niet iets nieuws te melden had en liep je de hele tijd maar alle companions af om te zien of er nieuwe dialogen waren. Gelukkig blijven je teamleden niet de hele tijd op dezelfde plek zitten. Soms maken ze even een praatje met iemand anders en dat levert af en toe best vermakelijke conversaties op.

Waar de laatste paar games van BioWare (semi-)open wereld waren, is Dragon Age: The Veilguard weer meer lineair, al valt er nog genoeg te ontdekken. Omdat we ons in de Fade bevinden, moeten we ons een weg zien te vinden naar Thedas. Dit gaat via de Crossroads, waar we in de Trespasser-DLC al even kennis mee konden maken. De Crossroads bestaat uit een aantal kleine gebieden die elk naar een ruimte met meerdere Eluvians leiden. Dit zijn spiegels die als portalen naar de diverse locaties in Thedas dienen. Zo reis je onder andere af naar het prachtige Arlathan Forest, het naargeestige Necropolis en diverse steden. De gebieden ogen zeer gevarieerd en er zitten veel verhalende elementen in de omgevingen. Zo kom je bijvoorbeeld regelmatig versteende figuren tegen. Dit zijn de vroegere elven wier leven werd vernietigd door de creatie van de Veil.

Het spel heeft een prima balans tussen de missiestructuur en het ontdekken van de wereld. Je kunt vrij snel van missie naar missie gaan en de optionele content links laten liggen. Wil je wel alles ontdekken, dan is er genoeg te doen. Je kunt optionele quests voltooien, Fen’Harel Altars en Evanuris Altars activeren of uitpluizen hoe je bij bepaalde schatkisten kunt komen. Elke metgezel heeft daarbij een unieke vaardigheid die je helpt om diverse puzzels op te lossen om bij die schatkist te komen. In de Crossroads vind je ook nog een aantal extra gebieden die je ontgrendelt door sterke tegenstanders in Thedas te vinden en te verslaan.

Nu we het toch over het verslaan van vijanden hebben: het vechtsysteem is ook flink verbeterd ten opzichte van Inquisition. Sterker nog, we hebben voor het eerst in de reeks echt genoten van de combat. Het is soepel, snel en je kunt nu ook echt wegrollen of aanvallen pareren. Je kunt kiezen uit drie klassen: Warrior, Rogue en Mage en elke klasse heeft weer drie specialisaties. Wij kozen voor de Warrior-klasse met de Champion-specialisatie. Deze klasse kan twee wapens hanteren: een tweehandig wapen en een combinatie van een eenhandig wapen en een schild. Je bent daarbij vrij om te wisselen tussen die twee wapens wanneer je wilt. De gekozen specialisatie richt zich op de combinatie van wapen en schild en kan zowel voor verdedigende als aanvallende tactieken gebruikt worden.

Je kunt de combat in Dragon Age: The Veilguard dan ook zien als een soort geëvolueerde versie van Dragon Age 2 met een hoop invloeden van Mass Effect. Zo is er de ability wheel. Dit pauzeert het spel, waarna je de vaardigheden van Rook en je twee metgezellen kunt activeren, net zoals je dat in Mass Effect doet. En ja, twee metgezellen en geen drie zoals in alle voorgaande delen nog kon. Precies zoals dat ook bij Mass Effect het geval is. Vanuit Mass Effect: Andromeda zijn de ‘primers’ en ‘detonators’ overgeheveld en kan je combinaties opzetten voor extra veel schade. Het enige minpunt aan dit systeem is de keuze dat Rook en companions slechts drie actieve vaardigheden kunnen gebruiken. Je metgezellen hebben er elk in totaal vijf, dus waarom je niet gewoon alle vijf kunt inzetten in een gevecht, is ons een raadsel. Tussen de gevechten door ben je wel vrij om de actieve vaardigheden te veranderen, maar het blijft toch vooral een onhandig iets.

Uiteraard kun je ook in Dragon Age: The Veilguard vaardigheidspunten verdienen om te gebruiken in een skilltree. Deze vaardigheidsboom bestaat uit een raster gevuld met nieuwe vaardigheden en passieve en actieve bonussen. Alles staat met elkaar in verbinding, wat het een behoorlijk gepuzzel maakt om de bonussen te vinden die je speelstijl complementeren. De hardcore RPG-fan zal hier erg veel plezier aan beleven en al helemaal omdat je de skilltree kunt resetten wanneer je wilt om zo alle vaardigheidspunten op een andere manier in te vullen. Voor ons had het allemaal wat eenvoudiger en gestroomlijnder mogen zijn.

Tot zover klinkt het allemaal zeer positief en voor het overgrote deel zijn we ook positief over Dragon Age: The Veilguard. Toch heeft de game een paar behoorlijke minpunten: inconsistentie in het schrijfwerk door de bij vlagen vreemde bewoording in de dialoogkeuzes en de regelmatig knullig ogende (gezichts)animaties. Het gebeurt regelmatig dat de bewoording van een dialoogkeuze een bepaalde toon suggereert, maar dat die zin vervolgens op een heel andere toon is ingesproken. In het gesprek met de First Warden van de Grey Wardens om duidelijk te maken dat de elvengoden snode plannen hebben met de darkspawn, kun je de dialoogoptie “luister nou naar me, idioot!” kiezen. Het suggereert een gefrustreerde toon, maar vervolgens zegt Rook op normale toon “luister nou naar me!”. Nog een voorbeeld: de wat meer sarcastische toon “wie is deze idioot?”, wordt uitgesproken als “wie is dit?, op een normale toon dus.

Dit komt regelmatig voor en maakt het lastig om Rook echt een persoonlijkheid mee te geven. Sowieso is het onmogelijk om echt een klootzak te spelen, omdat je bij de meeste conversaties alleen kunt kiezen uit een positieve, een sarcastische of een stoïcijnse reactie. Ook de non-verbale reactie die daarbij gepaard gaat, ziet er regelmatig knullig uit. Ga je voor de bovenste reactie (het duimpje omhoog), dan tovert Rook vrijwel altijd een grote glimlach op zijn gezicht. Bij een verdrietige reactie lijkt het alsof Rook elk moment in huilen uit kan barsten. Daarnaast staat je personage in veel gevallen met de handen in de zij (of eigenlijk de vuistjes in de zij) een gesprek te voeren. Het ziet er zo raar en onnatuurlijk uit, dat het bij vlagen zelfs tot wat irritatie heeft geleid en we ons afvragen wat de schrijvers en animators heeft bezield om dit op deze manier in de game te verwerken.

Al met al is Dragon Age: The Veilguard grotendeels een meer dan goede game waar we ons heel erg mee vermaken. De keuze voor een meer lineaire structuur pakt goed uit met voldoende mogelijkheden om te exploreren en de combat is zoveel beter geworden dat de gevechten nu ook echt leuk zijn. Maar het is uiteindelijk niet die waanzinnig goede game die we BioWare gunnen. Daarvoor zit er gewoon te veel inconsistentie in het schrijfwerk en zijn de animaties soms te overdreven uitgewerkt.

Dragon Age: The Veilguard is voor deze review gespeeld op de Xbox Series. Het spel is verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X|S en pc.