review
WRATH: Aeon of Ruin console-versie
Conclusie
WRATH: Aeon of Ruin is op alle fronten een ode aan de klassiekers van vroeger, behalve op afwerking. Ook op dat vlak lijkt het spel al tientallen jaren oud, want de besturing werkt niet ideaal, de vijanden zijn vaak stupide en het is regelmatig onduidelijk wat het doel is. Toch is hersenloos rondlopen en je wapens legen op vijanden soms vermakelijk.WRATH: Aeon of Ruin kwam in 2019 uit voor pc via Early Access en is een liefdesbrief aan klassieke shooters van vroeger zoals Doom, Quake, Unreal en allerlei andere toppers. De game heeft eerder dit jaar zijn volledige release gekregen al gekregen op pc en is nu ook voor consoles verschenen. Een uitgelezen kans om te kijken hoe het wegspeelt.
De game is een ode aan hoofdzakelijk Quake en dat is vanaf de eerste seconde te merken. Met de hoekige vormgeving, de type omgevingen en het variatie aan wapens lijkt dit onderdelen te willen kopiëren van Quake en andere klassiekers. Vroeger kreeg je nauwelijks instructies voor je moet beginnen, maar in WRATH: Aeon of Ruin krijg je gelukkig wel een kleine tutorial. Daarna ben je helemaal vrij om rond te dolen waar je maar wilt.
Tijdens je zoektocht ontdek je veel wapens die twee modi hebben. Je kan het standaardschot doen, wat vaak het lossen van een simpel schot uit een pistool of jachtgeweer is, of een alternatief schot wat uniek voor dat wapen is. Zo kan het pistool meerdere afketsende kogels tegelijkertijd afvuren, verdubbel je de schietsnelheid van je minigun of spring je vooruit met je zwaard om zo een grotere afstand te overbruggen. Sommige wapens zijn heel sterk, terwijl sommigen bijna nutteloos aanvoelen. Al heel snel kies je dus voor je lievelingswapen en raak je de rest nauwelijks meer aan, tenzij je kogels moet besparen.
De vijanden die je moet verslaan zijn bedoeld om je vooral te overmeesteren. De meeste zijn niet zo spannend één-tegen-één, maar al gauw komen de vijanden met grote getalen op je af. Elke vijand heeft een eigen manier waarop deze het beste verslagen kan worden, maar als er allerlei monsters op je af komen, moet je hier snel op kunnen reageren. Op de pc zal dat geheid lukken, maar op consoles is dat wat lastiger doordat de besturing erg zweverig is: het goed mikken op een monster is soms erg lastig. Daarbij lijkt de controller ook niet altijd even soepel de input te registreren, waardoor we vaak van rotsen afvielen terwijl we de spring-knop al een halve seconde inhielden.
De wezens zijn daarnaast uitermate dom, want zodra ze je gezien hebben, komen ze in een rechte lijn op je af, ook al is dat vanaf een hoge toren. Het nadeel is dat dit ook gebeurt wanneer de vijand je door een kleine kier in een deur heeft gezien, waardoor je soms willekeurig wordt aangevallen in de grote levels. Het is jammer dat de monsters weinig bijzonders doen behalve aanvallen door zo dicht mogelijk te komen, of juist iets afschieten uit de verte. Verder lijkt er geen variatie te zijn tussen de wezens behalve het uiterlijk.
Tijdens het rondlopen door de levels komt ook direct een ander minpuntje aan het licht: je krijgt geen enkele sturing. Je wordt verteld in welke gebieden je moet zijn, die grote levels voorstellen, maar binnen zo’n “level” heb je geen mogelijkheid om een kaart te openen om te zien waar je bent of waar je nog niet bent geweest. Zodoende kwam het vaak voor dat we lange tijd aan het ronddolen waren en soms vele rondjes maakten, voordat we een bijna verborgen doorgang zagen waar we weer ietsjes verder mee kwamen.
WRATH: Aeon of Ruin is uiteindelijk een ode aan de klassieke games van vroeger, maar slaat de plank toch wat mis. Met een te losse besturing, weinig sturing over waar je heen moet gaan, soms oneerlijk voelende gevechten en wapens die weinig interessant zijn om te gebruiken, probeert het misschien iets te veel op de games van vroeger te lijken, Quake in het bijzonder. Het is een spel waarin je in verschillende omgevingen rondrent, vijanden kapot schiet met verschillende wapens en net zo lang doorgaat tot je het zat bent.
Doom heeft dit de afgelopen jaren erg goed gedaan en geprobeerd te innoveren, maar WRATH: Aeon of Ruin geeft je dezelfde simpele en gebrekkige ervaring van vroeger. Echter is het bij de oude games vergeven vanwege de beperkte hardware, bij deze game voelt het toch allemaal wat onhandig. De omgevingen, wapens, het verhaal en andere zaken zijn helaas niet interessant genoeg om de game langer te blijven spelen. Tenzij je enorm houdt van willekeurig rondlopen en wapens legen op vijanden zonder enige sturing, is Wrath: Aeon of Ruin niet bepaald interessant voor langere tijd.
Voor deze review is WRATH: Aeon of Ruin gespeeld op de Nintendo Switch, het spel is ook verkrijgbaar voor Xbox Series X|S/One, PlayStation 5/4 en pc.
