review
Star Wars Outlaws review-in-progress

Star Wars Outlaws is een game die, niet geheel onbegrijpelijk, met flink wat scepsis aangekeken wordt sinds zijn aankondiging. Massive Entertainment kwam wel heel snel met de game op de proppen na Avatar: Frontiers of Pandora en uit vroege gameplaybeelden was het lastig om een voorstelling te maken van hoe het allemaal zou spelen. Bij veel mensen riep het vooral de vraag op: wordt dit de zoveelste open wereld Ubisoft-kloon waarin je continu dezelfde dingen doet, maar dan met een Star Wars-sausje? We zijn de afgelopen dagen met de game aan de slag gegaan en vertellen je erover in deze review-in-progress.

Waarom geen volledige recensie? We hebben maar een paar dagen de tijd gehad voordat het embargo vandaag zou verlopen en Star Wars Outlaws is een gigantisch grote game met heel veel om te doen. We wilden je graag alvast het een en ander over de game vertellen en het hebben over hoe we hopen dat de boel zich ontwikkelt naarmate we meer spelen. We vonden echter ook dat we de ervaring tekort zouden doen als we nu al een volledige review zouden plaatsen, terwijl er nog zoveel om te ontdekken is. De score die we in deze review-in-progress is dus tijdelijk en we zullen het bij onze volledige recensie gaan vergelijken.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Star Wars Outlaws is geen kloon van Far Cry of Assassin’s Creed. Het leent absoluut elementen, maar doet ook genoeg zijn eigen ding. Wat vooral opvalt is hoe erg Ubisoft en Massive Entertainment hun best hebben gedaan om systemen in te bouwen die het “Outlaw”-gevoel versterken. Hierover later meer.

Star Wars Outlaws begint in de stad Canto Bight op de planeet Cantonica. We spelen als Kay Vess, een criminele jongedame. Ze steelt van allerlei verschillende gangs, waardoor het leven wel spannend is, maar niet helemaal veilig. Van haar grote vriend die een Cantina runt, krijgt ze een opdracht en zo zetten we onze eerste stappen in het Star Wars-universum. Meteen valt op hoe ongelooflijk goed de sfeer is. Tijdens onze eerste speelsessie van twee uur, hebben we bijna anderhalf uur in Photo Mode gespendeerd, foto’s makende van een enorm klein stukje Canto Bight. De sfeer in de stad ademt Star Wars en het is een genot om er gewoon doorheen te lopen. Dat is ook zeker ons persoonlijke advies voor spelers thuis: gewoon rustig lopen, om je heen kijken of luisteren naar wat de bevolking te zeggen heeft. Je ziet zoveel toffe interacties tussen verschillende lagen van de bevolking en vaak genoeg verwijzen gesprekken naar gebeurtenissen die recent plaatsgevonden hebben. Het is niets nieuws in de gamesindustrie, maar het is zodanig goed gedaan dat de wereld leeft en ademt.

De gameplay bevat redelijk lineaire stukken tijdens missies voor het hoofdverhaal. Je zal dan véél gebruikmaken van stealth, al helemaal als je op een van de lastigere moeilijkheidsgraden speelt. Je sluipt rond en gebruikt Nyx, het kleine wezentje en je metgezel, om bijvoorbeeld dingen van mensen te stelen, deuren te openen of soldaten af te leiden. De stealth is niet perfect, het voelt soms wat inconsistent wanneer je wel of niet gespot wordt, maar het is tof hoeveel de omgeving een rol speelt. Je kan op een exploderend vat schieten voor een explosie, of juist Nyx het laten doen terwijl je zelf ergens anders heen gaat voor afleiding. Op de slechtste momenten kan de stealth wat frustrerend zijn, maar op de beste momenten voelt het alsof je enorm veel creatieve ruimte als speler hebt om op jouw manier een weg door een ruimtebasis of wat dan ook te vinden.

Het verhaal is daarnaast, tot nu toe althans, erg tof. Je voelt je echt alsof je in het midden bent beland van een grootse strijd voor macht tussen verschillende “gangs”: de Pykes, de Crimson Dawn, de Hutts en Zerek Besh. We hebben na zo’n vijftien tot twintig uur spelen nog steeds het gevoel aan het begin van een groots avontuur te staan, wat afhankelijk van je persoonlijke voorkeur een positief of juist negatief iets kan zijn. Wij zien het als iets positief, want het komt deels doordat we zo graag optionele content zijn gaan doen.

