review
Final Fantasy XIV: Dawntrail

Het is alweer meer dan twee jaar geleden dat we in Endwalker een verhaal van kosmische proporties afrondden. De vraag die op de lippen van veel mensen hing: hoe volg je zoiets episch op? Square Enix waagt een poging met Final Fantasy XIV: Dawntrail.

Voordat we beginnen, een korte disclaimer. Een uitbreiding van een grote MMORPG recenseren is eigenlijk onmogelijk. De beste recensie zou je schrijven nadat je de uitbreiding jarenlang hebt gespeeld en alle updates en nieuwe content gezien hebt, maar tegelijkertijd zit niemand twee tot drie jaar na dato nog op een recensie te wachten. De vijf sterren die we aan Endwalker uitreikten, zouden vijf grote patches later misschien vier of zelfs drie sterren geworden zijn, vanwege gebrekkige content en een matig vervolg op het initieel fantastische verhaal. Houd er dus rekening mee dat deze recensie een momentopname is: hoe bevalt de start van deze uitbreiding en hoe enthousiasmeert het ons voor de toekomst?

In Dawntrail worden de maan en steden vol wetenschappers ingeruild voor het exotische continent Tural. De kosmische goden maken plaats voor inheemse, op Midden- en Zuid-Amerika geïnspireerde bevolkingsgroepen. We gaan namelijk met Wuk Lamat op bezoek bij het koninkrijk van haar vader. Die vader is de heerser en kondigt de ‘Rite of Succession’ aan. Dit is een serie van tests om de waardige opvolger te bepalen. Als speler sta je aan de kant van Wuk Lamat en de tests bestaan vooral uit het beter leren begrijpen van verschillende culturen. Dit is in het begin best aangenaam, maar wordt al vrij snel saai.

Zo gaan wij als eerst naar de Pelupelu in hun regio die overduidelijk is geïnspireerd op Peru. Je leert dat ze alpaca’s gebruiken vanwege het moeilijke bergterrein, je leert dat de handel belangrijk voor ze is en je leert dat ze van mescal houden. Dit begint leuk, maar nadat je voor die twintigste keer vertelt wordt hoe goed ze wel niet zijn in handel en hoe belangrijk mescal voor ze is, wordt het tergend. Je bent hier ruim twee uur bezig met praten, zonder dat er een gevecht aan te pas komt.

Vervolgens ga je naar het gebied van een vogelachtig ras. Daar leer je weer hoe belangrijk een bepaald ritueel, een parade, voor ze is. En weer: oorspronkelijk is het leuk om meer over deze bevolkingsgroep te weten te komen, maar weer zijn we twee uur verder met amper een gevecht.

Uiteindelijk komt dan de eerste dungeon, een ervaring voor vijf man (je kan het ook met NPC’s uit het verhaal doen). En die is erg leuk: de muziek swingt lekker en de gevechten zijn net een tikkeltje pittiger dan we van Final Fantasy XIV dungeons gewend zijn. Het smaakt naar meer, maar helaas krijgen we vervolgens weer meerdere uren aan dialoog met amper mogelijkheden tot vechten.

Dat is uiteindelijk de rode draad door het hele verhaal van Dawntrail. Het verhaal is in essentie vermakelijk en interessant en de gevechten die er zijn, zijn uitdagender dan voorheen en daarnaast zijn het ook epische momenten. Het grote probleem is dat het verhaal maar langzaam en eentonig voortkabbelt. Het voelt als opvulling, alleen maar zodat Square Enix kan blijven zeggen dat al hun uitbreidingen evenveel verhalende content hebben als een singleplayer-RPG. Dat is geen gekke uitspraak: er zijn enorm veel mensen die het spel als singleplayer-RPG spelen. Maar in het geval van Dawntrail is de balans volledig mis: we hadden 50% minder dialogen willen hebben en tweemaal zoveel gevechten. We zaten soms zolang zonder gevecht dat we vergeten waren wat voor klasse we aan het spelen waren en welke spreuken we tot onze beschikking hadden.

Daarnaast ga je ook van super epische momenten naar onzinnige opvulling. Net een supergroot monster verslagen en een gebied bevrijd? Gefeliciteerd, ga nu een uur lang zoeken naar de armband van deze oude vrouw, of bloemen plukken in het veld. De vorige uitbreidingen hadden hier incidenteel ook al wel last van, maar minder regelmatig.

Maar goed, een MMORPG-uitbreiding bestaat uit meer dan alleen het verhaal. De nieuwe gebieden zijn prachtig. Onder fans wordt het ook wel ‘de vakantie-uitbreiding’ genoemd en die sfeer heeft Tural ook echt. Je hebt de Peruviaanse bergen, exotische jungles en een prachtige stad in de vorm van Tuliyollal. Dit wordt allemaal ondersteund met sfeervolle muziek, waardoor het elke dag weer een feestje is om in loggen.

Ook wordt de sfeer versterkt door de grafische update die het spel is ondergaan. Textures zijn in zijn algeheel verbeterd en de belichting in het spel is met reusachtige stappen vooruitgegaan. Overal in het spel merk je dit, maar je ziet vooral dat de nieuwere gebieden echt met deze grote update in acht zijn ontworpen. Final Fantasy XIV was voorheen redelijk grauw en de kleuren waren vrij dof, waardoor menige speler op pc gebruikmaakte van middelen van derde partijen om de kleuren aan te passen. In Dawntrail spatten de kleuren van je scherm en alhoewel het niet een stukje content is, moet het wel als een enorme plus van de uitbreiding genoemd worden!

De gevechten zijn een stap in de goede richting. Al jaren klagen fans over het feit dat veel van de combat-content van Final Fantasy XIV te simpel is en daardoor ook saai. Eindbazen in dungeons hebben in Dawntrail daadwerkelijk gevaarlijke aanvallen waar je even over na moet denken, wat het veel leuker maakt om ze herhaaldelijk te spelen. De raids zijn op het moment van schrijven nog niet uit, maar we hopen dat de trend van meer uitdaging en meer unieke aanvallen daarin doorgezet wordt.

We bevinden ons nog maar aan het begin van de uitbreiding. Endwalker begon met een fenomenaal verhaal en ging daarna bergafwaarts, zowel omdat het verhaal minder sterk werd, maar ook omdat de gevechten saai waren en er weinig content in de uitbreiding kwam. We voelen een beetje alsof we nu in de omgekeerde situatie bevinden. Het verhaal (tot zover) in Dawntrail is met vlagen erg vermakelijk en interessant, maar ook eentonig een saai. Tegelijkertijd zien we een positieve trend in het design van de gevechten en ook verwachten we meer van de opvolging van het verhaal. We zijn grote fans van de raids (ook de hardcore Savage-varianten), dus alhoewel we teleurgesteld zijn in het verhaal, hebben we positieve hoop voor de rest van Final Fantasy XIV: Dawntrail.

Final Fantasy XIV: Dawntrail is voor deze review gespeeld op pc. De game is daarnaast beschikbaar op PlayStation en Xbox.