review
Starfield Review-in-progress

Starfield heeft het afgelopen jaar de gemoederen flink bezig gehouden. Gelukkig is er eindelijk een einde gekomen aan alle tumult en is de nieuwe RPG van Bethesda Game Studios, bekend van kaskrakers als The Elder Scrolls V: Skyrim en Fallout 4, uitgebracht. Helaas kregen wij de reviewcode pas laat, waardoor we nog niet zo lang met de game aan de slag konden gaan. Starfield is echt een immens grote game, waardoor we nu eerst met deze review-in-progress komen. Hierin proberen we vooral het gevoel te omschrijven dat de eerste uren met deze ruimte-RPG ons hebben gegeven. Later zullen we de volledige review voor je klaar hebben.

Tijdens de presentatie op Gamescom eind vorige maand heeft Bethesda eigenlijk de openingsminuten al uit de doeken gedaan. Je begint dus als mijnwerker die tijdens het klusje in aanraking komt met een artefact. Na het zien van een soort visioen val je bewusteloos neer. Dit is dan ook het moment dat je je eigen personage mag gaan aanmaken. Je kunt uit tal van opties kiezen, maar de belangrijkste zaken waar je een keuze in zal moeten maken, zijn toch wel je achtergrond en de drie ’traits’. Wil je voor een militaire achtergrond kiezen, ben je een ruimtekoerier, een cyberrunner voor de grote corporaties of zelfs een chef-kok? Het is allemaal mogelijk. Elke achtergrond gaat gepaard met drie basisskills, die aansluiten bij je gekozen achtergrond. Denk dan aan een betere affiniteit met specifieke wapens, sterker zijn zodat je meer spullen tegelijkertijd met je mee kunt sjouwen of een betere onderhandelaar worden zodat je meer credits verdient met verkopen en minder hoeft te betalen. Ook zijn er diverse skills te ontgrendelen die je meer opties geven in confrontaties met vijandelijke ruimteschepen en nog veel meer.

Daarnaast zijn er dus de traits. Dit zijn een soort bonussen die je gedurende je avontuur door de Settled Systems kunnen helpen of je juist tegenzitten. Elke bonus komt namelijk met een zogenaamde ’trade-off’. Je kan bijvoorbeeld kiezen om als een introvert of een extravert door het leven te gaan. Als introvert functioneer je beter als je alleen op reis gaat en minder als je een metgezel bij je hebt. De extravert is dan precies het omgekeerde. Je kan kiezen om een droomhuis op een of andere afgelegen planeet te hebben, maar dat gaat wel gepaard met een flinke lening bij Galbank die zal moeten worden afbetaald. Of ga je voor extra dialoogopties bij facties als United Colonies of de Freestar Collective? De schaduwzijde is dan dat je bounty sneller zal oplopen als je gesnapt wordt bij het uitvoeren van criminele activiteiten in het gebied van de andere factie.

Of je nu een keuze maakt op basis van de roleplaying-aspecten of dat je gewoon de achtergrond en traits kiest die het beste bij je speelstijl passen, je krijgt echt de mogelijkheid om te zijn wie je wilt zijn en je eigen avontuur in deze enorme zandbak in te kleuren.

Na het aanmaken van ons personage gaan we verder en maken we kennis met Barrett, een van de leden van Constellation. Al snel staat de eerste actie voor de deur, want een kapitein van de Crimson Fleet, de piratenfactie in Starfield, heeft het op Barrett gemunt. Die eerste kennismaking met de gevechten op de grond verliep nogal stroef. Enerzijds omdat we de camera in de derde persoonsperspectief hadden staan en anderzijds omdat we net de recensie van de snelle first-person shooter Immortals of Aveum achter de rug hadden. We hadden echt het idee dat we naast een vijand moesten mikken om hem te raken. De ontwikkelaar staat nou niet echt bekend om hun vloeiende vecht- en schietanimaties en al helemaal niet in de derde persoon. We zien zeker een flinke verbetering op dit vlak in Starfield ten opzichte van hun voorgaande games, maar de first-person cameramodus is voor ons toch wel hét perspectief voor de confrontaties op de grond.

