review
Fort Solis

Een absolute topcast, gameplay geïnspireerd op Until Dawn met een kort en bondig verhaal én fantastische visuals? Fort Solis staat bij heel veel mensen (waaronder wij) bovenaan een lijst met games waar wij dit jaar erg naar uitkijken. Met zo’n fantastische start kan het bijna niet meer misgaan toch?

Martiaanse mijnwerker en manusje-van-alles Jack Leary gaat bijna met vakantie, als hij nét voor een grote storm een noodsignaal van mijnstation “Fort Solis” krijgt, besluit hij nog even polshoogte te nemen. Langzaam komt hij erachter dat er “iets” aan de hand is op het mijnstation dat ogenschijnlijk verlaten is. Langzaam ontdekt hij de waarheid achter de mysterieuze gebeurtenissen.

Langzaam is hier het toverwoord. De game is verdeeld in vier hoofdstukken die huilend traag verlopen. Waar je bij Dead Space en The Callisto Protocol bij elke schaduw en stoomwolk al kippenvel kreeg, weet Fort Solis deze spanning niet op te bouwen, laat staan vast te houden. Waar de hoofdpersoon in de eerstgenoemde games vol spanning en onzekerheid naar binnen liepen, wandelt Jack met dezelfde onverschilligheid waarmee een trucker een tankstationtoilet binnen stapt door het mijnstation. Een grote verdachte plas bloed? Hij loopt er langs alsof het een €0,50 kortingsbonnetje van de Shell is. Er zijn de bekende notities, audio- en video-logs die een beetje context geven, maar écht spannend (en duidelijk) wil het tot het laatste hoofdstuk niet worden. Als ontwikkelaar Fallen Leaf halverwege het derde hoofdstuk een aantal onduidelijke puzzels toevoegt, komt de game harder tot stilstand dan een wielrenner tegen een bestelauto. Gecombineerd met een onduidelijke map met een display waarvan de tekst zó klein is dat deze nauwelijks is te lezen, onduidelijke instructies en het totale onvermogen om ook maar iets sneller te bewegen dan een traag wandeltempo. Deze dingen halen het aller-allerlaatste beetje momentum en goodwil uit de game en geven de speler het gevoel dat de ontwikkelaar alle trucjes uit de kast haalt om de game nét wat langer te laten duren. Het is jammer omdat juist het laatste hoofdstuk een glimp biedt van wat Fort Solis had kunnen zijn. Een spannende premisse met suspensevolle scenes, sterke performances van de cast én interessante morele dilemma’s.

Vooral dat van de performances is zonde. Want waar Roger Clarke (Arthur uit Red Dead Redemption 2) zich door een 50 tinten Schots accent schmiert, is het Troy Baker (Joel uit The Last Of Us) die hier stiekem (en eigenlijk net zoals altijd) de show steelt. Als de bad-guy Wyatt weet hij precies de nuance te vinden die het matige script mist.

Het zijn juist de performances van de cast die sterk uit de verf komen in de strakke animaties. Zowel tijdens de gameplay als tijdens de vele audio- en video-logs die je verspreid over Fort Solis kan vinden. Door gebruik te maken van Unreal Engine 5 weet ontwikkelaar Fallen Leaf op visueel vlak gelukkig niet teleur te stellen. Een storm op mars, donkere gangen, vertrekken van de crew; alles ziet er fantastisch uit maar door gebrek aan actie en context voelt het allemaal behoorlijk zielloos.

Wij speelden Fort Solis op de PlayStation 5, snelle laadtijden, 3D-audio en her en der een kleine framedrop en pop-in. De game laat je kiezen tussen de “quality modus” en de “performance modus” maar daar is op visueel gebied niet heel veel verschil in. Her en der trilt de controller. Doordat de R2- en L2-triggers tijdens de hele game niet gebruikt worden, is van het triggereffect van de Dualsense geen sprake.

Een goed concept, lichtelijk afgekeken van sterkere games, maar door een lichte hoogmoed ver wegblijven van wat een prima game had kunnen zijn. Deze fouten zagen we ook al bij Edge of Eternity voorbijkomen, dat deze game van dezelfde uitgever is doet toch zo de wenkbrauwen fronsen