review
Classified: France ’44

Je kunt het vrij snel zien als je een video of afbeelding bekijkt van de gameplay van Classified: France ’44: het lijkt op XCOM. Hier gaan we in deze review niet uitgebreid op in. Fans van XCOM en XCOM-achtige spellen zien vast snel genoeg of ze Classified: France ’44 leuk gaan vinden of niet. Wie minder bekend is met deze gameserie, of de spellen juist wel kent maar toch twijfelt: welkom! Laat ons je mee terug nemen naar Frankrijk, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Een paar weken voor D-Day, om precies te zijn. Sterker nog, in dit spel neem je de controle over een kleine Jedburgh-eenheid, die in Nazi-territorium proberen om D-Day werkelijkheid te laten worden. Door sabotage, spionage en zelfs de liquidatie van Nazi-kopstukken bouw je een band op met de lokale verzetsgroepen. Het doel van deze operatie (die werkelijk is uitgevoerd!) is om het de Nazi’s zo moeilijk mogelijk te maken om adequaat te reageren op de geplande inval in Normandië.

Dit geeft Classified: France ’44 meteen potentie voor een interessante setting en verhaal. We gebruiken hier bewust het woord potentie, want je voorkeur voor diepgang in de geschiedenis speelt hier een grote rol. De hoeveelheid werkelijke geschiedenis is namelijk vrij beperkt. Je leert in grote lijnen hoe een Jedburgh-team ongeveer functioneerde en af en toe krijg je na een missie een pop-up die je iets vertelt over wat de geallieerden deden om de Nazi’s te misleiden. Denk bijvoorbeeld aan de opblaasbare tanks en vliegtuigen die als afleiding in Engeland op nepbasissen werden neergezet. Voor mensen die graag meer over dit deel van onze geschiedenis willen leren, zou de hoeveelheid diepgang wat karig kunnen zijn. Voor mensen die niet meer dan “de sfeer” van de Tweede Wereldoorlog willen proeven, is het waarschijnlijk precies goed. Het spel gaat tenslotte over een fictief team. De missies, de rekruten en de verzetsgroepen zijn allemaal verzonnen omwille van het spel.

Om nog even terug te komen op “de sfeer” van de Tweede Wereldoorlog: de soundtrack probeert hier ook een fijne bijdrage aan te leveren. Dat lukt best aardig! Het koper creëert een atmosfeer van militair vertoon, plichtsgevoel en heldhaftigheid. Het minimalistische arrangement tijdens de stealth-missies gaat naadloos over in bombastische actiemuziek als je betrapt bent, of nog beter, als je voldoende Nazi’s stil hebt uitgeschakeld en zelf een verrassingsaanval start. Functioneel werkt de muziek in deze game uitstekend. Wel loop je het risico dat je er op een gegeven moment genoeg van zou kunnen krijgen. De muziek zit zodanig in elkaar dat je niet zult merken wanneer het opnieuw start. Wat je misschien wel gaat opvallen, is dat je al twintig minuten naar hetzelfde zit te luisteren.

Het oog wil natuurlijk ook wat. Op grafisch gebied is het allemaal vooral functioneel. Dit is geen game die nieuwe hoogten in het simuleren van de werkelijkheid wil bereiken, maar dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet. De personages zijn in het upgrademenu goed uit elkaar te houden en ook de wapens en kleding die je je soldaten kunt geven zijn goed te onderscheiden. Tijdens missies weet je altijd welk personage je geselecteerd hebt door te kijken naar het rijtje portretten aan de zijkant van je scherm. Soms, wanneer je het bevel geeft om op een vijand te schieten, besluit de camera ineens over de schouder van je geselecteerde soldaat mee te kijken. Soms, als je soldaat omringd wordt door andere spullen, heeft de camera dan niet door dat je naar een grote houten kist zit te kijken in plaats van een cool beeld van je soldaat in actie. Dit is natuurlijk maar een visueel gekkigheidje, maar we hebben ook een iets serieuzere klacht: het kan soms moeilijk zijn om in één oogopslag te zien hoe het strijdveld er nu werkelijk uit ziet. Het zijn soldaten in camouflagekleding die op een modderige grond langs bruinige muurtjes sluipen. Op zich is alle informatie aanwezig, het is alleen even wennen. Wat we onacceptabel vonden is dat de med-packs die soms op het strijdveld liggen dan ook bruin waren. Als je niet weet waar je naar zoekt, zou het kunnen dat je ze nooit vindt.

Maar dan komen we aan bij de gameplay. Hier begint het spel echt te stralen. Wat een parel! We waren erg onder de indruk van hoe diep strategisch France ’44 kan zijn. Je maakt van beurt tot beurt en van soldaat tot soldaat allerlei zinvolle beslissingen. Allereerst is er de keuze voor de soldaten die je meeneemt. De vier verschillende klassen hebben allemaal hun eigen trukendoos en een eigen wapenklasse. Denk aan de Leader, die de moraalmeter hoog kan houden, en de Support, die met zijn shotgun op korte afstand veel schade kan aanrichten. Dan is er de plaatsing op de kaart. Je moet rekening houden met het zichtveld van de vijandige soldaten, bosjes waar je je in kunt verstoppen, muurtjes waar je beschutting achter kunt zoeken, plekjes waar je een Nazi kunt uitschakelen zonder dat z’n collega’s het horen. Er zijn hekken met prikkeldraad die je kunt doorknippen, deuren die je kunt openen, ruiten die je kunt doorbreken, maar kijk je uit dat je met het geluid geen ongewilde aandacht trekt? Ten slotte: hoe zit het met de soldaten zelf? Wie neemt welk geweer mee? Welke explosieven? Welke kleding? En misschien wel de allerleukste: welk pad bewandelt elk van je soldaten door hun klasse-specifieke skill-tree?

Als we puur gameplaytechnisch bekijken, kunnen we stellen dat het spel ook gewoon fijn speelt. We zijn vooral onder de indruk van het systeem dat het spel gebruikt waarbij elk schot telt. Zelfs een gemist schot heeft invloed op de moraalmeter van het doelwit en als die te laag komt te staan houden ze maar de helft van hun actiepunten over, of als de meter helemaal leeg is slaan ze zelfs een beurt over. Ook doet het spel er alles aan om je zoveel mogelijk informatie te geven. Voorbeelden: Je kunt met Q en E de camera draaien om iedere hoek van een level te bekijken, het zichtveld van de Nazi’s is altijd in het rood aangegeven en je cursor geeft aan hoeveel actiepunten je gebruikt met de stappen die je wilt zetten. Alle informatie is beschikbaar, hoewel het niet altijd allemaal meteen even leesbaar is. Het duurde voor ons bijvoorbeeld een paar missies voor we doorhadden dat de icoontjes boven de actie-iconen onderaan het scherm aangaven welke vijanden zicht op je soldaat hebben en hoe groot hun raakkans is.

Voor deze review startten wij dit spel steeds een beetje aarzelend op, om vervolgens compleet verstrikt te raken in steeds weer de volgende upgrade voor onze soldaten, steeds het volgende stukje van de Franse provincies waar we verzet hadden aangewakkerd, en steeds weer werd het “nog één missie”, “nog één missiedoel”, “nog één beurt”. Voor we het wisten waren er zo zes uur voorbij. Dit is zo’n spel dat bewijst dat je met sterke gameplay ver genoeg kan komen, met of zonder spectaculaire graphics.