review
Suicide Squad: Kill the Justice League

Al sinds de aankondiging van de game heeft Suicide Squad: Kill the Justice League veel kritiek te verduren. De game is inmiddels speelbaar en ook wij hebben de nodige uurtjes erin gestopt om Metropolis een stukje veiliger te maken.

Veel van de kritiek rondom Suicide Squad kwam vanwege het feit dat Rocksteady met de Arkham-reeks bekend is geworden om de knettergoede singleplayer-verhalen die ze neer hebben gezet. Kill the Justice League werd aangekondigd als een “game as a service”, een looter-shooter. Dit betekent dat het verdienmodel van het spel erop gebaseerd is dat je niet alleen het spel koopt en eenmaal doorspeelt, maar dat je eens in de zoveel tijd terugkomt om nieuwe updates te proberen. Het spel was alleen hierdoor al door veel mensen weggezet als goedkope troep nog lang voordat het te spelen was. Wij kunnen je vertellen: het is niet allemaal zo slecht als je zou denken.

Suicide Squad vertelt het verhaal over … de Suicide Squad. Dit is een groepje schurken die een bom in hun hoofd krijgen en zo worden ze gechanteerd door Amanda Waller om haar klusjes te klaren. In dit geval is het klusje vrij duidelijk: Metropolis redden van Brainiac en de gehersenspoelde Justice League. Je speelt dus als Harley Quinn, Captain Boomerang, King Shark en Deadshot en gaat op pad om helden als The Flash, Batman en Superman een kopje kleiner te maken.

Dit doe je via gadgets die je uit de Hall of Justice hebt gestolen. Deadshot krijgt een jetpack, Captain Boomerang kan met Flash-achtige technologie teleporteren naar zijn boemerang, Harley Quinn krijgt een drone om met een grappling hook à la Spider-Man door de stad te slingeren en King Shark heeft geen speeltjes nodig: hij is een halfgod en kan megaver springen.

Een sterk punt van de game is dan ook het rondreizen door de stad. Alhoewel de stad zelf niet super interessant is, je ziet tenslotte alleen maar dezelfde daken over en over, is het rondslingeren, springen of vliegen door Metropolis een waar genot. Dit komt al helemaal naar voren wanneer je de vlotte manier van je voort bewegen gaat combineren met de actie van de game. Als Harley Quinn slinger je in de rondte terwijl je met je pistool op vijanden schiet, vervolgens spring je naar ze toe en al in de lucht gooi je een granaat, vervolgens land je met een sliding en mep je het laatste overgebleven Brainiac-monster in elkaar met je hamer.

Helaas wordt het ook enorm snel repetitief. Je bent alsmaar blauwe mannetjes op daken aan het beschieten. Af en toe komt er een iets groter mannetje voorbij dat niet blauw, maar rood is. De missies bestaan uit: verdedig een vrachtwagen, verdedig een plant, verdedig een persoon, versla alle blauwe mannetjes. Je bent na twaalf uur spelen nog bezig met dezelfde missies als in het eerste uur. Je personage wordt wel steeds sterker, maar de gameplay blijft steeds hetzelfde. Schiet een poppetje in zijn been, druk vervolgens op R2 voor een speciale aanval om je schild mee op te laden, herhaal.

De actie kan nog steeds lekker zijn door de manier waarop je kan rond bewegen door de schietpartijen, maar dat neemt niet weg dat de game in de ongeveer tien tot vijftien uur die het duurt om uit te spelen, bijna geen variatie bevat. Of je van de gameplay kan genieten, hangt er dus vooral vanaf hoe erg je jezelf kan verliezen in lekker strakke gameplay en eindeloze herhaling best oké vindt.

De buitenwereld van de game is dus vrij saai: je ziet van Metropolis alleen maar de daken waar je overheen vliegt en je doet continu dezelfde missies. De lineaire stukken van Suicide Squad: Kill the Justice League is waarin je Rocksteady’s genialiteit echt in terugziet. Dialogen zijn geweldig goed geschreven: de schurken hebben allemaal hun eigen fratsen en Rocksteady weet hiermee enorm grappig te zijn. Humor is natuurlijk altijd een subjectief iets, maar we kunnen maar weinig games bedenken waar we zo vaak hardop hebben moeten lachen als bij Suicide Squad.

De Hall of Justice zit vol met coole stukjes informatie voor mensen die echte comic-nerds zijn of juist voor de mensen die wat meer over DC willen leren en in de Daily Planet kan je allemaal niche verwijzingen vinden naar Clark Kent en collegae. Het toppunt was The Batman Experience, een museum waarin het helemaal donker was en een kwaadaardige Batman de Suicide Squad één voor één uit probeert te schakelen. Het voelde bijna horror-achtig aan, maar nadat Batman er vandoor ging, kon je het museum doorlopen om meer te leren over verschillende schurken en verhalen.

Het is lastig geworden om naar Suicide Squad: Kill the Justice League te kijken en niet bijna een soort rouwproces door te gaan. De game is best vermakelijk en het is zeker niet zo slecht als Twitter je zou doen denken, maar het stelt wel enorm teleur. Bepaalde dialogen en lineairdere missies zijn zo ongelooflijk goed en de actie is op bepaalde momenten niet normaal vet, daarom doet het zoveel pijn dat een deel van de game ook echt tergend saai is. Steeds maar dezelfde types alientjes in hun been schieten, steeds maar die vrachtwagen of Poison Ivy’s plant verdedigen. De herhaling begon na een paar uur spelen wel toe te slaan, maar de herhaling ging nog tien uur zo door.

Dan doet het ook nog pijn dat de manier waarop je je gear verbetert, allemaal een mindere ervaring is zodat Warner Bros. je uit kan nodigen om elke dag te blijven spelen. Contracten, optionele taken om spullen mee te verdienen, leveren meer op de eerste paar keer dat je ze doet op een nieuwe dag. Je kan ook elke dag wat gratis buit ophalen, maar die buit wordt verbeterd als je elke dag wat onbenullige vliegtuigjes uit de lucht schiet. Zelfs als je redelijk wat van die optionele zooi doet, gaat het spel je al vrij snel aanraden om wat minder door te gaan met het hoofdverhaal. “Hé, waarom ga je niet wat extra gear verdienen?”

We hebben niets tegen live-service games die proberen wat extra geld te verdienen of die proberen om je langer te laten spelen dan het verhaal lang is, maar het wordt wel erg brutaal wanneer het spel je van het hoofdverhaal af probeert te halen.

Het resultaat is een spel die continu gemixte gevoelens bij ons op doet roepen. Op momenten is het fantastisch en kan je gewoon lekker genieten van vlotte actie en enorm goed geschreven dialogen. Op andere momenten wil je je console het huis uit gooien door hoe irritant het is dat je tig keer gevraagd wordt om dezelfde missie te doen. Suicide Squad: Kill the Justice League biedt veel vermaak, maar stelt ook continu teleur.