review
Copycat

Er is niet één consensus over wat iets nou precies een goede game maakt. Moet het spel er goed uitzien? Gaat het vooral om de gameplay? Heb je veel puzzels en mysteries nodig, of juist actie en lekkere one-liners? Spoonful of Wonders beweert in ieder geval het volgende: heeft het spel een goed verhaal met een duidelijke boodschap, dan wordt de rest al snel minder belangrijk.

De makers van Copycat, een Australisch indie-duo onder de naam “Spoonful of Wonder”, wisten precies welke boodschap ze wilden brengen met deze game. Copycat geeft je in ongeveer drie uur tijd een compleet verhaal over vragen als “Wat betekent thuis nou precies?”, “Kan ik vertrouwen in nieuwe mensen, nadat anderen mij pijn hebben gedaan?” en “Wie is mijn echte familie?” door de ogen van een kat.

De kracht van Copycat zit hem in dit verhaal, wat goed met de gameplay samenvloet. Tijdens het rondlopen als Dawn, de hoofdpersoon van het spel, zie je haar gedachten als tekst in beeld verschijnen. Daarnaast is er een verteller, vermomd als “Nature Expert”, die af en toe de discussie met Dawn aan gaat. We volgen Dawn vanaf haar adoptie, waarna ze het liefst wil ontsnappen en als panter in het wild wil leven. Toch begint ze langzaam te wennen aan haar nieuwe huis en begint het een daadwerkelijk thuis voor haar te worden. Helaas lijkt niet iedereen te begrijpen dat huisdieren een onderdeel van je familie zijn, waarna Dawns mooie leventje op zijn kop staat.

We zouden graag nog veel meer over het verhaal willen vertellen, maar zelfs met een tijdsduur van drie uur gebeurt er een heleboel dat wij niet willen verklappen. Gelukkig is het verhaal echter niet het enige dat Copycat goed doet. De muziek, gecomponeerd door Daniel Bunting, werkt heel goed om je de emoties te laten voelen die de schrijvers voor ogen hadden. Waar de muziek soms rustig en kalm is, komen er ook genoeg lekkere Jazz deuntjes en Tribal tracks voor in de game. Vooral het gebruik van de tribal-muziek op momenten dat Dawn zich even een wilde panter waant is heel leuk gedaan.

Overigens is Copycat zeker niet voor iedereen weggelegd. De game voelt meer als een interactieve film van drie uur lang. Er zijn momenten waarop je meer vrijheid krijgt om een beetje te ontdekken, maar het spel is grotendeels een rechte lijn door het verhaal. We kunnen het aantal scènes waar we niks anders deden dan de joystick naar rechts houden, of afwisselend X en B op onze controller indrukken, bijna niet tellen omdat het er zoveel waren. Dit hoeft geen probleem te zijn, maar we denken wel dat je met de juiste mindset moet beginnen aan Copycat. Verwacht vooral geen unieke gameplay of leuke technische snufjes.

Dat de game er grafisch wat minder interessant uit ziet is niet heel gek. Copycat is gemaakt in Unity door twee creatievelingen die nooit eerder een game hebben gemaakt. Misschien hadden wij het net iets beter gevonden als ze voor een wat meer stileerde look hadden gekozen, maar we snappen ook dat dit qua gameplay het een en ander verandert. Ook het stemacteerwerk liet regelmatig wat te wensen over. Aangezien de credits laten zien dat de meeste stemacteurs dezelfde achternaam hebben, vinden wij dit ook niet heel vreemd. In plaats van grote acteurs heeft Spoonful of Wonder gekozen voor acteerwerk van hun naasten, wat ook zijn charme heeft.

Al met al is het lastig om een heel verhaal over Copycat te maken zonder dieper op het verhaal in te gaan. Hoewel het aan sommige aspecten van de game duidelijk is dat dit het eerste project van de makers is, heeft het spel ons wel degelijk weten te raken. Er zijn bij de redactie geen tranen gelaten, maar we hebben wel degelijk kippenvel gekregen. De vloeiende combinatie van het verhaal, muziek en lineaire gameplay maakt dat de boodschap van het spel enorm duidelijk is: thuis is niet waar je woont, het is waar je het hardste nodig bent.

Copycat is voor deze review gespeeld op pc.