review
Ad Infinitum

Games met verhalen gebaseerd op de Eerste- en Tweede Wereldoorlog zijn er genoeg. Ad Infinitum gooit het over een andere boeg en biedt juist een beleving waarin je de psyche van een gekrentke soldaat die de loopgraven heeft overleefd, gaat ontdekken. Door delen van het leven mee te maken, duik je dieper in de problematiek die een dergelijke soldaat heeft beleefd en ontdek je welke gevaren en mentale barstjes ze meemaken. Lees in onze review wat we van deze game vinden. Let er op dat er minimale spoilers instaan voor enkele gebeurtenissen uit het spel.

Het verhaal draait om onze hoofdpersoon, Paul – een zoon van een bekende generaal -, die tijdens de Eerste Wereldoorlog verantwoordelijk was voor het (de)coderen van morse code om zo geheime berichten te ontcijferen of  te verzenden. De geweldadigde, angstaanjagende en verontrustende ervaringen van deze soldaat hebben voor trauma’s gezorgd, die wij als spelers mogen gaan beleven. Je komt namelijk zowel in het ouderlijk huis van Paul terecht, waarbij er ook wat herinneringen van vroeger zich manifesteren in heftige situaties, maar ook in de loopgraven en de frontlinie met de geweldadige, heftige en bloederige taferelen die van toepassing waren.

Tijdens deze bezoekjes aan herinneringen van Paul beleef je ook allerlei gedaantes en vreemde zaken. Er zijn ook simpele monsters te vinden die een concept tijdens de oorlog voorstellen zoals honger, woede, afschuw en meer, die Paul proberen uit te schakelen. Hij probeert deze demonen van zijn verleden te confronteren, al zal dat niet makkelijk zijn. Meestel moet je deze wezens proberen te vermijden tot je iets vindt dat je kan inzetten om ze te verdrijven. Waar het ene monster vooral reageert op geluid dat je ook gunstig kan inzetten, beweegt het andere wezen in volledige duisternis en daar is licht je vriend. Er zijn ook groteksere wezens te vinden, die ook manifestaties zijn van oorlog-zaken zoals wanhoop, corruptie en pijn, deze bieden meer weerstand dan de andere wezentjes die je gaat vinden.

Je vindt gedurende je avontuur ook allerlei voorwerpen die je kunnen helpen in je zoektocht zoals een pikhouweel om zwakke muren te doorbreken, een tang om prikkeldraad mee door te knippen of een gasmasker om gebieden met gas te kunnen bezoeken. Deze voorwerpen zijn redelijk simpel in concept, maar voegen wel toe aan de sfeer. Door met gasmasker door een gebied te lopen beslaat je vizier ook waardoor je steeds minder ziet en de spanning voelt toenemen. De pikhouweel maakt een hoop herrie en moet je dus alleen gebruiken wanneer nodig. Her en der vind je prikkeldraad dat je moet doorknippen, maar als je gehaast bent, knip je net het verkeerde draad door wat een noodlottig einde kan zijn, al vonden we dit puzzelelement sneller vervelend dan interessant.

Ondanks dat het verhaal een tof concept is met zowel harde realiteit over de oorlog van vroeger net als spannend voor een videogame, speelt het soms wat onhandig weg. Er is eigenlijk maar een pad dat je kan bewandelen waardoor je erg gestuurd wordt naar plekken om iets te vinden of activeren om verder te gaan. Er zijn zijpaden, maar deze zijn doodlopend of laten je in rondjes lopen zonder enige toevoeging behalve sfeer, maar dit zorgt vooral voor onnodig rondlopen. Daarbij hapert het spel regelmatig qua framedrops of glitchende grafische zaken, waardoor het horror-element soms wat wegebt. Net als de haperigheid waarmee de monsters soms voortbewegen er voor zorgt dat de spanning minder wordt.

Er zijn ook momenten dat de monsters of vreemde gebeurtenissen totaal losstaan van het concept van het verhaal. Op deze momenten verandert het spel in een kopie of variant van andere bekende horrorgames zoals Amnesia of Soma, wat afdoet aan de sfeer van de game. Buiten de agressieve manifestatie van de kwade moeder van vroeger zagen we bijvoorbeeld ook een enorm misvormd figuur met slappe borsten die verminkte wezentjes wegsloeg, wat voor ons niet duidelijk maakte wat de link was naar de psyche van onze soldaat. Dit wezen moest wanhoop voorstellen, maar leek ons vooral een excuus om een monster neer te zetten dat nog smeriger en viezer was dan de rest. Het is jammer dat de wezens ondanks hun titulaire link naar een emotie of beleving verder geen gameplay-gebruik hebben. Het wanhoopswezen laat je niet direct wanhoop voelen net als dat honger daar ook geen gebruik van maakt.

Dat neemt niet weg dat Ad Infinitum best spannend is en een interessante inkijk in de psyche van een soldaat die traumatische gebeurtenissen heeft meegemaakt. Ondanks dat de wezens niet direct verbinding hebben met hun naam en dat er soms wat haperingen zijn qua spel, kwam het vaak genoeg voor dat we van spanning toch het hoekje niet om durfden.

Ad Infinitum is voor deze review gespeeld op de PlayStation 5, het spel is ook verkrijgbaar voor Xbox Series X|S en pc.