review
Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club

Toen er enkele weken geleden een mysterieuze video van Nintendo tevoorschijn kwam, blies het internet op met allerlei mogelijke ideeën over wat deze spannende video allemaal kon betekenen. Enige tijd later kwamen we er achter dat het ging om een nieuw avontuur in de vorm van Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club, het volgende deel in de detective-gamereeks. Wij mochten de afgelopen weken er al mee aan de slag en hier kan je onze indrukken lezen.

De game is in de kern een interactief boek waarbij je keuzes maakt die je helpen verder te komen. Andere bekende spellen uit dit genre zijn bijvoorbeeld de Phoenix Wright-spellen. Je leest grotendeels een verhaal waarbij je soms getuigen ondervraagt, onderzoek doet op locaties en je notulen doorleest om een opsomming te maken. Op deze manier moet je proberen de dader(s) te achterhalen. Zo werkt het ook bij Emio.

Deze editie van Famicom Detective Club draait om het oplossen van een vreemde moord dat gebaseerd lijkt te zijn op het broodje-aap-verhaal van Emio, de glimlachende man. De geruchten omtrent deze moord en de overeenkomsten met moorden van lang geleden van een gemaskerde moordenaar zijn zorgwekkend en het is aan jou en je team van het detectivebureau om de zaak en daarmee ook oude zaken op te lossen.

Qua verhaal weet Emio goed je interesse erbij te houden door telkens een nieuwe twist of mogelijk inzicht te bieden dat ervoor zorgt dat je toch verder wil blijven spelen. Tegelijkertijd zorgen alle typerend slechte Japanse humor en sfeer ervoor dat de game op momenten ook erg oninteressant is en het lastig is om door te blijven spelen. Relaties tussen docenten en leerlingen, ongemakkelijke gesprekken tussen politieagenten en overdreven reacties op simpele zaken, zorgen er uiteindelijk voor dat langere sessies tot ergernis leiden. Je kan slechts zo vaak een ongemakkelijke “stoere” reactie krijgen op iets wat er gebeurt, wat totaal niet relevant is voor de zaak. Denk daarbij aan onze hoofdpersoon die bij een bushalte staat en er in zijn hoofd een fictief gesprek afspeelt tussen hem en de stoere detective. Dit kan soms grappig zijn, maar dit soort ongemakkelijke momenten worden te pas en te onpas ingezet.

Ook komt het spelelement van de game niet zo heel goed uit de verf en stoort het op momenten zelfs de gameplay. Je moet namelijk veel met mensen in gesprek gaan door ze bepaalde vragen te stellen of onderwerpen te suggereren. Wij begrijpen werkelijk niet waarom de keuze is gemaakt dat je soms meerdere keren dezelfde vraag moet stellen voordat je echt alle informatie gekregen hebt. Soms moet je tussendoor een andere optie kiezen door bijvoorbeeld een ander onderwerp aan te snijden of om even na te denken voor je weer nieuwe informatie krijgt van de originele vraag, zonder dat de game je ook maar enige indicatie geeft dat je meer te weten komt als je het nog eens vraagt. Als je drie keer dezelfde vraag achter elkaar stelt zou je dus nog eens nieuwe informatie te weten kunnen komen wat je de eerste twee keer niet kreeg. In de meeste gevallen voelt zo de gameplay een beetje aan als een klusje, zeker bij langere speelsessies, en doet het af van het gevoel om een detective te zijn.

Het verhaal van Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club weet – zeker in korte sessies van maximaal een uur – genoeg te boeien om er achter te komen wie nu precies Emio is en de moorden op te lossen om het algehele mysterie te ontrafelen. Je zal daarvoor wel langs de ongemakkelijke en overdreven Japanse momenten heen moeten kijken en kan het spelelement voor irritatie zorgen.