review
Dragon’s Dogma 2

Capcom is de laatste jaren lekker bezig. Monster Hunter, Resident Evil en Street Fighter doen het allemaal geweldig goed en ook de meest recente Devil May Cry was goed ontvangen. De regisseur voor die laatste titel was twaalf jaar terug verantwoordelijk voor de oorspronkelijke Dragon’s Dogma, een actie-RPG met een middeleeuwse fantasy-setting. Het was een game die een zekere cultstatus heeft gekregen, maar vooral ook berucht was om zijn rommelige presentatie en het feit dat de game gewoonweg niet af was. Nu gaat Hideaki Itsuno het nog een keer proberen in de vorm van Dragon’s Dogma 2.

Dit tweede deel begint hetzelfde als zijn voorganger. Je komt een draak tegen en die draak eet je hart op. In plaats van dat je doodgaat, word je wakker met nieuwe krachten en ben je de zogeheten ‘Arisen’. De Arisen is de wettelijke koning van het land en kan daarnaast over de ‘Pawns’ heersen. Pawns zijn eigenlijk allemaal NPC’s (door de computer bestuurde personages) die met je mee kunnen reizen op je verschillende avonturen.

Dat het spel hetzelfde aanvoelt als zijn voorganger, kan voor vrijwel alle aspecten gezegd worden. Was je een grote fan van het eerste deel, dan kan je met redelijke zekerheid stellen dat je ook een grote fan van deeltje twee zal zijn. Vond je er twaalf jaar geleden niets aan, dan zal dat ook nu het geval zijn.

De eerste uren van Dragon’s Dogma 2 zijn een enorm zure appel om doorheen te bijten. Het kan het beste omschreven worden als een game die geen water bij de wijn doet en dat is zowel het sterkste als zwakste punt. In de beste gevallen voelt het alsof de wereld je op een hele natuurlijke manier van het ene avontuur naar het andere leidt, dat de interactie tussen mensen vloeiend verloopt en dat gevechten op organische wijze tot stand komen terwijl je rondreist.

In de slechtste gevallen voelt het echter als een goedkoop excuus om geen vorm van ‘quality control’ te hebben. Mensen praten vanuit een afgesloten gebouw tegen je alsof je net hun winkel inloopt, terwijl je over straat loopt en ze niet kan zien. Je Pawns zeggen ‘kijk daar, wat een mooie schatkist!’ terwijl de schatkist ergens in een toren ligt en niet te zien is. Je begint een gevecht met een paar goblins en ziet opeens dat je Pawns uit eigen, vrije wil een halve kilometer achter je lopen omdat ze zonder enige reden een groep harpijen aan zijn gaan vallen, waardoor het gevecht opeens niet te doen is. Er zijn quests die niet activeren terwijl alle informatie je zou doen denken dat deze wel geactiveerd moet worden en ga zo maar door. Dan hebben we het niet eens over alle bugs en dingen die gewoon ronduit fout gaan, want dat gebeurt continu. We zijn meerdere Pawns permanent verloren vanwege het vallen door de grond of het opeens teleporteren in een rivier (Pawns overleven water niet). Dragon’s Dogma 2 is een uitermate slordige game.

De game ziet er gelukkig degelijk uit. Het is niet de mooiste game die je ooit gezien hebt, maar lelijk is het ook niet. Er zijn op console geen instellingen voor de graphics, behalve dan de helderheid, en geen performance of quality mode. Dat je geen mogelijkheid hebt om instellingen aan te passen is jammer, want uiteindelijk is de grootste draak van Dragon’s Dogma 2 de performance. Tijdens gevechten zit je regelmatig rond de 20FPS en we hebben met enige regelmaat lichte koppijn gehad van de sterke haperingen in steden. Wij hebben de game niet gespeeld op pc, maar Capcom heeft voor de release al een statement uitgebracht om te vertellen dat de pc-versie last heeft van FPS-problemen vanwege extreme eisen voor de CPU. Dat zegt wel iets over hoe erg het dus moet zijn.

Qua gameplay leunt de game enorm op het klassensysteem in de vorm van ‘Vocations’. In het begin kies je uit Fighter, Archer, Mage en Thief, maar later kan je bijvoorbeeld een Sorcerer worden of een Magick Archer, een Vocation die de rol van de tovenaar en de boogschutter combineert. Ook dit is wederom zowel een geweldig iets als een minder iets. Omdat Dragon’s Dogma je wilt belonen voor het upgraden van je Vocations, heb je in het begin bijna geen vaardigheden tot je beschikking en kunnen de eerste uren vooral aanvoelen als het herhaaldelijk indrukken van één knop. Je hebt ook geen knop om te ontwijken, wat met name in de eerste uren enorm stroef aanvoelt totdat je hier uiteindelijk aan went of vaardigheden hebt die je hierbij kunnen helpen.

Na een paar uur, afhankelijk van hoe snel je dingen oppakt en hoeveel je werkt aan het verbeteren van je Vocation, begint er een licht aan het einde van de tunnel te komen en begint de smaak van die o zo zure appel wat te verminderen. Je ogen wennen aan de tergend slechte framerate (alhoewel het nog steeds onacceptabel is), de avonturen beginnen steeds natuurlijker aan te voelen naarmate je went aan het landschap en met name de gevechten worden tientallen malen leuker naarmate je meer vaardigheden vrijspeelt. We gingen in een mum van tijd van het hebben van twee spreuken die ook nog eens drie tot vijf secondes duurden om uit te voeren, naar zes veel gavere spreuken die je in een seconde kon opladen vanwege een nieuwe vaardigheid die we vrijgespeeld hadden. Gevechten werden daarmee dynamischer en, niet onbelangrijk voor een fantasy-RPG, we voelden ons enorm cool. Als kers op de taart kregen we ook nog de mogelijkheid om als Sorcrerer te leren om te zweven, wat het rondreizen door de wereld vele malen leuker maakte en daarnaast behoorlijk bad-ass is.

De quests veranderden ook opeens. Na keer op keer dezelfde saaie quest: “ga naar deze regio en versla een paar goblins”, kregen we nu meerdere interessante quests die we konden uitvoeren wanneer en hoe we wilden. Bevrijd iemand uit de gevangenis, ga ’s nachts iemands kantoor in om documenten te stelen, of infiltreer een gemaskerd bal, zijn een paar voorbeelden. Daarnaast bleven we continu maar interessante sidequests krijgen, waardoor we op redelijk organische wijze van hot naar her gingen.

Het doet ergens pijn om uiteindelijk nog steeds negatief te zijn over Dragon’s Dogma 2. Ergens is het een prachtige game waar we inmiddels van kunnen genieten en we kunnen niet wachten om na het schrijven van deze review snel nog wat meer te gaan spelen. Er zijn heel veel toffe avonturen om mee te maken, gigantische monsters om te bevechten en veel mensen gaan, terecht, net als wij veel plezier beleven aan dit spel. Dat neemt niet weg dat de kern regelmatig écht slecht en uitermate slordig is. De performance is onacceptabel op consoles (en volgens de geruchten ook op pc), de oplossingen van quests slaan soms nergens op en de combat is voor de eerste uren tergend saai, voordat het later pas interessant wordt. Dus ja, we zijn inmiddels enthousiast over Dragon’s Dogma 2, maar je moet wel heel veel smoesjes verzinnen om het alleen maar een goede game te noemen.

Dragon’s Dogma 2 ligt vanaf nu in de winkels voor PlayStation 5, Xbox Series X|S en pc.