Zodra het kon, zijn we op onze speeder Mirogana, de hoofdstad van Toshara, uitgegaan en de wijde wereld van de eerste open planeet ingetrokken. Hier valt, een beetje afhankelijk van hoe ver in het verhaal je bent, veel te beleven. Je kan een gigantische Imperial-basis vinden om binnen te dringen, je kan speeder-races houden, schatten vinden, sidequests uitvoeren, et cetera, et cetera.

Alhoewel er heel veel leuks te doen is in de open wereld van Star Wars Outlaws, is het ook het aspect van het spel waar het meeste op aan te merken valt. Het is waar je de meeste herhaling vindt en de meeste rare fratsen uitgehaald worden. Het is niet zo gek, een open wereld waarin een speler met alles kan spelen hoe hij of zij wil, dat vraagt om rare bugs, maar soms voelt het wel wat slordig. Zo krijg je soms op je radio informatie te horen over iets dat in de buurt aan de hand is. Een nabijgelegen boerderij wordt aangevallen door bandieten en je kan ze gaan helpen! Op zich is dat tof, maar als je het negeert en later weer over hetzelfde stukje rijdt, krijg je dezelfde melding. Hierdoor draagt het op de lange termijn minder bij aan een levende wereld en voelt het meer alsof het spel je maar blijft smeken om te gaan helpen. We willen niet al te streng zijn over de open wereld. We hebben regelmatig het plan gehad om “even vijf minuutjes iets te doen” en plotseling waren we twee uur verder.

Wat we je zeker mee willen geven in deze review-in-progress, is hoe goed de verschillende systemen van Outlaws in elkaar steken om je écht het Outlaw-gevoel te geven. Dingen zijn niet binair goed of fout, maar je beweegt je tussen de verschillende regels van verschillende bevolkingsgroepen. Je maakt een deal voor de Pykes, maar doet vervolgens ook iets voor de Crimson Dawn. Je kan een missie uitvoeren voor de Hutts, maar halverwege besluiten om de informatie aan een andere gang te geven. In veel games zou je reputatie met de ene gang dan omhoog gaan en de andere automatisch omlaag, maar in Outlaws zit het allemaal veel realistischer en logischer in elkaar.

Wij hadden bijvoorbeeld een goede reputatie met de Pyke Syndicate opgebouwd, waardoor we toegang kregen tot veel van hun faciliteiten. Vervolgens hebben we urenlang hier misbruik van gemaakt, we hebben contracten gestolen, hun grote kluis gehackt, wachters uitgeschakeld, et cetera. Onze reputatie met de Pykes? Nog steeds zeer goed, omdat we extra zorgvuldig waren om niet gepakt te worden. In elke andere game met een vergelijkbaar systeem, zou je merken dat je reputatie met de Pykes opeens naar nul was gezakt. Dit is niet alleen tof gedaan omdat het veel echter voelt, het geeft je ook meer reden om juist wel of niet zorgvuldig te zijn. Als je zo hard gewerkt hebt voor een goede reputatie met de Pykes, is het veel spannender wanneer je een van hun basissen aan het saboteren bent, want je wilt écht niet gepakt worden en reputatie verliezen.

De vibes van de hele game zijn geweldig. Het is zó “Outlaw”, het is zó Star Wars. De open vlaktes zijn prima, maar het zijn de steden en dorpen waarbij je echt het gevoel hebt door een stukje Star Wars te lopen. Het idee van de cantina’s zijn zo goed overgenomen uit de films en de steden en dorpen voelen heel levendig.

Je zal online waarschijnlijk veel lezen of zien over hoe het schieten aanvoelt. Speelt het weg als een Doom of een Call of Duty? Nee, zeker niet. Maar hoe vet is het om in een hangaar van de Imperials, met blèrende alarmen, verschuild te zitten terwijl je wacht tot het ruimteschip voor je geopend is en er stormtroopers op je afkomen en je ze neer probeert te schieten met je blaster? Het is ook duidelijk dat Kay Vess haar blaster een beetje vasthoudt zoals Han Solo dat altijd doet. Het is een geweldige droom die uitkomt voor gamende Star Wars-liefhebbers en de game is met zo veel liefde en passie voor het Star Wars-universum gemaakt.

We moeten nog zien hoe Star Wars Outlaws zich verder gaat ontwikkelen. Hoeveel variatie zal er zijn in de dingen die je kan doen? Heb je alles tegen de tijd dat je bij de vijfde planeet aangekomen bent al honderd keer gedaan en wordt het heel erg saai? We gaan het zien, maar de eerste vijftien tot twintig uur zijn veelbelovend.