review
Wild Hearts

Monster Hunter is een vrij unieke gamereeks die eigenlijk zijn eigen genre is. Terwijl Monster Hunter World de grote doorbraak van de game in het Westen betekende, was het altijd apart dat er eigenlijk geen games waren die mee wilde doen aan dit “monsterjagersgenre”, op het free-to-play Dauntless na. EA doet nu samen met Omega Force (Dynasty Warriors) hun duit in het zakje.

Wild Hearts speelt zich af in het gebied rondom het dorpje Minato. Jij jaagt op nabijgelegen monsters (eigenlijk gewoon grote dieren) om de inwoners van Minato te helpen, maar steeds gebeuren er rare dingen die de boel verstoren. Dit komt vooral in de vorm van: een beest verlaat zijn habitat, waardoor een ander beest ook weer zijn habitat verlaat en er vreemde natuurverschijnselen plaatsvinden. Later kom je erachter dat er iets meer aan de hand is, maar heel relevant wordt het verhaal nooit, dus verwacht vooral ook niet om erdoor weggeblazen te worden.

Als Monster Hunter een genre is, dan is Wild Hearts de nieuwste game binnen dat genre. Het grootste verschil is dat je in Wild Hearts gebruikmaakt van zogeheten ‘Karakuri’. Karakuri zijn objecten die je maakt vanuit een soort van levensenergie. In de simpelste vorm is dit bijvoorbeeld een doos. Die kan je gebruiken om hoger te klimmen dan normaal, of je kan bijvoorbeeld drie dozen op elkaar zetten en hier vervolgens afspringen voor een grote aanval op een monster. Later leer je ook dat je standaardkarakuri kan gebruiken om combinaties te maken. Zet je bijvoorbeeld twee rijen van drie dozen naast elkaar, dan maak je een soort gesloten poort die de aanval van een monster af zal weren, waarna het monster meestal valt en je wat rake klappen uit kan delen.

De basiskarakuri wisselen van die simpele doos, tot een soort papieren helikoptertjes waarmee je korte afstanden kan zweven, potten die een stofje de lucht in schieten om je te genezen, ga zo maar door. Al die basiskarakuri hebben weer verschillende combinaties, zoals iets waarmee je vuurwerk afschiet om vliegende monsters af te schrikken, een gigantische hamer die een enkele, harde klap geeft, enzovoorts. Hierdoor heb je enorm veel creativiteit tot je beschikking en het fijne is dat die creativiteit vooral tijdens het spelen plaatsvindt.

Monster Hunter is namelijk ook creatief, maar dit uit zich vooral in hoe goed je een monster kent voordat je erop gaat jagen en hoe goed je je voorbereidt. Je kan eindeloos veel dingetjes en dangetjes meenemen, van flashbombs tot speciale insecten die je helpen of bepaalde drankjes of verschillende soorten eten. Bij Wild Hearts is dit veel minder het geval. Je kan wel de types karakuri die je meeneemt aanpassen op waar je op gaat jagen. En in extreme gevallen verander je misschien je uitrusting afhankelijk van waar je op gaat jagen, zodat je bijvoorbeeld niet iets meeneemt met -10 tegen water terwijl je tegen een watermonster vecht, maar daar blijft het wel mee. Wild Hearts draait veel meer om goed spelen en snellere actie.

Dit is meteen ook waarom het voor Monster Hunter-puristen op de lange termijn een minder geschikte game zal blijven. Die zullen minder waarderen dat je je minder op monsters hoeft voor te bereiden en je meer obstakels kan overkomen door simpelweg goed te vechten. Tegelijkertijd zal dit voor een grote groep mensen ook een plus zijn. Je belandt in Wild Hearts over het algemeen veel sneller in de actie en dat kan ook juist een plus zijn.

Op grafisch vlak ziet de game er prima uit, over het algemeen is meer gekozen voor kleurrijke locaties in plaats van fotorealisme en dat komt de game ten goede. Monsters zelf zien er fraai uit en met name wanneer ze halverwege het gevecht transformeren, kan dit imposant overkomen. Ook je eigen aanvallen van al je verschillende type wapens zien er tof uit.

