review
Harry Potter: Quidditch Champions

Wie droomt er nou niet van? Hoog in de lucht zoef je met een rotgang op een dunne bezem op zoek naar een klein gouden balletje met vleugels. In Harry Potter: Quidditch Champions is dat precies de bedoeling. Kun je met dit spel jouw dromen waarmaken? Lees gauw verder.

De uitleg van het spel behoeft eigenlijk geen introductie. Net zoals de regels en de gekke, magische ballen. Zwerkbal is best populair. Gelukkig heeft ontwikkelaar Unbroken Studios dit door en hebben ze van de tutorial een best leuke bezigheid gemaakt. De voltallige cast komt voorbij: van Hermelien en Ginny tot aan Ron en de gebroeders Wemel. Zelfs moeder Molly zag even tijd om aan het huishouden te ontsnappen om een potje mee te spelen. Ook Harry Potter is van de partij. Zijn naam staat wel in de titel, maar hij komt eigenlijk alleen in het begin van het spel eventjes langs (er is er natuurlijk maar één die je de fijne kneepjes van het vangen van de Gouden Snaai kan leren). Daarna verdwijnt hij al gauw alsof hij net zijn onzichtbaarheidsmantel om heeft gedaan.

Dit spel draait écht alleen om jouw Zwerkbalteam en de door jou vers aangemaakte personages en daar is eigenlijk niets mis mee. Tijdens de training leer je alle facetten van het spel, maar ook hoe je de verschillende posities moet spelen. Een Beuker moet zich nou eenmaal op andere dingen concentreren dan een Zoeker of een Jager. Ook leer je dat je heel goed in je eentje een team kunt besturen, met een druk op de D-pad op je controller switch je heel makkelijk tussen de verschillende rollen.

Naast de best vermakelijke inleiding heb je het hoofdverhaal. Hierin is het de bedoeling om de verschillende kampioenschappen tegen de andere scholen te winnen. Je hebt naast Zweinstein nog twee andere scholen die een potje meedoen, Beauxbatons en Klammfells. Deze scholen kennen we natuurlijk uit het Toverschool Toernooi in het vierde boek, Harry Potter en de Vuurbeker. Deze scholen hebben elk hun specialiteiten en arena’s, die prachtig worden weergegeven. Goed, we spelen dus een paar flinke potten Zwerkbal. Er zijn wel enkele aanpassingen gemaakt aan de ‘officiële’ regels, wat gevolgen heeft voor sommige rollen: het vangen van de Snaai levert je bijvoorbeeld maar dertig punten op en hij wordt twee keer per wedstrijd losgelaten. Als je bekend bent met de Harry Potter-boeken of -films, weet je dat het vangen van de Snaai 150 punten waard is en dat het spel dan gelijk stopt. Dat is hier niet zo. Het eindigt wanneer de tijd om is, of wanneer één team honderd punten heeft bereikt. We snappen dat het voor het leuk houden van het spel dit zo verzonnen is en op zich is het prima te doen.

Buiten de singleplayer-campagne kun je off- of online meedoen met andere spelers, aangevuld met bots. Op dit moment lijken de servers goed bevolkt, dus het zal niet lang duren om een match te vinden. Je kunt de rollen kiezen die je wilt spelen, dus misschien moet je voor de ene rol wat langer wachten dan voor de andere. De Zoeker (waar er maar één per team van is), was in ieder geval geen probleem. We hadden na een halve minuut al een spel te pakken. Een wedstrijd kan behoorlijk kort zijn, het duurt maar een paar minuten, maar het is genoeg om je tanden er echt in te zetten.

De besturing van je bezemsteel is eenvoudig. Of je nu naar de Slurk vliegt of een andere speler tackelt, het voelt intuïtief aan. Als je niet bekend bent met de wereld van Harry Potter, duurt het even voordat je de regels onder de knie hebt. Maar heel erg moeilijk zijn ze niet en anders doorloop je gewoon de geweldige tutorial weer. De campagne heb je in een uurtje of vijf á zes wel uitgespeeld. Daarna ben je aangewezen op het online-segment. Het voelt hierdoor wat magertjes en het smaakt stiekem toch naar meer. In het begin lijkt het best veel wat je vrij kunt spelen, maar daar ben je in een rap tempo doorheen.

Dan het online component. Dat is een ander verhaal. De A.I. is behoorlijk slecht. In de online-modus waar je met zes tegen zes speelt, speel je eigenlijk altijd drie tegen drie. De andere zes plekken worden opgevuld worden met bots. En dat is echt een hele rare keus. De bots zijn zo slecht, dat het voor de tegenstanders een ontzettende makkelijke strategie is om de computergestuurde personages aan te vallen. Zodra jij van rol wisselt, neemt de computer het namelijk over. Het is een behoorlijk vreemde keus van de ontwikkelaar geweest om dit zo in te richten. We kunnen ons zomaar voorstellen dat het spel hierdoor geen lang leven beschoren is. En dat is echt heel jammer, want de fans roepen al heel lang om een goed Zwerkbal-spel.

Er is een goede balans tussen de magie van de tovenaarswereld in het algemeen en de focus op je eigen kleine team Zwerkbalspelers. Het is echt smullen geblazen voor de Harry Potter-fan. Unbroken Studios slaagt er in om de magie weer te geven die we allemaal voelden toen we al die jaren geleden voor het eerst een van de boeken lazen of de films keken. Als je geen fan bent, zal het je om voor de hand liggende redenen waarschijnlijk niet aanspreken. Als je zelfs maar een fractie bekend bent met de wereld in het algemeen en even eens geen zin hebt in het zoveelste FIFA– of NBA-spel, is Harry Potter: Quidditch Champions absoluut de moeite waard. Na een aantal uur heb je de singleplayer uitgespeeld en blijft het online gedeelte over. Helaas is daar een van de drie Vloeken over uitgesproken die alleen Dooddoeners hanteren, en dat is nou eenmaal onvergeeflijk.

Quidditch Champions is voor deze review gespeeld op PlayStation 5. De game is daarnaast beschikbaar op Xbox Series X|S, PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.