review
Avatar: Frontiers of Pandora

Het krankzinnige gamejaar 2023 kent al vele grote releases, maar begin december was het nog niet afgelopen. Met de first-person action-adventure Avatar: Frontiers of Pandora hebben uitgever Ubisoft en The Division-ontwikkelaar Massive Entertainment de laatste grote game van dit jaar uitgebracht.

In Frontiers of Pandora speel je een Na’vi die onderdeel is van het The Ambassador Program. Dit programma leert de oorspronkelijke bewoners van de planeet Pandora de gebruiken van de mens kennen. Je zou zeggen dat dit een geweldig startpunt is om dieper in de moeizame relatie tussen Na’vi en mens te duiken, maar jammer genoeg gaan de makers veel te gehaast door het begin van de game heen. Het begint in een klaslokaal waar je lerares Dr. Alma Cortez, in haar Na’vi-avatar, en de klootzak van een baas John Mercer leert kennen. Vervolgens komt er nog één gebeurtenis langs, waarna het verzet in actie komt en de RDA de planeet haastig verlaat. Alma krijgt van haar baas de instructies om de Na’vi-studenten te doden, maar gaat daar tegenin en laat ze invriezen. Zo’n vijftien jaar later word je weer wakker gemaakt en is de RDA terug op Pandora. Je zal uit het complex moeten zien te ontsnappen om vervolgens de verzetsbasis te vinden en je aan te sluiten.

Dit begin van Avatar: Frontiers of Pandora is eigenlijk best wel een tegenvaller, omdat dit een uitgelezen kans was om je als Na’vi zijnde al die gebruiken van de mens eigen te maken. Ook daarna mist dit spel een beetje een eigen identiteit. Zowel het verhaal, onderdrukking en verzet, als de gameplay doen heel erg denken aan de Far Cry-reeks. Na weer een paar missies komt de open wereld vrij om te verkennen en komen er verschillende activiteiten beschikbaar. Zo kan je basissen en andere faciliteiten van de RDA aanvallen en daarbij kiezen voor de aanval of al sluipend de vijanden één voor één uitschakelen. Net zoals in Far Cry, is het ook in Frontiers of Pandora gemakkelijker om dit al sluipend, met behulp van diverse soorten pijl-en-boog, te doen. Je bent namelijk ontzettend kwetsbaar voor het mitrailleurgeweld van vooral de mech-suits, maar ook de gewone soldaten kunnen flink wat schade aanrichten.

Met je speciale Na’vi-zintuigen kun je vijanden markeren, zodat je een redelijk overzicht behoudt van waar ze zich bevinden. Daarnaast kan dit ook gebruikt worden om de planten en de beesten die Pandora rijk is te inspecteren. Dit is vooral handig om te zien welke flora en fauna materialen bevatten waarmee je gear kunt maken of recepten kunt koken. In Avatar: Frontiers of Pandora ontvang je namelijk geen ervaringspunten en stijg je ook niet in levels. In plaats daarvan is er een algeheel combat-level dat omhoog gaat naarmate je wapens en bepantsering beter wordt. Ook wordt er een energiesysteem gehanteerd. Door ingrediënten te verzamelen en daarmee recepten te koken, kun je je energiemeter aanvullen zodat verloren gezondheid automatisch wordt aangevuld.

Een ander icoontje op de kaart om na te jagen zijn de Tarsyu-bloemen en diens kleinere strengen. Met de Tarsyu-bloem kun je namelijk speciale Ancestor-skills bemachtigen. Deze geven je permanente verbeteringen. Met bijvoorbeeld de Soft Landing-vaardigheid kun je de valschade verminderen bij een sprong van grote hoogte, terwijl je met Eject de cockpit van een mech-suit kapot kan maken om de piloot er uit te trekken en deze op die manier uit te schakelen. De kleinere Tarsyu-strengen geven je dan weer gewone skill points. Middels een aantal vaardigheidsbomen kun je bijvoorbeeld je gezondheid of de basisschade met je wapens verhogen, een vierde wapenslot ontgrendelen of het bij je dragen van meer ingrediënten of ammunitie. Het is allemaal vrij simpel gehouden en je zal op geen enkel moment een lastige keuze hoeven te maken.

De Western Frontier, het gebied dat we in Avatar: Frontiers of Pandora verkennen, ziet er prachtig uit, kent verschillende biomen en nodigt uit om verkend te worden. Je komt regenwouden met een verscheidenheid aan flora, watervallen, heuvels en reusachtige rotsformaties tegen. Toch leeft de wereld niet echt. Je zal her en der eens een Na’vi kamp, een RDA-patrouille of beesten die in hun jachtgebied op zoek naar prooi tegenkomen, maar voor de rest ben je vaak eenzaam door het struikgewas aan het rennen. Ook hier had net iets meer mee gedaan kunnen worden om het minder eentonig te maken.

Avatar: Frontiers of Pandora is zo’n typische Ubisoft-game geworden: het is allemaal best vermakelijk, maar het blinkt nergens in uit. Het spel mist daarnaast een beetje een eigen identiteit en doet veel te veel aan Far Cry denken.

Avatar: Frontiers of Pandora is voor deze review op de Xbox Series gespeeld. De game is verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X|S en pc.