review
Diablo IV: Vessel of Hatred

Bijna anderhalf jaar geleden konden we weer los in Sanctuary met de release van het vierde deel in de Diablo-reeks. Vanaf aankomende dinsdag, 8 oktober, kunnen we aan de slag met Diablo IV: Vessel of Hatred. Wij hebben het verhaal en een stukje van de endgame alvast voor je doorgespeeld en vertellen je er maar al te graag over.

Disclaimer: Deze recensie bevat lichte spoilers voor het originele Diablo IV-verhaal.

In Vessel of Hatred is er één duidelijk gevaar, wat je zeker niet gemist zal hebben als je het einde van Diablo IV gespeeld hebt. Neyrelle heeft Mephisto opgesloten in de Soulstone en is ervandoor gegaan. Alhoewel haar bedoelingen goed zijn, staat Mephisto, the Lord of Hatred, erom bekend om alles om hem heen te corrumperen, zelfs wanneer hij gevangen is. Zodoende gaan we achter Neyrelle (en Mephisto) aan en volgen we een pad van corruptie en haat.

Het verhaal van deze uitbreiding is, met alle eerlijkheid, vele maten zwakker dan dat van het origineel. In Diablo IV hadden we Lilith als geweldige schurk. Je was te allen tijde aan het gissen naar haar daadwerkelijke motivatie: hield ze je voor de gek, of vertelde ze de waarheid? Moet je alles op alles zetten om haar tegen te houden, of is een deal met de duivel zo gek nog niet? Lilith was briljant en de cutscenes, met of zonder haar, waren meesterlijk.

Als het oorspronkelijke Diablo IV een krachtig verhaal was met begin, midden en eind, dan is Vessel of Hatred het epiloog dat later in een nieuwe uitgave van een boek wordt toegevoegd om het allemaal op het volgende boek aan te laten sluiten. Vessel of Hatred heeft qua verhaal simpelweg geen eigen bestaansrecht, het is een tussenstukje dat er alleen is om de brug te bouwen naar wat er in de toekomst gaat komen. Je bent puur en alleen bezig met de nasleep van Diablo IV en … er gebeurt eigenlijk niets nieuws. Als je ons een jaar geleden had gevraagd wat het logische vervolg was, dan hadden we je vrijwel stap voor stap het verhaal van Vessel of Hatred voorgeschoteld. We vermaakten ons wel enigszins met de quests, omdat het een toffe wereld is met prima personages, maar we zaten continu te wachten totdat we klaar waren met die gebeurtenis die er hoe dan ook aan zat te komen, met de hoop dat er dan iets nieuws zou komen, maar toen was het afgelopen. Geen verrassingen, geen plotwendingen, geen nieuwe elementen die aan de wereld of het verhaal toegevoegd zijn. Het verhaal is teleurstellend en weinig creatief te noemen.

Maar goed, gelukkig spendeer je in een Diablo-game verreweg het meeste van je tijd met het verslaan van monsters en het vergaren van betere stukken uitrusting en ervaringspunten om je personage steeds maar sterker te maken. Dat zit nog altijd goed in elkaar en mocht je helemaal niet gespeeld hebben sinds mei vorig jaar: het is bijna een heel ander spel geworden. Blizzard maakt er werk van om met elk seizoen (elke paar maanden) nieuwe toevoegingen door te voeren die bestaande systemen uitbreiden, veranderen of zelfs helemaal verplaatsen. Daarover kan je meer lezen in ons interview met Blizzard.

Vessel of Hatred bouwt hier weer op voort. Systemen en de algehele gameplay-ervaring zijn gestroomlijnd. Zo zijn de moeilijkheidsgraden overhoop gegooid. Je kan nu makkelijker wisselen tussen verschillende niveaus, waardoor je tijdens het spelen vaker kan kiezen voor even wat minder uitdaging, of juist wat meer als je bijvoorbeeld wilt dat de eindbazen je wat laten zweten. Daarnaast is er een nieuwe co-op-dungeon, een beetje in de stijl van MMORPG’s, waar we je eigenlijk niets over willen vertellen, omdat het daadwerkelijk tof is om dat met een groepje spelers zelf te gaan ontdekken.

De grootste toevoeging zal voor velen de Spiritborn zijn, een nieuwe klasse die zijn kracht krijgt door te communiceren met Spirit Guardians, de geesten van bepaalde dieren. Zo kan je de geest van een Gorilla alles om je heen kapot laten slaan, terwijl hij je een beschermend schild geeft, of kan je juist een duizendpoot inschakelen om alles om je heen te vergiftigen en weg te laten rennen. De vaardigheden van de Spiritborn zijn flitsend en bieden veel variatie. Zoveel variatie zelfs dat, ondanks het feit dat we tijdens onze hele reviewperiode als de Spiritborn gespeeld hebben, gewoon weer een Spiritborn gaan maken wanneer Vessel of Hatred volgende week daadwerkelijk live gaat.

Diablo IV: Vessel of Hatred laat ons met gemixte gevoelens achter. Het verhaal is gerust teleurstellend te noemen, maar de gameplayaanpassingen en met name de Spiritborn zorgen ervoor dat we toch weer honderden uren in de endgame gaan stoppen. Uiteindelijk is dat, voor ons althans, het belangrijkste onderdeel van een uitbreiding van een spel als deze, waardoor we het de fans toch gerust weer aan kunnen raden.

Diablo IV: Vessel of Hatred is voor deze review gespeeld op pc. De game is ook beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series X|S, PlayStation 4 en Xbox One.