review
Street Fighter 6

Street Fighter staat natuurlijk bekend als een van de grote vechtspellen in het Westen, samen met Tekken en Mortal Kombat. Een nieuw deel is daarom altijd een groot moment voor liefhebbers van fighting games. Street Fighter 6 ligt vanaf vrijdag 2 juni in de winkels en wij hebben alvast voor je gespeeld.

Maar voordat we het over deeltje zes kunnen hebben, moeten we toch even benoemen waarom dit een belangrijke launch is voor Capcom. Street Fighter V was namelijk een wat problematisch product.  De game was enorm onafgemaakt gelanceerd zodat competitieve spelers tijdig konden gaan oefenen voor de grote toernooien (met name Evo en Capcoms eigen Capcom Cup). En dan hebben we het niet over het feit dat er wat bugs of foutjes in zaten, maar dat enorm veel features ontbraken. Het spel verscheen zonder verhaalmodus, die verscheen later zonder patch, het spel verscheen zonder Trials, dit zijn uitdagingen die met name voor nieuwe spelers heel erg handig zijn om het spel te leren en zo waren er meerdere gebreken. Voor de hardcore, competitieve spelers was dit niet zo’n big deal: je kon zowat alleen oefenen in Practice Mode en één-tegen-één spelen offline en online, maar dat is voor die groep mensen ook het enige dat uitmaakt. Voor iedereen die het spel ook speelde voor redenen anders dan meedoen aan toernooien, was het een mislukt product. Na veel updates en DLC is Street Fighter V uiteindelijk een geweldige game geworden, maar het is voor Capcom duidelijk dat Street Fighter 6 vanaf vrijdag 2 juni al moet gaan knallen.

Bij het opstarten van Street Fighter 6 is dan ook al meteen te zien dat er veel meer aandacht is geschonken aan de presentatie van de game. Ten eerste ziet het spel zelf er fenomenaal uit, deels dankzij het gebruik van de RE Engine van Resident Evil en deels dankzij de unieke stijl. Je kan bij Street Fighter 6 kiezen uit drie verschillende, overkoepelende modi: World Tour, Battle Hub en Fighting Ground. World Tour is het verhaal, Battle Hub is alles dat te maken heeft met online potjes en Fighting Ground bevat de arcade-modus, trainingsmodus, uitdagingen enzovoorts.

De meest natuurlijke plek om te beginnen is World Tour. Het leert je de basisprincipes van Street Fighter en ook is het een leuk verhaal om door te spelen. Dialogen zijn niet altijd van het allerhoogste niveau, maar het is wel leuk om in allerlei verschillende situaties zowel iconische als nieuwe personages te ontmoeten en natuurlijk te bevechten. World Tour begint alleen heel erg slap. Om de een of andere reden stelt het spel gevechten in de verhaalmodus standaard in op 30FPS, terwijl de rest van het spel gewoon veel hoger draait. Menig persoon zal de game opnieuw opstarten of zijn grafische instellingen checken, voordat je erachter komt dat je in een veel te ingewikkeld menu een aparte setting hebt voor de FPS van verhaalgevechten. Als je die op 60FPS zet, ziet het er enorm soepeltjes uit. Het is jammer en ook bizar dat Capcom je dwingt om je eerste kennismaking met een gevecht een haperende rotzooi te laten zijn.

Daarnaast kan je in je eerste dertig tot zestig minuten niet kiezen voor de Classic Controls, maar wordt je gedwongen om te spelen met Modern Controls. Hiermee is het veel makkelijker om combo’s en speciale aanvallen uit te voeren en alhoewel we de mogelijkheid aanmoedigen, is het bizar dat je er pas na het eerste hoofdstuk voor kan kiezen om met de standaard, Classic Controls te spelen. Voor iemand die al tientallen jaren Street Fighter speelt, is het een saaie kwestie van op één knop rammen totdat je eindelijk van besturing kan veranderen. En als het al kan, moet je dat weer via een veel te raar menu doen. Om de een of andere reden heb je een aparte besturing voor World Tour en de rest van het spel. Dus denk je het goed ingesteld te hebben voor het hele spel, dan duik je vervolgens World Tour in en merk je dat het nog steeds niet veranderd is.

