review
Warhammer 40,000: Space Marine 2

Warhammer 40,000: Space Marine 2 is het langverwachte vervolg op Space Marine uit 2011, wat toentertijd gemaakt werd door Relic Entertainment. Die studio werkt nu aan een hele andere game in de vorm van Age of Empires IV en Saber Interactive heeft de verantwoordelijkheid voor het vervolg op Space Marine op zich genomen. De game verschijnt op 9 september, of op 5 september via Early Access als je extra geld hebt neergelegd voor de Gold of Ultra Edition.

In Warhammer 40,000: Space Marine 2 speel je wederom als Demetrian Titus, een voormalig kapitein die enigszins in aanzien is gedaald sinds het eerste deel. Het verhaal doet er verder niet veel toe: je weet genoeg als we zeggen dat er gigantische hoeveelheden Tyranids zijn die allerlei planeten aanvallen. Tyranids zijn buitenaardse monsters die in allerlei verschillende soorten en maten komen, maar duidelijk geïnspireerd zijn op de wezens uit de Alien-franchise.

Zo ga je als Space Marine verschillende planeten af om de Tyranids te stoppen. Space Marines zijn een soort mythische mensen. Ze zijn niet daadwerkelijk magisch, maar hebben vooral met technologie en machines veel operaties ondergaan en dragen de iconische uitrusting die iedereen die Warhammer wel eens heeft gezien zal herkennen.

Het allervetste aan Space Marine 2 is dat de game je je echt als een Space Marine laat voelen. Als je ergens komt waar mensen zijn, gaan ze allemaal meteen op hun knieën voor je, alsof jij ze zegent met de aanwezigheid van een goddelijke entiteit. Verder ga je met je dikke pantser hordes Tyranids tegemoet en gebruik je een combinatie van verschillende geweren, maar ook bijvoorbeeld een kettingzwaard waarmee je alles in mootjes hakt. Met je zwaard kan je ook combo’s uitvoeren en soms kan je na een combo een “Kill Shot” activeren, waarmee je via een flitsende camerahoek te zien krijgt hoe je een bruut schot loslaat op een Tyranid. Je kan ook, met behoorlijk simpele timing, een tegenaanval inzetten tegen een aanval waarbij je ook nu weer via die gewelddadige animatie te zien krijgt hoe je zo’n alien uit elkaar trekt. Je voelt je echt ‘badass’ en dat is veel waard in een game als deze.

De gameplay is verder dan die paar coole elementen redelijk voorspelbaar, wat niet per se erg is. Je begint een missie en beweegt je door een redelijk lineair level. Ondertussen word je overspoeld met Tyranids, moet je soms een gebied voor een bepaalde tijd beschermen, moet je lastigere, elite-monsters verslaan, of moet je een generator aanzetten. Tof is dat er nog de Operations-modus is waarin je missies speelt die losjes aansluiten op het hoofdverhaal, maar er niet direct onderdeel van uitmaken. Hierin kan je met veel meer aanpassingsmogelijkheden spelen dan de verhaalmodus toestaat. Zo kan je bijvoorbeeld met de Bulwark-klasse een schild dragen en allerlei perks vrijspelen die de overlevingskansen van je team vergroten, terwijl je met de Sniper-klasse jezelf kan camoufleren om tijdelijk onzichtbaar te worden met het doel om de vijand van veraf neer te schieten.

Elke missie, of je nu het verhaal of Operations speelt, speel je met drie Space Marines. Bij de marketing rondom de game wordt verteld dat je het spel ook goed solo kan spelen, want dan krijg je twee door AI bestuurde kameraden om te helpen. Het vervelende is dat hier bijzonder weinig over nagedacht lijkt te zijn. De singleplayer-ervaring is tergend slecht. De AI doet uit zichzelf bijna niets en dat terwijl het hele spel is gemaakt om door drie man gespeeld te worden. Hierdoor is het niet alleen heel lastig, en dan niet op een leuke manier, maar ook zorgt het ervoor dat allemaal systemen van de missies niet goed tot hun recht komen.

Zo gaan Tyranids veel vaker op jou af dan op de AI, waardoor het continu overdreven hectisch is. Daarnaast helpt de AI niet met het behalen van de doelen van een missie en ook snappen ze niet welk monster als eerst neergeschoten moet worden. Neem bijvoorbeeld een missie waarin we met een vlammenwerper door een gigantische hoeveelheid ‘Rippers’ moeten. Á la A Plague Tale moeten we ze als ratten wegjagen met de vlammenwerper en dit moet je continu blijven doen, anders ga je dood. Tegelijkertijd komen er allerlei sterke, elite Tyranids op je af. Dit is tof als je met twee andere mensen speelt: één richt zich op de vlammenwerper en het wegjagen van de kleine Rippers, terwijl de andere twee het grote gevaar neerknallen. Als alleenstaande speler moet je je vlammenwerper wegstoppen om snel de grote monsters te doden, maar ondertussen word je continu lastig gevallen door de Rippers. Het is niet lastig op een interessante manier, het is gewoon een situatie die voor drie personen is gemaakt en de AI doet niet met je mee. Het is frustrerend en het is lastig om je voor te stellen dat het doorspelen van de missies in je eentje daadwerkelijk getest is.

Dezelfde frustraties komen naar voren bij de verschillende soorten tegenstanders en de wapens die je voor ze wilt gebruiken. Zo zijn Zoanthropes hele vervelende, vliegende wezens die je snel moet doden, want ze maken alles om zich heen sterker. Dit gaat lastig met een mitrailleur dat niet al te goed richt, maar als je een sluipschuttersgeweer ervoor meeneemt, kan je weer zo weinig doen tegen de hordes met honderden Tyranids. Nogmaals: dit is een toffe situatie met zijn drieën, want dan kan je ervoor zorgen dat iedereen een bepaalde specialiteit meebrengt. Het is echter hopeloos in de singleplayer.

Warhammer 40,000: Space Marine 2 is een fenomenale game als je twee mensen hebt met wie je graag speelt. Het ziet er mooi uit, je voelt je als een oppermachtige Space Marine en de actie is heerlijk. Speel je alleen, dan kan je beter het spel overslaan of in de gaten houden of er verbeteringen voor de singleplayer komen via patches.

Warhammer 40,000: Space Marine 2 is voor deze review gespeeld op pc. De game verschijnt daarnaast op PlayStation 5 en Xbox Series X|S.