review
Danger Danger

Van de makers van Exploding Kittens, het populaire kaartspel waar zelfs een Netflix-serie van is gekomen, is een nieuw kaartspel verschenen, Danger Danger. In dit spel nemen teams het tegen elkaar op om binnen de tijd kaartjes te leggen zodat er meer koffers van hun eigen kleur zichtbaar zijn dan van de ander. Lees in onze review hoe hectisch dit spel kan worden.

Foto: Joost Klein Middelink

Danger Danger werkt als volgt: twee tot acht spelers verdelen zichzelf in enigszins evenredige teams en nemen het tegen elkaar op in een spannende strijd. Spelers moeten een timer van zestig seconden klaarzetten, die niet zichtbaar mag zijn, met een zo luid en irritant mogelijk geluid. Vervolgens leg je de startopstelling klaar: elk team heeft drie zichtbare kaarten open liggen, een trekstapel en een ruilkaart ernaast liggen. Zodra de timer start, moeten spelers achter elkaar als een soort estafette kaarten van de trekstapel neerleggen op de zichtbare stapels. Een kaart mag alleen op een andere kaart gelegd worden met een getal dat een nummer erboven of eronder heeft. Kan je jouw kaart niet neerleggen, dan kan je wachten. Je kan ook de kaart wisselen met je ruilkaart of de kaart bij je tegenpartij leggen. Dit levert hen wel bonuspunten op, dus doe dat alleen als laatste strohalm. Er zijn ook kaartjes met de tekst “nieuwe stapel”, waarmee je dus een extra stapel mag leggen om meer kaarten te kunnen leggen.

Er zijn geen beurten, dus alles gebeurt in real-time. Als een team het idee heeft dat ze klaar zijn, roepen ze “stop!” en leggen ze hun handen op tafel. Dit betekent dat zij geen kaarten meer mogen spelen terwijl het andere team dat nog wel kan. Als een team niet is gestopt voor de timer afgaat, hebben ze direct verloren, dus oplettendheid qua tijd is genoodzaakt. Als beide teams zijn gestopt, dan wordt er gekeken naar de puntentelling. Op elke kaart staat een bepaald aantal koffers: bij de meeste kaarten slechts een, maar sommigen ook vijf of tien. Het team dat uiteindelijk de meeste zichtbare koffers heeft, wint de ronde en krijgt een koffertje. Wint een team driemaal, dan heeft deze het spel gewonnen.

Foto: Joost Klein Middelink

De spanning stijgt bij Danger Danger zodra een ronde een tijdje bezig is, want dan gaan teams inschatten of ze nog moeten stoppen of  toch doorgaan. Als een team immers gestopt is met kaarten met daarop veel koffers, kan het andere team nog kaartjes leggen om toch hun winst te behalen, mits ze op tijd stoppen en de goede kaartjes trekken. Doordat het volledig willekeurig is welke kaartjes je trekt, kan het ook het doodsvonnis zijn van jouw team. Zo stijgt het risico flink om toch door te gaan, al helemaal bij spelers die de tijd niet helemaal bijhouden. Dat is de kracht van Danger Danger: doordat elke ronde kort duurt, maar er genoeg gebeurt om teams naar elkaar te laten roepen en gillen, voelt het kaartspel vooral als korte, intense sprintrondes.

Die kracht van het spel, is in andere situaties juist ook de valkuil van het kaartspel. De doos geeft aan dat het spel met twee tot acht spelers te doen is, maar bij twee spelers stijgt de spanning maar lichtelijk. Doordat je altijd controle hebt over je acties, kan je ook makkelijker inschatten wat de beste tactiek is en verlies je daardoor hetgeen wat dit spel zo leuk maakt. Bij acht spelers voelt het juist weer alsof jouw invloed erg minimaal is, doordat je weinig aan de beurt komt. Mocht je enorm houden van chaotische spellen, dan straalt Danger Danger weer wel met acht spelers want schreeuwen, lachen en in paniek raken hoort er dan bij. Strategie is dus ver te zoeken.

Danger Danger is een vlot en chaotisch kaartspel wat in luttele minuten gespeeld wordt en tot een enorm geschreeuw en gelach kan leiden vanwege de snel stijgende spanning. Er zit komt een enorme dosis geluk bij kijken, doordat je eigenlijk geen invloed hebt op welke kaarten je trekt en zeker met meerdere spelers is het hopen dat elke speler dezelfde strategie ziet. Bij twee spelers voelt die chaos juist volledig afwezig doordat je altijd weet wat je wilt doen. Het opnieuw sorteren van de kaarten duurt soms bijna langer dan een potje zelf, maar dat mag de pret niet drukken.

Foto: Joost Klein Middelink