Vervolgens is het tijd om de ruimte in te gaan en naar New Atlantis af te reizen om kennis te maken met de overige leden van Contellation, een groep avonturiers die dankzij Barrett doorhebben dat die artefacten meer zijn dan simpelweg schroot en ze proberen dit mysterie op te lossen. Maar eerst maken we kennis met de actie in de ruimte en ook deze verliep voor ons nogal onwennig. Sowieso voelen wij ons niet echt heel comfortabel bij ruimteshooters. Het schip beweegt zich traag en log voort waardoor het vliegen nou niet echt soepel te noemen is. Dit heeft deels te maken met hoe je de diverse systemen afstemt. Je krijgt een aantal punten tot je beschikking die je kan toekennen bij je schild, de motor, de grav drive, je raketten en de laser- en ballistische wapens. Afhankelijk van de situatie waarin je verkeert, zal je bijvoorbeeld meer punten aan je wapens en schild willen toekennen en minder aan je motor en grav drive. Dan ben je wellicht trager en kun je minder makkelijk draaien, maar je richt wel meer schade aan. Starfield blijft dan ook ver weg van die snelle ruimteshooters met een superstrakke besturing.

New Atlantis is volgens de ontwikkelaar de grootste stad die ze ooit in hun games hebben gestopt. De stad is ook redelijk groot en bestaat uit meerdere districten, die je via de trein kunt bereiken. Al ligt eigenlijk alleen de spaceport afgesloten van de rest. Het residentiële-, commerciële en MAST-district liggen direct naast elkaar en je kunt dus van het ene gebied naar het andere lopen. Uiteraard is er van alles te doen. Er zijn diverse winkeltje en eetgelegenheden te bezoeken, de factie UC Vanguard heeft er hun hoofdkwartier en natuurlijk is het de plek waar Constellation hun thuisbasis heeft. Ook kun je hier meteen al de nodige missies en activiteiten aangaan en zijn ook wij zomaar een paar uur verder, terwijl we eigenlijk het plan hadden om die kennismaking in gang te zetten. Telkens is er wel iets anders te doen, zodat je van je geplande route afwijkt. Dit blijft toch wel het sterke punt van Bethesda-games.

Deze grote stad is ook de plek waar we het eerste mindere aspect van Starfield tegenkomen: een grote hoeveelheid laadschermen. Bij het betreden en verlaten van een gebouw zal je even een paar seconden moeten wachten tot de game weer ingeladen is. New Atlantis voelt dan ook meer aan als een gebied met losse plekjes, dan een volledige, aaneengesloten stad en dat haalt ons telkens toch wel een beetje uit die immersie. Dit heeft natuurlijk te maken met het gebruik van de Creation Engine. Deze game-engine biedt de ontwikkelaar de mogelijkheid om ver te gaan wat betreft procedureel gegenereerde gebieden en het ondersteunen van de modding community, maar komt tekort op het technische gebied. Al hun voorgaande games zagen er nooit echt heel mooi uit en bij Starfield wisselt dit een beetje. Soms weet de game toch wel fraaie plaatjes af te leveren, maar zijn sommige gezichtsanimaties van een iets minder niveau.

We hebben al even een andere planeet verkent, maar eigenlijk te weinig om hier echt een duidelijk oordeel over te vellen. Ook willen we wat meer in het hoofdverhaal duiken en moeten we nog een eerste bezoek aan de steden Akila City en Neon brengen. Dit willen we dan ook bewaren voor onze uiteindelijke review.

Het mag duidelijk zijn dat Starfield echt een immens grote game is. Er is gewoon zoveel te zien en te doen. Wat nu al naar voren komt is dat Bethesda Game Studios voortborduurt op hun eerdere games. Ook nu krijg je een gigantische zandbak ter beschikking waar je je eigen avontuur in kunt beleven. Het is vooral jammer dat de game technisch geen wonder is, waardoor iets als laadschermen nog altijd sterk aanwezig is. En laat die nieuwe, krachtigere hardware met SSD die de Xbox Series heet nou juist de mogelijkheid bieden om die vervelende laadschermen tot een minimum te beperken. Ondanks dat hebben we zin om verder in dit avontuur te duiken, want juist die vrijheid om te doen wat je wilt, gekoppeld aan een grote hoeveelheid te volgen missies en facties, is wat de games van deze ontwikkelaar zo goed maken.