review
Metro Awakening

De Metro-serie heeft een behoorlijk grote, trouwe schare fans. Metro Awakening  is het laatste deel in deze reeks, waarin we ons verplaatsen in het dystopische en door een kernoorlog verscheurde Rusland. Of liever gezegd: we verplaatsen ons eronder. Want het spel speelt zich net als zijn voorgangers onder Moskou af, in de vele metro-gangenstelsels die de stad rijk is. Er is alleen een verschil: de Nederlandse ontwikkelaars Vertigo Games hebben er dit keer voor gekozen om alleen een virtual reality-variant te bouwen. Blijkt dit de moeite waard te zijn, of vinden we het vooral jammer dat er geen 2D-versie zal zijn? We bespreken het in onze review van Metro: Awakening.

Jij bent dokter Serdar, die nadat je op zoek bent gegaan naar medicijnen voor jouw zieke vrouw, met lege handen terugkeert om erachter te komen dat ze weg is gelopen. Zij kan maar heel moeilijk accepteren dat haar zoontje overleden is, maar ook het feit dat jij altijd maar wegloopt (het saillante detail dat het dit keer voor medicijnen voor haar is, vergeet ze voor het gemak maar even) helpt niet echt. Met frisse tegenzin begin jij dan maar helemaal alleen aan een zware, gevaarlijke tocht om haar terug te halen uit de gitzwarte tunnels waar gevaren loeren waar men in de ergste nachtmerries nog niet eens last van heeft.

Dit spel barst van de sfeer, niet normaal. Wij kunnen eigenlijk niet anders dan de vergelijking maken met Half-Life Alyx. Je weet heel goed dat je in een post apocalyptische wereld, of eigenlijk daaronder, leeft. Maar de mate van detail met betrekking tot hoe alles in beeld is gebracht, brengt het echt tot leven. Stof dwarrelt in de lucht en kleine steentjes vallen naar beneden als er ergens boven je beweging is van een of ander monster. Als je de oppervlakte bereikt, begint je geigerteller te kraken vanwege de hoge straling. Als je niet snel genoeg je gasmasker opzet, stik je en is het game over.

Je gasmasker heeft luchtfilters die je om de drie minuten moet vervangen. Deze minuten worden heel makkelijk weergegeven op je horloge, maar dat betekent ook dat je, zodra je het masker opzet, constant op je horloge aan het kijken bent hoe lang je nog hebt voordat je een filter moet vervangen. Dat, in combinatie met de rondsluipende monsters die je constant om je heen hoort, maar niet ziet, maakt het een zenuwslopende ervaring.

Wat ook aan het realisme bijdraagt is dat het gasmasker, naarmate het filter leeg raakt, begint te condenseren. Je krijgt kleine druppeltjes op je scherm te zien. Die zijn dus weg te vegen als je bij een masker zou doen, door je hand voor je ogen heen en weer te bewegen. Zodra je het gasmasker trouwens op hebt, dan voelt het net alsof je écht een masker ophebt. Gek genoeg registreert je brein dat, waardoor het lijkt alsof je moeilijker ademt. Hetzelfde placebo-gevoel hadden we ook bij (de remake van) Arizona Sunshine. In dat spel kun je een sigaret of sigaar vinden en echt in je mond stoppen, aansteken en oproken. VR is op dat moment zo realistisch dat het een gimmick overstijgt, wat ons betreft.

Het realisme sijpelt ook door in de kleinere, minder gevaarlijke dieren. Je wordt er in het begin nog voor gewaarschuwd als je het spel opstart: heb je arachnofobie? Denk dan even twee keer na of je het spel wel wilt spelen. Jippie! Angst voor spinnen is natuurlijk al geen feestje, maar deze ingame-varianten zijn ook nog eens van het grote soort. We waren er voor gewaarschuwd dus, maar om ergens rond hoofdstuk twee ineens tegen wat achtpotigen aan te lopen en er vervolgens eentje op je virtuele hand te hebben… brr. Gelukkig zijn ze met een handgebaar van je af te vegen, maar het went nooit, hoeveel waarschuwingen je ook leest.

