review
Drakenherders

Drakenherders speel je als een aantal samenwerkende magiërs die aan de beurt zijn om op de jonge draken te passen. Dit zijn draken van vier verschillende rassen: de witte Weidedraak, de rode Huiddraak, de blauwe Leidraak en ten slotte de groene Moerasdraak. De magiërs verdienen door het babysitten parels en amuletten wanneer zij de draken op een slimme manier bij elkaar plaatsen. Het magische boek stuurt de magiërs hierbij de juiste kant op en door slim gebruik van toverkisten, kunnen de magiërs nog wat extra inkomsten verzamelen.

Foto: Janneke Ooms-Janssen

Drakenherders begint door het magische boek open te leggen. De stapel met cijferdraken en de stapel kleurdraken vormen samen een magisch boek. Iedere drakenherder mag om de beurt maximaal drie kaarten van de boekstapels pakken. Op de voorkant staat altijd een draak van een van de vier drakenrassen. Aan het einde van een beurt vormt het cijfer en de kleur van het magische boek de opdracht waaraan de speler moet voldoen om inkomsten te krijgen. Als er bijvoorbeeld een cijferkaart drie ligt en aan de andere kant een groene draak, moeten er drie drakenkaarten uit de hand worden neergelegd. Hiermee kun je bijvoorbeeld amuletten met punten, kristallen om extra kaarten te pakken, of gouden eieren met punten verdienen. De draken leg je voor je neer en zo vormen maximaal vier stapels draken van hetzelfde ras. Een bijzondere regel is dat wanneer een kleur draak eenmaal aan beide zijden een drakenras heeft liggen, er geen nieuwe draken meer op gelegd kunnen worden. Dat ras kun je de rest van het spel dan niet meer gebruiken. Hierna mogen de andere magiërs de opdracht ook uitvoeren. Hierdoor hoef je niet lang te wachten voor je wat mag doen. Als er een bepaald aantal amuletten is verzameld, eindigt het spel en worden de punten geteld.

Een grappig element is het magische boek dat uit kaarten bestaat. Het idee is simpel: het zijn twee stapels met kaarten die samen de bladzijden van het boek vormen. Omdat je elke beurt kaarten pakt die zijn opengelegd, is het risicovol om extra kaarten te pakken. Een kaart pakken zorgt er immers voor dat de opdracht bestaat uit nieuwe kaarten. Het maken van de juiste afweging hierin maakt het spel uitdagend. Een ander element dat voor complexiteit zorgt is de regel dat je drakenrassen waarbij aan beide kanten een andere stapel ligt, niet mag aanvullen. Wanneer je snel verschillende rassen hebt liggen, beperkt dit je mogelijkheden enorm, al helemaal wanneer andere spelers goed in de gaten krijgen aan welke opdrachten je niet meer kunt voldoen. Dit maakt Drakenherders best complex voor een spel dat maar twintig minuten duurt. Je kunt verschillende strategieën inzetten om Drakenherders te winnen.

Foto: Janneke Ooms-Janssen

Drakenherders is niet een al te moeilijk spel, maar voor een kort spel zit er nog vrij veel strategie in. Als je Drakenherders vaker hebt gespeeld, kun je ervoor kiezen om toverkisten toe te voegen aan het spel voor wat extra regels. Dit maakt dat het spel voor langere tijd leuk blijft. Het is geen zwaar expertspel en zeker de moeite waard voor als je wat minder tijd hebt. Ook de vormgeving is mooi en de draken hebben wat grappigs. De rassen lijken wat weg te hebben van Schotse Hooglanderbaby’s met vleugels, wat zielige eenhoorns en vliegende salamanders en dwerggeitjes.