Wild Hearts heeft wel zo zijn gebreken, zo draait het op de pc, zelfs na behoorlijk wat performance patches, nog steeds niet zo lekker. Op consoles draait de game inmiddels gelukkig wel prima, alhoewel je soms midden in de actie nog wel gestoord wordt door de nodige framedrops.

Qua gameplay is duidelijk te merken dat de ontwikkelaars het lastig vonden om de balans voor de monsters te vinden. De speler heeft namelijk enorm veel vrijheid in hoe hij monsters aanpakt, dakzij de karakuri. Hier moet ook iets tegenover staan, waardoor monsters vaak overdreven agressief zijn en ongelooflijk gevaarlijke aanvallen hebben waarmee ze je zo in één of twee klappen neer hebben. Hierdoor kunnen bepaalde gevechten in eerste instantie bijna wat oneerlijk aanvoelen en daarmee enorm frustrerend. Later leer je wel bepaalde trucjes voor bepaalde aanvallen, waarna eerder lastige monsters opeens een makkie kunnen worden, maar dat neemt niet weg dat eerste confrontaties toch nog die frustratie behouden.

Daarnaast zitten er bepaalde dingen in het spel gebouwd die gewoon ronduit irritant zijn. Soms wil je bijvoorbeeld wat zwakkere monsters bevechten. Voor een bepaalde quest, of omdat je materiaal van ze nodig hebt om bepaalde kleding of wapens te maken. Nu heeft elk monster ingebouwd dat ze op een bepaald moment weg van je gaan rennen, tweemaal zelfs. Dan gaan ze naar een nieuwe locatie, en moet je ergens tussen de dertig en zestig seconden rennen om ze weer te kunnen aanvallen. De dynamiek hiervan werkt uitstekend als je een lastig monster aanvalt, omdat die gevechten wat langer duren en het voor jou ook even een adempauze is van een meestal ongelooflijk intens gevecht. Maar bij simpelere gevechten, kan dit ongelooflijk irritant zijn. Dan ben je tien seconden bezig en schreeuwt het monster en moet je dertig seconden rennen. Dan ben je in hun nieuwe gebieden aangekomen en na een enkele klap rennen ze weer weg. In hun laatste gebied sla je ze soms één of twee keer voordat ze dood neervallen. Het maakt van de simpelere gevechten die je even opnieuw door wilt spelen net een vervelend klusje in plaats van een ontspannen uitje.

Wild Hearts is inmiddels al zo’n twee maandjes beschikbaar. Wij hebben expres met onze review gewacht, omdat er veel technische problemen bij de launch waren en ons nog extra content beloofd was in de vorm van nieuwe (versies van) monsters. Er zijn inmiddels alweer een paar nieuwe monsters bijgekomen en binnenkort zal er weer een verschijnen. Aangezien het hierbij gaat om nieuwe versies van oude monsters, is het niet ongelooflijk veel extra speelplezier, maar een nieuw uurtje gameplay hier en daar is toch een leuke reden om weer even het spel op te starten.

De technische problemen zijn minder erg aanwezig dan bij de lancering van het spel. Waar het toen op sommige plekken bijna onspeelbaar was, is dat nu bijna niet meer het geval. Met name de huidige generatie consoles hebben het momenteel goed, maar op pc heb je het zonder monster-computer nog wel lastig. Er is dus nog wat werk aan de winkel om die performance te stabiliseren.

Al met al hopen we vooral dat EA en Omega Force met Wild Hearts voor de lange adem gaan. Wat je hebt is een zeer degelijke game à la Monster Hunter die zeker de moeite waard is voor de mensen die het genre altijd wel interessant vonden, maar de gameplay wat traag leek. Het is een geweldig opzet voor een homerun. Stel er is een sterke uitbreiding over iets van een jaar, met een paar nieuwe gebieden, nieuwe monsters en elementen uit het basisspel die verbeterd zijn met wat aandacht. Dan kan kan dit zomaar een briljante game worden.