review
The Lord of the Rings: Gollum

Dit jaar zijn er twee games verschenen waar wij al een tijdje naar uitkeken, Hogwarts Legacy en The Lord of the Rings: Gollum. Die eerste verscheen eerder dit jaar al en wist al onze verwachtingen te overtreffen. Inmiddels is het ook tijd voor die andere game en wij gingen ermee aan de slag. Na het spelen van de previewversie waren wij nog niet heel erg enthousiast, hieronder kun je lezen of het beter is geworden.

In The Lord of the Rings: Gollum speel je als Gollum, ook wel bekend als Sméagol. Het loopt ongeveer gelijk met het verhaal van de reisgenoten, maar Daedalic Entertainment heeft juist geprobeerd om het verhaal te vertellen dat niet voorkomt in de boeken en films. Het begint met zijn vlucht uit Mordor, het ontsnappen aan de Mond van Sauron en de spin Shelob. Daarna wordt hij ook nog gevangengenomen door elfenkoning Thranduil, de vader van Legolas. Het is leuk om personages tegen te komen die je al kent en Daedalic Entertainment heeft geprobeerd vooral de boeken aan te houden als bronmateriaal. Daarnaast hebben ze ook nog wat nieuwe personages bedacht en toegevoegd. Het verhaal op zich is redelijk origineel en ook de stemmen zijn goed gedaan, met name die van Gandalf en Gollum zelf. Maar helaas is het erg lastig om te kunnen genieten van het verhaal.

Er zijn een aantal redenen waarom The Lord of the Rings: Gollum geen goede game is. Het grootste probleem is waarschijnlijk de gameplay. Het is een soort combinatie van platformen en stealth-actie, maar helaas zijn allebei de gameplay-elementen niet goed of leuk. Gollum moet veel klimmen, springen en tegen muren oplopen, maar de besturing is gewoon slecht. Hierdoor komt het te vaak voor dat je verkeerd springt of niet goed over een muur loopt, wat vaak resulteert in de dood van Gollum. Ook de camera helpt niet altijd even goed mee en op een gegeven moment keken we half door Gollum heen. Hierdoor heb je geen enkel idee welke kant je op moet springen en het resultaat was: dood. Stealth werkt over het algemeen wel, maar soms sta je zo dicht op een Ork, zonder dat deze je ziet, dat het er enorm belachelijk uitziet. Ook kwam het een aantal keer voor dat we achterna gezeten werden, onder een tafel gingen liggen, en de Ork je compleet uit het oog verloren was. Dit was zo slecht, dat het bijna grappig was.

Naast het schuilen in donkere stukken, zal je ook tegenstanders af moeten leiden. Dit doe je vaak door een steen te gooien op bijvoorbeeld een lamp of op je tegenstander zelf. Waar het in andere stealth-games nog voelt alsof je iets heel slims hebt bedacht, is het bij The Lord of the Rings: Gollum allemaal zo voor de hand liggend, dat het gewoon niet leuk is om te doen. Tel daar ook de enorm slechte AI van je tegenstanders bij op en je blijft over met gameplay die enorm ondermaats is.

Als je dacht dat het niet slechter kon, dan zal je nog vreemd staan te kijken van de graphics. De belangrijkste personages zijn redelijk gedetailleerd uitgewerkt, maar je tegenstanders zijn enorm generiek en bevatten zo weinig detail dat ook dit weer behoorlijk lachwekkend is. Het spel heeft met enige regelmaat wat weg van een game waar menig PlayStation 3-developer zich nog voor zou schamen. Maar soms is het zelfs nog erger en kwamen we rotspartijen tegen die zo weinig detail bevatten, dat het niet had misstaan in een PlayStation 2-game. Het is moeilijk voor te stellen dat deze game meerdere keren is uitgesteld en dat ze vervolgens hiermee komen.

Ook zijn we met enige regelmaat bugs tegengekomen. In het eerste level hield het spel er helemaal mee op, maar ook kwam het voor dat een Ork niet precies deed wat hij moest doen, waarop we eigenlijk alleen maar dood konden gaan en het opnieuw moesten proberen. Het zorgt naast de saaie gameplay voor nog meer frustratie.

J.R.R. Tolkien zou zich waarschijnlijk omdraaien in zijn graf bij het zien van de graphics, al zijn ze voor hem waarschijnlijk herkenbaar, omdat ze bijna uit hetzelfde tijdperk komen. The Lord of the Rings: Gollum is misschien alleen leuk voor de allergrootste Tolkien-fan, mensen die luisteren naar een podcast als Lord of the Rings Lorecast en de Silmarillion meerdere keren gelezen hebben, maar zelfs dan is het nog steeds lastig aan te raden door de slecht functionerende gameplay. Het is vooral heel erg jammer, want je kunt wel merken dat er met passie aan het verhaal is gewerkt. Deze game had gewoon nog een paar jaar verder ontwikkeld moeten worden, dan was het misschien wel wat geworden.

The Lord of the Rings: Gollum is voor deze review gespeeld op PlayStation 5. De game is ook verkrijgbaar voor Xbox Series X|S, PlayStation 4, Xbox One en pc.