review
Beat Slayer

Ritmische games die niet draaien om het spelen van nummers, het is een redelijk niche genre. Denk dus niet aan Guitar Hero of Rock Band, maar aan het schieten op de beat in een shooter. Games als BPM: Bullets per Minute en Metal: Hellsinger zijn de grote voordragers van dit genre als het gaat om shooters en op meer RPG-achtige vlakken heb je het succesvolle Crypt of the Necrodancer en spin-off Cadence of Hyrule. Van een relatief kleine indiestudio komt een nieuwe deelnemer in dit genre: Beat Slayer.

Beat Slayer speelt zich af in een oud en alternatief Berlijn dat redelijk onderdrukt is. Jij wil een groot gebouw binnendringen om iemand te bevrijden, maar om daar te komen zal je allerlei vijanden, voornamelijk in de vorm van robots, moeten verslaan. Het verhaal draagt verder weinig bij aan je ervaring als speler, maar de initiële setting en met name de visuele vormgeving zitten goed in elkaar. De game heeft in de opening een tekenachtige stijl en dit wordt ook vertaald naar verschillende UI-elementen en effecten tijdens het spelen, wat het een sterk samenhangend geheel maakt wat dat betreft.

De gameplay draait dus in zijn volledigheid om de beat. Denk wat betreft de gameplay aan iets als Hades. Je bestuurt je personage van bovenaf en moet aanvallen van meerdere vijanden ontwijken terwijl je af en toe raken klappen probeert uit te delen om zo een level te behalen. Elke keer dat je aanvalt of ontwijkt op de beat, gaat je ‘streak’ omhoog. Vanaf een bepaalde streak word je enorm veel sterker en dus is het een belangrijk onderdeel om van het hele ritme-systeem zoveel mogelijk gebruik te maken. Naarmate je verder raakt in je potje, zal je ook steeds meer upgrades vrijspelen die het wellicht nóg weer belangrijker maken om die streak te behouden.

Sommige andere spellen in het genre kiezen ervoor om je helemaal geen acties uit te laten voeren tenzij je het precies op de beat doet, dus wat dat betreft is Beat Slayer iets vergevingsgezinder dan een paar van de meest vergelijkbare games. Dat maakt dat het een best leuk spel is om af en toe even op te pakken en een half uurtje aan één of twee potjes te besteden: de drempel om van het spel te genieten is behoorlijk laag.

Dat gezegd hebbende vinden we ook dat Beat Slayer minder bijzonder is dan iets als BPM of Metal: Hellsinger. Die games maken optimaal gebruik van het feit dat alles wat je doet op de beat is en zorgen daardoor voor een heerlijk samenspel van gamegeluiden en de muziek. Keiharde schoten van je shotgun, op de beat. Geluiden van het herladen van je revolver, op de beat. Het geluid van een zwaardslag, op de beat. Die dingen zorgen voor het stukje euforie dat een game binnen dit genre vaak zo verslavend maakt en Beat Slayer mist dat. We weten niet helemaal of dit een bewuste keuze is omdat je dus ook acties uit kan voeren met het verkeerde ritme en dit voor te veel kabaal zou zorgen, of dat het een misser is van het audio-team, maar het resultaat blijft hetzelfde.

Daarnaast zit het ook gewoon vol met rare keuzes waarvan je gehoopt zou hebben dat het bij vroege playtests al uit de game gehaald zou zijn. Zo kan je makkelijk het vierde of vijfde level behalen, om vervolgens pas quests vrij te spelen. Dan krijg je de opdracht om het tweede level te behalen, maar pas als je weer doodgaat kan je die quest inleveren en een quest ophalen om het vierde level te behalen, terwijl we dat inmiddels al meerdere keren gedaan hebben.

Door de rare opbouw van de manier waarop je dingen vrijspeelt en de teleurstellende samenwerking tussen gameplay en muziek is Beat Slayer een onschuldige, leuke game om af en toe eens een half uurtje plezier uit te halen, maar mist het de impact die vergelijkbare games gehad hebben.

Beat Slayer is exclusief beschikbaar op pc.