Die constante dreiging van monsters is nog tot daaraantoe. Maar het feit dat je in piepkleine gangetjes, waar je nog net aan je kont kunt keren, moet rondlopen, helpt ook niet echt. En alsof dat nog niet genoeg is, soms moet je ook echt nóg kleinere gaten inkruipen. Niet veel groter dan vossenholen, waarvan je dondersgoed weet dat die niet door mensen gegraven zijn. Met zweet op onze handen kropen we meerdere malen door zulke gangen, de pistool met een schamele vier kogels erin getrokken. Elke hoek voorzichtig eerst omkijkend of er niets iets in een donker hoekje verscholen ligt.

De rugzak die je bij je draagt is niet alleen maar extra gewicht. Daaraan hangt een prehistorisch apparaatje dat heel handig handmatig elektriciteit kan opwekken. Dit gebruik je voor je helmlamp. Begint die te flikkeren of af te zwakken, pak dat apparaat erbij en geef er een goede zwengel of drie aan en je lamp doet het weer voor een klein tijdje als miniatuur bouwlamp. Naast dat het je lamp nieuw leven inblaast, kan het ook handig zijn voor apparaten in je omgeving. Je kunt de provisorische mijnkarretjes opstarten, deuren openen en stoffige generatoren een tweede leven geven met een kickstart.

Naast monsters kom je ook andere Russen tegen die het niet zo op jou en jouw aanwezigheid hebben. Het is dus zaak om uit het licht en zicht van deze sujetten te blijven. Via je horloge kun je zien wanneer je te veel in het licht zit en daardoor dus sneller gezien wordt. Het spel shift daardoor ineens van opgejaagd worden door monsters naar een sluip-en-kruip-festijn. En dat is knap. Je krijgt een hele andere speelstijl die, in VR, heel erg op een andere manier benauwend is. Het is eenzelfde gevoel als je krijgt bij het verstoppertje spelen in Phasmophobia.

Helaas kwamen we ook wat bugs tegen, waarvan er eentje gamebrekend was. Tot twee keer toe werden we zomaar uit het spel gegooid. Foutmelding dat het spel vastliep. Vervelend, maar helaas. Daarna hadden we een rare bug waarbij we in de overgang van hoofdstuk twee naar drie ineens geen geluid meer hadden. Dit resulteerde in een herstart van het spel, met gevolg dat we het eerste stuk weer over moesten doen. Dit was meer dan een beetje jammer en we hopen van harte dat het aan de reviewbuild lag en dat bij de release een bugfix klaar ligt die dit soort kreukels glad gaat strijken. Vooralsnog kost de makers dit op moment van schrijven wel een puntje.

Al met al hebben we ons prima vermaakt en is dit zonder twijfel een dijk van een spel. De kleine, claustrofobische gangetjes doen je geloven dat jij daar loopt in de stoffige, gammele en oude metrotunnels. Van het herladen van je wapens, tot aan het verwisselen van je gasmasker, alles gebeurt zoals “in het echt”. In benauwde situaties kan dit wel eens voor problemen zorgen, waardoor je de verschillende situaties eerst goed in je opneemt en de boel overweegt. Het is heel knap gedaan. Als dan ook nog eens een verandering in gameplay komt, vanwege ander gevaar in de vorm van echte mensen, krijg je ineens een heel ander spel.

De kleine bugs, waarvan er eentje echt wel gamebrekend was, zijn toch wel een puntje van aandacht voor de ontwikkelaars. Mocht bij de release blijken dat ze dit gelijk aanpakken met een bugfix in vorm van een update, dan krijgt het spel dik de vijf sterren.

Metro Awakening is vanaf 7 november beschikbaar op PlayStation VR2 en SteamVR. Voor deze review hebben wij het gespeeld op PlayStation VR2.