review
Viewfinder

Indiegames zijn er in alle soorten en maten. Je hebt best wel grote avonturen of juist kleinere games die een uniek systeem introduceren en daarmee een paar uur je aandacht vasthouden. Viewfinder hoort bij die laatste categorie en in deze review vertellen we je waarom het een juweeltje is dat je wellicht een kans moet geven.

In Viewfinder begeef je je in een soort simulatie. Daarin hebben in het verleden een boel wetenschappers onderzoek gedaan naar het stoppen en zelfs terugdraaien van Global Warming om zo de aarde te redden. Ze maakten allerlei verschillende omgevingen om in te leven en experimenten uit te voeren met zaadjes, planten, grond, et cetera. Hun woonruimtes vormen de levels van Viewfinder waarin jij lekker kan gaan puzzelen.

Dat gepuzzel gaat via een uniek systeem. Foto’s die je in een level vindt, kan je vervolgens plaatsen in de wereld en later zal je ook zelf foto’s kunnen maken. Maar de 2D-foto, vervormt bij het plaatsen in een 3D-weergave waardoor het level verandert. Zo kan je spelen met invalshoeken en perspectieven en puzzels oplossen door de spelwereld te manipuleren. Mocht dit nog wat onduidelijk klinken, dan raden we je aan om de gameplaytrailer bovenaan dit artikel even te checken voor een snelle indruk.

Het vereist een niveau van creativiteit die je in maar weinig andere games tegenkomt. Goed, als je twee batterijen nodig hebt, dan is een foto van een batterij maken om een tweede te krijgen, niet zo heel erg gek. Maar er zitten best een paar gecompliceerde puzzels tussen waarbij je enorm wordt uitgedaagd. Om meerdere spoilertechnische redenen kunnen we je hier niet al te veel voorbeelden van geven, want het gros van het plezier krijg je door het zelf tegen te komen. Wat we wel zullen zeggen, is dat we waarderen hoe regelmatig het spel nieuwe dingen doet met dit ogenschijnlijk simpele systeem van foto’s maken en plaatsen. Vaak introduceert het een nieuw element, maakt het dat nieuwe element een paar levels lang steeds iets ingewikkelder, en gooit het vervolgens weer weg om een ander, nieuw element te introduceren. Dit houdt het fris en hierdoor hebben we nooit het gevoel gehad dat Viewfinder eentonig werd.

Daarnaast zitten er ook gewoon simpele, leuke dingen tussen. Zoals het stappen in een tekening van het Wilde Westen, waarbij niet alleen de kleurwaardes van alles verandert, maar ook de muziek en geluidseffecten een cartoonesk effect krijgen. Of je kan een soort Game Boy vinden om in de wereld te plaatsen, of een schilderij van Mondriaan. Het is een fijne afwisseling tussen flink uitgedaagd worden en gewoon genieten van de creativiteit om je heen.

Daarnaast vind je in veel levels ook grammofoons, waarmee je opnames afspeelt van de wetenschappers. Soms zijn dit monologen waarin ze vertellen hoe ze zich voelen, soms zijn het gesprekken. Beetje bij beetje leer je meer over hun proces en gedachtegang, wat ervoor zorgt dat je steeds benieuwder wordt en verder wilt spelen.

Alles zorgt ervoor dat Viewfinder gewoon een verdomd aangename ervaring is. Rustige, idyllische omgevingen, kalmerende stemmen die je over alles vertellen, puzzels die je brein prikkelen maar je ook weer nooit lang vast laten zitten. Het is een heerlijk ontspannen spel dat je in een paar uurtjes wel uitspeelt. Wij deden er ongeveer drieënhalf uur over, maar je zal er al snel wat langer over doen als je wat minder goed bent in puzzels waarvoor veel ruimtelijk inzicht nodig is. Houd je wel van ontspannen en creatieve puzzels, geef dit juweeltje dan zeker een kans.