Maar goed, na dat eerste uurtje van pure frustratie, komt World Tour redelijk goed tot zijn recht. Je ontdekt verschillende dorpjes en steden, die bijna iets van Yakuza weghebben, en kan missies uitvoeren en willekeurige mensen op straat uitdagen tot gevechten alsof je een Pokémon-trainer bent die iedereen aanvalt die in zijn of haar gezichtsveld terechtkomt. Uiteindelijk is World Tour heel erg vermakelijk, dus we hopen dat mensen het een kans willen geven na het rare en eerlijk gezegd slechte begin. Wij hebben het ook een weekje laten liggen na die eerste, verwarrende ervaring.

World Tour is uiteindelijk dus dikke prima en de rest van het spel wordt alleen maar beter. De tutorials zijn verreweg de beste die we ooit hebben gezien in een vechtspel. Complexe begrippen worden je duidelijk en spelenderwijs uitgelegd, waardoor ook volledige nieuwkomers snappen wat er allemaal aan de hand is. Daarnaast heb je nu zelfs hele specifieke tutorials voor alle individuele personages. En dan hebben we het niet alleen over combo-trials waarmee je lastige combo’s kan oefenen, maar voor elk personage heb je uitleg over zijn of haar sterke punten en wat voor speelstijl je kan gebruiken. Waar je speciale aanvallen voor dienen en wat je beste middelen zijn tegen bijvoorbeeld een tegenstander die steeds maar op je afspringt.

Online gevechten zijn beter dan ooit dankzij (eindelijk) de toevoeging van “Rollback Netcode”. We zullen de details niet aan je uitleggen, want dat is veel te technisch, maar het is de manier waarom het spel omgaat met vertraging in de verbinding. Mortal Kombat 11 heeft dit al eerder goed aangepakt, maar Street Fighter liep wat achter. In Street Fighter V baalde je al wanneer je als Nederlander tegen een Spanjaard moest vechten, want dat was veel te ver weg en de online speelervaring was ver-schrik-ke-lijk. Met Rollback kan je nu oprecht goede potjes spelen tegen mensen uit Amerika of Azië en dat maakt het zoveel leuker om het spel op te starten, wetendje dat je goede potjes gaat krijgen en dat niet de helft van je partijen verpest worden door de verbinding.

Verder is de Battle Hub nog een grappige toevoeging doordat je met je zelf aangemaakte personage rond kan lopen, maar uiteindelijk draait het daar toch om de online potjes. In de Fighting Ground heb je nog wat typische arcade-modi, zoals het verslaan van acht vechters op rij, of het aanvallen van een auto.

We zijn al flink aan het doorratelen over Street Fighter 6 en hebben de vechters zelf nog niet eens benoemd. Die zijn, eigenlijk stuk voor stuk, enorm goed gelukt. Ze zien er allemaal stijlvol uit en hebben interessante aanvallen en bewegingen. Oude personages hebben een combinatie van nieuwe aanvallen die het interessant maken, en oude aanvallen waardoor ze die iconische status behouden. Nieuwe personages zoals JP zijn indrukwekkend van begin tot eind en een plezier om mee te spelen.

Qua het vechten spel is het zelf behoorlijk diepgaand. Met Modern Controls kan iedereen die nog nooit een vechtspel heeft gespeeld goed meespelen op het gebied van combo’s en speciale aanvallen, maar beslissingen maken moet je toch echt zelf doen. Drive Impact en Drive Rush zijn de twee nieuwste fenomenen en gaan gepaard met een nieuw balkje dat langzaam vult. Met Drive Impact kan je een harde klap uitvoeren die een klap van je tegenstander onderweg kan absorberen en met Drive Rush kan je na een aanval vlug naar je tegenstander toe duiken voor extra aanvalsmogelijkheden. Dit klinkt vrij simpel, maar de combo’s die je hiermee uit kan voeren, zijn bruut en het zorgt voor een hele extra laag complexiteit. Het lijkt erop dat Street Fighter 6 een goede balans weet te vinden tussen “makkelijk om op te pakken, enorm lastig om meester te worden”.

Onderaan de streep is Street Fighter 6 een geweldig totaalpakket geworden. Kleine frustraties zoals het begin van World Tour en het soms onduidelijke menu maken het eerste uur vervelend, maar zijn daarna snel vergeten. Met een niet bijzonder, maar onschuldig leuk verhaal, uiterst nuttige tutorials en extra lessen, stijlvolle personages, heerlijke online verbindingen en complexe gevechten, is Street Fighter 6 een grandioos vechtspel geworden.