review
Atomic Heart

Februari is de maand van de controversiële games. Eerst was er natuurlijk Hogwarts Legacy, waarbij vooral schepster van de Harry Potter-wereld J.K. Rowling bekritiseerd wordt. Nu is het tijd voor Atomic Heart met aan het roer de Russische ontwikkelaar Mundfish die niet openlijk de oorlog in Oekraïne afkeurt en beschuldigd wordt van het verstrekken van gebruikersgegevens aan de Russische geheime dienst. De ontwikkelaar ontkent dit overigens. Moeten we bij het beoordelen van een spel rekening houden met die achtergronden? Wij hebben besloten dat niet te doen en Atomic Heart los te zien van de controverse. Elke gamer kan in onze beleving prima voor zichzelf bepalen of hij deze game al dan niet wil spelen om eerdergenoemde redenen.

Atomic Heart speelt zich af in een alternatieve realiteit, waarin de Soviet Unie een belangrijke technologische voorsprong heeft opgebouwd door gebruik te maken van een programmeerbaar goedje dat de basis is voor een “Neural Network”, genaamd Kollektiv. Dit netwerk stuurt robots aan die praktisch al het vervelende werk hebben overgenomen. Vlak voordat versie 2.0 van dit netwerk wordt uitgerold, gaat het echter hopeloos mis en de robots keren zich tegen hun makers met een bloedbad als gevolg. Jij wordt als agent met codenaam P-3 op pad gestuurd om met behulp van een experimentele handschoen orde op zaken te stellen en uit te vogelen wat er nu eigenlijk aan de hand is.

Dat ontwikkelaar Mundfish flink heeft gekeken naar Bioshock, was natuurlijk al voor een groot deel op te maken uit de verschillende trailers die sinds de aankondiging zijn verschenen en ook tijdens het spelen merk en zie je duidelijk de invloed, wat overigens geen slecht iets is. Zo is de wereld echt geweldig gedaan. Je ziet duidelijk de Soviet-historie die is doorgeëvolueerd naar een moderner geheel. Van de gebouwen tot de immense standbeelden, de Russische geschiedenis is overal om je heen.

Wel is de kwaliteit van de omgevingen wat wisselend. De faciliteiten zijn interessant en bevatten een aantal toffe puzzels. De open wereld oogt dan weer een stuk minder spannend en er is amper wat te ontdekken. Dit vertaalt zich ook naar het grafische deel van het spel. Bij vlagen oogt de game fantastisch, waarbij vooral de reflecties opvallen, maar net zo vaak is de omgeving wat ongeïnspireerd.

Ook de gameplay is natuurlijk herkenbaar, met aan je hand een handschoen waaraan je speciale krachten kunt toevoegen als elektrische schokken en telekinese. Daarnaast is er nog traditioneel wapentuig als een bijl, een shotgun en een Kalashnikov. Ondanks dat het bekend voorkomt, heeft het wel een sterke eigen feeling. De robots kennen weinig nuance en vallen je eigenlijk meteen aan als ze je zien. Het vechten voelt echt als overleven, zeker wanneer je tegenover meerdere mechanische tegenstanders staat. Ze dwingen je al snel in een hoekje en dan word je in vrij rap tempo tot pulp geslagen. Op tijd wegduiken is dan ook het credo, alleen blijkt dit aardig lastig, wat frustrerende gevechten tot gevolg heeft. Vaak kun je al snel geen kant meer op en is overleven al geen optie meer.

Daar komt nog een nadeel bij kijken. Waar je in moderne games eigenlijk maar een klein stukje opnieuw hoeft te doen, houdt Atomic Heart er andere praktijken op na. Je wordt soms een behoorlijk eind teruggezet en gevechten die je op het nippertje hebt overleefd, zal je opnieuw moeten doen. Opslaan doe je middels opslagstations en die zijn echt niet op elke hoek te vinden. Aan de ene kant zorgt het voor extra spanning, maar wij vinden het niet van deze tijd.

Een ander iets dat ons stoorde was het karakter van het hoofdpersonage. P-3 is namelijk weinig sympathiek en bijzonder grofgebekt. Dat kan grappig zijn zoals Duke Nukem in het verleden bewees, maar hier wordt het oprecht irritant. Elke zin die onze Russische vriend uitkraamt, bevat wel een scheldwoord en grappig bedoeld is het allerminst. Een wat meer introvert hoofdpersonage was meer dan welkom geweest.

Eigenlijk is dat een beetje wat Atomic Heart dwarszit: in de kern is het echt een prima game, maar je merkt vaak dat ontwikkelaar Mundfish iets te veel hooi op de vork heeft genomen voor hun eerste game. Er zijn gigantisch veel goede ideeën, maar zelden is iets heel erg goed uitgewerkt. De wereld is fraai, maar de kwaliteit is wisselend. De combat zit goed in elkaar, maar er zijn net te veel ergernissen om het uitstekend te maken. Ook het personage dat je speelt, helpt een hoop sfeer om zeep. Dat maakt van Atomic Heart uiteindelijk een dappere poging die de moeite waard is, maar een meer ervaren ontwikkelaar had er nog veel meer uit kunnen halen.

Wij speelden Atomic Heart op de PlayStation 5. De game is daarnaast te spelen op de Xbox Series, PlayStation 4, Xbox One en pc.