review
Hellblade II: Senua’s Saga

Een van de games die met de meeste bombarie werd aangekondigd bij de launch van de Xbox Series X, moet toch wel Hellblade II: Senua’s Saga zijn. De door Microsoft verworven studio Ninja Theory maakte in 2017 grote indruk met Hellblade: Senua’s Sacrifice. De game die draaide rondom protagoniste Senua speelde zich af in de Noorse mythologie en was behoorlijk uniek. Dat kwam voornamelijk doordat de makers goed hun best hadden gedaan om de psychoses van het hoofdpersonage een belangrijk onderdeel te maken. Met een headset op was het een behoorlijk beangstigende ervaring, waarbij het nooit stil was in je hoofd en je continu stemmen hoorde. De lat ligt dus behoorlijk hoog voor dit tweede deel en de afgelopen dagen hebben wij alvast voor je mogen ervaren wat Ninja Theory er van heeft gemaakt. Met het verschijnen van deze review is de game ook uitgebracht, dus mocht je na het lezen meteen aan de slag willen, dan kan dat!

Aan het begin van Hellblade II treffen we Senua aan boord van een schip met slaven dat al vrij snel schipbreuk lijdt. Senua overleeft en besluit wraak te nemen op de mensen die haar tot slaaf hebben gemaakt, maar al snel komt ze erachter dat het land waar ze terecht is gekomen, bedreigd wordt door een veel groter kwaad. Veel meer gaan we je niet vertellen, omdat we dan simpelweg dingen verklappen die je zelf moet gaan ervaren.Geloof ons als we zeggen dat Hellblade II van begin tot eind een waanzinnige trip is waar realiteit en hersenspinsels weer op onnavolgbare wijze vermengd met elkaar worden in een waanzinnig horrorverhaal. Je wordt van emotie naar emotie geslingerd.

Dat laatste komt niet in het minst door de waanzinnige combinatie van graphics en geluid. Hellblade II is zonder overdrijven de mooiste game die we hebben mogen aanschouwen. Dat komt niet alleen door de realistische gezichtsuitdrukkingen en fraaie rotslandschappen, maar ook door het lichtgebruik. Continu wordt er met licht gespeeld en hier zien we dan ook echt wat er bereikt kan worden met het goed gebruiken van ray tracing. Wat lichtgebruik en effecten betreft, doet het spel ons sterk denken aan het recente Alan Wake II of iets verder terug Control, al moeten we wel zeggen dat die games niet kunnen tippen aan wat we hier op ons scherm voorbij zien komen.

Ook het geluid is wederom dik in orde, al is de verrassing er een beetje af als je de eerste Hellblade hebt gespeeld. Het blijft gekmakend om continu stemmen om je heen te horen en er is altijd wel ergens een vaag geluid uit een hoek waardoor je verschrikt die kant op kijkt. Je wordt er bijna paranoïde van. Ook het vervormen van stemmen en geluiden zorgt ervoor dat de sfeer simpelweg subliem is. Samen met de prachtige graphics maakt het geluid van Senua’s Saga een waanzinnige ervaring voor je zintuigen.

Helaas komt al die grafische pracht wel met een prijs, waarbij vooral de pc-versie ons nog wel wat problemen gaf. Zeker nadat er flink heen en weer geschakeld wordt met belichting, zakt de framerate volledig in en krabbelt die ook niet meer overeind. Uiteindelijk helpt dan niets, behalve het spel opnieuw opstarten. Dit klinkt natuurlijk als een flinke bug en we kunnen ons ook niet voorstellen dat dit niet gepatcht gaat worden. Op dit moment weten wij echter nog niet of er al meteen een patch ligt die dit euvel gaat verhelpen. We speelden het spel met een GeForce 3070-kaart, dus dat kan de oorzaak eigenlijk niet geweest zijn. Op de Xbox Series is dit natuurlijk geen probleem, al zullen FPS-puristen er ongetwijfeld van balen dat er maar dertig frames per seconde worden gehaald. Wat ons betreft is dat laatste, zeker bij games als deze, geen enkel probleem. Af en toe moet er gevochten worden, waarbij de extra frames welkom zouden zijn, maar het is absoluut goed te doen en we hebben niet het idee dat het spel te traag reageert.

Op gameplaygebied is er eigenlijk weinig verrassends te vinden. Voor je gevoel speel je meestal een soort van walking simulator waarbij het verhaal en de gedachten middels de stemmen in je hoofd uit de doeken worden gedaan. Dit wordt af en toe afgewisseld met gevechten en later in de game wat meer puzzelwerk. Zo zul je weer symbolen in de omgeving moeten vinden om verder te kunnen. Erg lastig worden de puzzels nergens, al worden ze later in het spel gelukkig wel wat creatiever. Ook de gevechten zijn grotendeels hetzelfde, al voelen ze nog net zo intens als eerst. Je hebt echt het idee dat je het als fragiele dame opneemt tegen krachtigere wezens die je met je snelheid en reflexen toch de baas bent. Dat doe je door patronen te herkennen bij je vijanden en dan door middel van slim ontwijken en blokkeren een tegenaanval uit te voeren middels een zware of lichte aanval. Weinig nieuws onder de zon dus, maar het werkt allemaal naar behoren.

Hellblade II: Senua’s Saga maakt indruk qua ervaring. De graphics, het geluid en ook het verhaal zijn allemaal van topniveau. De acht uur die de game duurt zijn dan ook voorbij voor je er erg in hebt en in die tussentijd heb je ook het hele spectrum aan menselijke emoties afgevinkt. Als we toch een klein kritiekpuntje mogen geven, dan had het spel zich wat ons betreft wel iets meer mogen onderscheiden van het eerste deel. De stemmen in je hoofd blijven indruk maken, maar toch heb je het gevoel dat je het al eens mee hebt gemaakt. Hetzelfde geldt voor de gameplay. Had Ninja Theory die onderdelen naar een hoger plan weten te brengen, dan was Hellblade II een echte klassieker geweest. Dat neemt niet weg dat dit wel een spel is dat je simpelweg ervaren moet hebben.

Wij speelden Hellblade II: Senua’s Saga op de Xbox Series en pc. De game is alleen voor die platformen te krijgen.