review
Stray Gods: The Roleplaying Musical

Videogame-musicals is iets dat wij eigenlijk niet eerder hebben gezien. David Gaider vond dat ook opvallend en zo begon hij met zijn nieuwe studio, Summerfall Studios, aan Stray Gods. Wij vertellen je graag waarom we vinden dat je deze bijzondere game een kans moet geven.

Stray Gods vertelt het verhaal van Grace, die op een dag bezocht wordt door de Muse Calliope (Kalliope in het Nederlands, maar wij gebruiken voor het gemak even de Engelse varianten van Griekse namen). Calliope hoort Grace zingen en besluit haar te inspireren en samen zingen ze een wonderschoon nummer. Calliope verschijnt diezelfde avond bij Grace voor de deur, maar deze keer bebloed en gepanikeerd. Bij het sterven van Calliope word jij, Grace, de nieuwe Muse. Athena vertrouwt het niet helemaal en geeft je een week om te bewijzen dat jij niet de moordenaar bent!

Stray Gods heeft als subtitel ‘The Roleplaying Musical’ en wat dat eigenlijk inhoudt, is het dat een soort interactieve film of Visual Novel is, maar het is wat bijzonderder dan het klinkt. Je kunt vaak uit drie (soms vier) keuzes kiezen tijdens dialogen. Deze gaan allemaal gepaard met een andere kant van Grace. Charmant is groen, intelligent is blauw en rood is ‘bad-ass’. Wel meer games doen dit, maar in Stray Gods heb je behoorlijk veel invloed op de loop van het verhaal. Wie gaat er met je mee naar bepaalde plekken, wie leeft of sterft, wie mag je of verlaat je. Wat het extra bijzonder maakt, is dat de muziek reageert op jouw keuzes. Liedjes kunnen heel anders zijn afhankelijk van jouw keuzes tijdens het nummer. Zo kan iets somber beginnen en kan je iemand moed inpraten met Grace als de bad-ass, of kan je juist iemand laten nadenken of zich schuldig laten voelen. Niet alleen de woorden van de muziek veranderen, maar de hele melodie en zelfs de instrumentatie veranderen mee. Zo kan je op Spotify naar drie verschillende albums van Stray Gods luisteren, die allemaal een andere Grace met andere keuzes voorstellen. Het is fantastisch. Let wel op dat de game dus vooral draait om het maken van keuzes en het volgen van het verhaal. Je loopt niet rond en vecht niet!

Wat meer over het verhaal: Stray Gods gaat over verloren goden, figuurlijk gesproken. De Griekse goden bevinden zich in de moderne wereld. Sommige goden proberen je te helpen, sommigen zijn vijandig en het is absoluut niet duidelijk wie je kan vertrouwen en waarom wel of juist niet. Het gaat om instinct en mensen de juiste dingen laten zeggen/zingen met de Muse-krachten van Grace. Zo leer je beetje bij beetje meer over Apollo, Pan, Persephone, Hecate, Medusa, Athena en zelfs Calliope. Waar je vooral achter komt, zonder te veel spoilers te geven, is dat alle goden op de een of andere manier zwaar getraumatiseerd zijn door duizenden jaren over onze aardbol rond te dwalen. Iedereen heeft zijn eigen trauma en gaat hier op een andere manier mee om, maar het is bij ze allemaal prachtig weergegeven door Summerfall Studios.

Het is daarmee een emotionele game, bij meerdere nummers konden we het niet droog houden en er zijn nummers waar bij het terugluisteren een brok in de keel gegarandeerd is. Er zijn niet veel games die zoveel zulke gevoelige onderwerpen, zo mooi kan bespreken, bezingen en kan weergeven. Hoe komt dat?

Deels is dit te danken aan David Gaider, die we ook al noemden in de introductie van deze recensie. Hij heeft geschreven voor Baldur’s Gate II, Star Wars: Knights of the Old Republic en is met name beroemd om het creëren van de wereld van Dragon Age. Het is een echte veteraan als het gaat om het schrijven van RPG’s en ook deze stijl die dichter bij de Visual Novel zit, ligt hem goed. Personages krijgen verrassend veel diepgang in de playthrough van zo’n zes uur en je vormt voor je gevoel mooie banden met ze.

Dan is er de visuele vormgeving. Stray Gods voelt een beetje alsof je beland bent in een bewegend stripboek en dat is fantastisch. Er zit relatief weinig animatie in en wisselt maar elke paar secondes van frame, maar door de sterke teksten en prachtige muziek is dat helemaal niet erg, het helpt juist bij het vormen van je eigen verbeelding.

Dan is er de muziek. Austin Wintory is een persoonlijke favoriet, met meesterwerken die hij heeft geschreven voor Journey en The Pathless is hij een van de beste componisten van de Westerse gamesindustrie. Met Stray Gods heeft hij wederom meesterlijk werk afgeleverd en de manier waarop de muziek reageert is magistraal. Daarnaast is het bijzonder hoe goed verschillende liedjes, de ziel en essentie van de verschillende personages vertalen naar muziek.

Tot slot zijn er de stemacteurs, die zowel als acteurs en als zangers fungeren. Laura Bailey heeft bizar veel rollen op haar naam staan, maar Grace is misschien haar beste werk. De gesproken stukken zijn goed, maar de zangkunsten stelen de show. Je hebt Troy Baker, die niet alleen een emotionele performance geeft als Apollo, maar ook nog eens de rol van Performance Director op zich heeft genomen. Khary Payton (The Walking Dead) is daarnaast een briljante verrassing in de vorm van de wispelturige Pan.

Het sterke verhaal, de impact van je keuzes, de fraaie comicbook-stijl, de muziek en de performances van de stemacteurs zorgen ervoor dat Stray Gods een onvergetelijke ervaring is geworden. Het is ook een game die bij je blijft. Je kan het spel nog een keer spelen om verschillende keuzes te maken, of je kan op Spotify naar de verschillende versies van nummers luisteren en zo merken hoe bepaalde situaties anders kunnen verlopen. Meestal word je na het uitspelen van een game langzaamaan iets minder enthousiast naarmate er meer tijd verstrijkt, maar Stray Gods heeft het tegenovergestelde effect door de liedjes die zoveel impact maken, al helemaal omdat je er met extra kennis weer heel anders naar luistert. Geef het zeker een kans als een interactieve musical-film over Griekse goden je interessant lijkt!

Stray Gods is voor deze review gespeeld op pc. De game is ook beschikbaar op PlayStation, Xbox en Nintendo Switch.