review
The Bridge Curse 2: The Extrication

We genieten nog even na van al het Halloween-geweld met het spel The Bridge Curse 2: The Extrication. Dit Japanse spookspel heeft het namelijk in zich om best een leuk toetje te zijn, maar het gevaar bestaat dat we ondertussen onze buik al helemaal vol hebben met snoep door al dat ’trick-or-treating’. Is dit spel best te verteren of valt het zwaar op de maag? Lees gauw verder in onze review.

The Bridge Curse had een goede start met Road to Salvation. Dit deel kreeg best goede reviews en was gebaseerd op de gelijknamige film. Nu is ontwikkelaar Softstar terug met The Bridge Curse 2: The Extrication het vervolg en dat belooft een nog meeslepender en meer ijzingwekkender ervaring te bieden. Het verhaal draait dit keer om een ander, angstaanjagend mysterie uit het verleden. In Da Ren Hall, onderdeel van de Wen Hua Universiteit, werd in de jaren 60 een gruwelijke moord gepleegd. Het slachtoffer was niemand minder dan de dochter van een van de oprichters van de universiteit, waardoor geruchten de ronde doen dat het hele gebouw is bezeten door duistere krachten. Dit weerhoudt een groep tieners er echter niet van om deze locatie te kiezen voor hun korte film. Uiteraard stuitten ze op meer dan alleen maar geruchten.

In vier hoofdstukken speel je elke keer met een ander personage, maar met elke keer dezelfde opdracht: maak een film op locatie over de mysterieuze moord op de dochter van de oprichter van de universiteit. Elk hoofdstuk dat je speelt geeft je aanwijzingen dat alles op een of andere manier met elkaar in verbinding staat. Dat zorgt ervoor dat je wil blijven spelen, omdat je steeds nieuwsgieriger raakt naar hoe de vork nu precies in de steel steekt. Wat hebben alle vier de hoofdstukken met elkaar te maken en hoe verhoudt dat zich met het mysterie?

Het spel is best te pruimen. Toegegeven, het is een J-horror en dat straalt het in alles uit. Van de gesproken teksten (en vooral sommige woordkeuzes) tot de handelingen van de verschillende personages, het heeft een behoorlijk Japans sausje. Daarbovenop is de Engelse vertaling op momenten best tenenkrommend. Kun je daar doorheen kijken? Dan hou je in de kern best een spannend avontuur over. Wat ons betreft zijn er, zeker in de wat engere stukken, wel net iets teveel filmpjes. Daardoor voel je, je niet echt goed verbonden met het personage van dienst op dat moment. Het voelt meer alsof je naar een best wel oké-horrorfilm zit te kijken. Nou ja, het zij zo.

Verder zijn de enge stukken, nadat je ze een paar keer meegemaakt hebt, best voorspelbaar. Daardoor verliest het spel wat aan intensiteit. Gelukkig zijn de stukken waarin je moet sluipen wel veel beter uitgewerkt. Het is zaak goed om je heen te kijken als je zachtjes moet doen, want heel veel dingen maken geluid. Als je per ongeluk tegen een stoel stoot, dan zorgt ervoor dat de schuifbeweging jouw verstopplaats verraadt. Knikker je met je lompe gedrag een beker van de tafel? Idem dito. Dit levert op sommige momenten best spannende situaties op. Het monster is behoorlijk creepy en zit je vaker dan je lief is vlak op de hielen. Voordeel is wel dat je nagels altijd lekker kort zijn, door al dat bijten.

Al snel in het spel vind je een magische lantaarn. Deze ouderwetse lichtbron voegt heel veel toe aan de sfeer. Het geeft je maar beperkt zicht en als je dan door de verlaten gangen van de donkere school loopt, voel je regelmatig je nekharen omhoog gaan staan. De geheimzinnige voetstappen achter je of de rare geluiden in dat donkere hoekje voor je helpen niet echt, kunnen we je vertellen. Maar behalve dat het flink wat sfeer toevoegt, helpt de lantaren (vandaar de magische toevoeging) ook sommige puzzels op te lossen en verder te komen in het spel. Regelmatig stuit je op plaatselijke mist die je op kunt lossen met de lantaarn. De lichtbron geeft verder ook nog aan wanneer je gezien bent of wanneer het monster toeslaat. Handig!

Na ruim vier uur zie je de credits op je scherm voorbij rollen. En dat is wat ons betreft net lang genoeg. De verschillende situaties die je in de hoofdstukken voorgeschoteld krijgt, zijn onderhoudend genoeg om door te willen spelen om te kijken hoe alles nou met elkaar te maken heeft. De spanning is in het begin wat intenser, maar ebt naarmate je vordert in het spel wat weg vanwege de voorspelbaarheid. De sfeer die het spel uitstraalt maakt wel een hoop goed. De sluipstukken hebben best wat leukigheidjes (er maakt meer lawaai dan je lief is als het er toe doet, kunnen we je vertellen), waardoor het niet allemaal een vervelend klusje lijkt.

Het is geen hoogstaand werkje wat je absoluut gespeeld moet hebben. Het stukje proza zal niet ergens als horrorverhaal van de maand verschijnen, maar doet zijn werk net aan prima. Als je vervolgens ook door het Japanse tintje heen kunt kijken is dit best een te verteren spelletje die je best op een regenachtige en sombere middag met de gordijnen dicht in een ruk uit kunt spelen. Maar dan wel voor de liefhebber.

The Bridge Curse 2: The Extrication is nu verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X|S, PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc. Voor deze review hebben wij het spel gespeeld op PlayStation 5.