review
Life is Strange: Double Exposure

Een kleine twee weken geleden mochten we jullie alvast een korte vooruitblik geven op Life is Strange: Double Exposure aan de hand van de eerste twee episodes. Niet lang daarna mochten we gelukkig ook al aan de slag met de volledige game en nu mogen we dan ons volledige eindoordeel met jullie delen. Weet Deck Nine de twijfelpunten uit de preview weg te nemen?

Voor wie de preview niet gelezen heeft, zullen we nog even kort het verhaal uitleggen zonder daarbij spoilers te geven die je nog niet in de preview hebt kunnen lezen. Jaren na de gebeurtenissen in Arcadia Bay maken we opnieuw kennis met Max Caulfield. Ze studeert inmiddels aan de universiteit van Caledon en haar krachten waarmee ze de tijd kon terugdraaien, is ze kwijtgeraakt. Natuurlijk hebben die tragische gebeurtenissen wel hun sporen achtergelaten. Niettemin heeft Max haar zaakjes goed op orde, totdat een van haar beste vriendinnen wordt doodgeschoten. Niemand weet wie de dader is, maar Max is vastbesloten daar achter te komen. Door de gebeurtenis keren ook haar bovennatuurlijke krachten weer terug, al kan ze er dit keer niet mee door de tijd reizen. Wat ze plots wel blijkt te kunnen is reizen naar een andere dimensie, een waar haar vriendin Safi nog in leven is!

De eerste twee afleveringen van Life is Strange: Double Exposure draaien vooral om de moord op Safi en Max die ontdekt dat ze nieuwe krachten heeft en waar ze die kan gebruiken. Ook maak je kennis met de personages die een belangrijke rol gaan spelen in het verhaal. Aan de hand daarvan waren we in de preview nog voorzichtig enthousiast. Die voorzichtigheid blijkt gelukkig ongegrond, want vanaf de derde aflevering ontbrandt het mysterie volledig en heeft het ons niet meer losgelaten tot we de aftiteling zagen. Zonder daarbij verder op details in te willen gaan, worden de gebeurtenissen steeds gekker en lijken de beide dimensies waarin Max zich kan bevinden meer met elkaar te maken te hebben dan oorspronkelijk gedacht. Wat dat betreft raakt het precies de snaren die voor ons de eerste game nog steeds het hoogtepunt van de serie maken. Met alle respect naar allen die na Max en Chloe kwamen, maar het niveau en de complexiteit van het verhaal hebben de opvolgers niet meer gehaald. Tot aan Double Exposure dan!

Ook grafisch gezien lijken er sinds True Colors weer wat stappen gezet. Dit valt vooral op in de belichting en de gezichtsuitdrukkingen van de personage. Dit maakt van Double Exposure absoluut een mooie game. Daar komt bij dat ook de sfeer erg goed gedaan is. Het is winter als de gebeurtenissen zich plaats vinden, wat maakt dat alles rondom Caledon onder een dikke laag sneeuw ligt. Samen met de oude, kasteel-achtige school en de knusse overige locaties, zorgt dat ervoor dat het een omgeving is waar je graag rondloopt en af en toe pauzeert om even alles in je op te nemen.

Wat wel blijft, is het soms wat houterige acteerwerk. De intonatie van de stemmen matcht niet altijd met de situatie en dat maakt soms dat de impact die een scène heeft een beetje teniet wordt gedaan. Denk aan ineens erg vrolijk zijn na een verdrietige situatie en dat soort zaken. Aan de andere kant heeft Life is Strange dit altijd wel gehad en hoort het wellicht een beetje bij de vibe die de games met zich meebrengen. Het is dramatisch, maar toch ook wel weer luchtig en niet te zwaarmoedig. Max is daarnaast een tof personage met haar nerderige humor en af en toe bijzonder gedachtegangen. Ook de rest van de hoofdrolspelers zijn stuk voor stuk interessant en kennen hun eigen, diepere laag die verklaart waarom ze zijn zoals ze zijn.

Dit zal waarschijnlijk niet echt een game zijn voor de mensen die graag hun brein breken over puzzels. Dat is meteen een van de kritiekpuntjes die we hebben: Deck Nine kauwt je vaak wel heel erg voor wat je moet doen: “Reis naar deze dimensie en praat met dat personage” en dat wordt opgevolgd door: “Reis naar de andere dimensie en praat nogmaals met die persoon over wat je net te weten bent gekomen”. Je hoeft eigenlijk nooit echt na te denken over een vervolgstap. Het belangrijkste gameplay-element is eigenlijk de keuzes die je maakt tijdens gesprekken. Dat is dan wel weer goed gedaan. Je weet eigenlijk nooit precies wat het gevolg gaat zijn van wat je zegt, maar als er iets opvallends gebeurt, dan weet je het eigenlijk altijd wel terug te halen naar iets dat je eerder hebt gekozen. Ook krijg je soms spijt van bepaalde acties nadat je later in de game personages beter leert kennen. Het zorgt er absoluut voor dat je Double Exposure meerdere keren wilt spelen om uit te zoeken wat er anders kan.

Toch loont het wel als je de opdrachten van Deck Nine af en toe negeert en zelf wat rond gaat lopen. Je kunt de krachten van Max namelijk op twee manieren gebruiken. De eerste is dat je kunt spieken in de andere dimensie en dus ongezien kunt afluisteren. Hier kun je ook meer te weten komen over het verhaal en de personages erin. Zo vind je puzzelstukjes die je waarschijnlijk anders gemist had. Ook zijn er een paar zij-verhalen die op deze manier uit de doeken worden gedaan. De andere manier waarop je de krachten van Max kan gebruiken, is door te reizen naar de andere dimensie, waardoor er weer andere dingen te vinden zijn op de locatie waar je op dat moment bent. Wij hebben het in onze playthrough iets te weinig gedaan, maar zijn zeker van plan om nog eens te spelen en dan wat meer de tijd te nemen.

Life is Strange: Double Exposure is wat ons betreft een enorm geslaagde game. De hernieuwde kennismaking met Max voelt erg goed en ook het verhaal met de verschillende dimensies weet enorm te boeien. Het start misschien iets te traag, maar wat daarna komt is heel erg tof! Wel hadden we af en toe zelf wat meer na willen denken.

Wij speelden Life is Strange: Double Exposure op de PlayStation 5. De game is daarnaast verkrijgbaar voor Xbox Series, Nintendo Switch en pc.