review
Octopath Traveler II

Als je een fan bent van Japanse RPG’s (JRPG’s) van weleer, dan moet Tomoya Asano een van je moderne helden zijn. Hij is een producer bij Square Enix en hem viel zo’n tien jaar geleden op dat de RPG’s van het bedrijf, alhoewel goed, enorm veranderd waren ten opzichte van de gouden titels van de jaren negentig, zoals de oudere Final Fantasy-titels, Chrono Trigger, enzovoorts. Hij kwam met het idee om weer te gaan ontwikkelen voor de hardcore fanbase van die oude stijl games. Dit doet hij met veel succes, want Team Asano heeft inmiddels Bravely Default, Project Triangle en Octopath Traveler gemaakt. Nadat Bravely Default een majestueus tweede deel kreeg, mogen we volgende week Octopath Traveler II verwachten. Wij zijn al ruim vijftig uur met de game aan de slag gegaan en vertellen je er alles over.

Octopath Traveler II is op het eerste gezicht een hele typische JRPG. Je loopt door een wereld en in het wild kan je zomaar aangevallen worden door monsters, waarna je in een gevechtsscherm terecht komt en daar beurtelingse gevechten uitvoert. Aan de ene kant heb je jouw personages staan, aan de andere kant de vijanden. Je kiest een aanval, een spreuk, of een voorwerp en wie je ermee aanvalt, en vervolgens is het volgende personage of monster aan de beurt.

Maar dat is slechts als we het oppervlakkig bekijken, want er zijn heel veel dingen die bijzonder zijn. Net als andere Team Asano-games maakt Octopath Traveler gebruik van het zogeheten HD-2D, een grafische stijl die ouderwetse pixelart combineert met moderne effecten en lichtinval. Hier wordt bijzonder slim gebruik van gemaakt en het resultaat is een oogstrelend spel. Het moet natuurlijk wel je ding zijn, maar wij zijn van de diorama-achtige wereld gaan houden.

Ook op het gebied van verhaal en gameplay is het heel anders dan je van andere RPG’s gewend bent. Octopath draait namelijk om acht personages die allemaal hun volledig eigen verhaal hebben dat los staat van de rest van de cast. Je bent volledig vrij om dit in je eigen volgorde te doen. Wel moet je meestal een flink aantal levels hoger zijn voor elk nieuwe hoofdstuk van een personage, waardoor je toch wordt aangemoedigd om bijvoorbeeld eerst de wereld rond te gaan om ieders eerste hoofdstuk te doen, vervolgens ieders tweede hoofdstuk, et cetera. Maar toch: het blijft je eigen keuze. Wil jij de vier er het tofst uitziende personages uitkiezen en je volledig op hun vier verhalen kiezen zonder de rest ook maar ooit aan je team toe te voegen? Dat kan.

Realistischerwijs zal je de eerste keer dat je het spel speelt alle avonturiers meenemen en dat is een bijzondere ervaring. In de proloog van de eerste tien uur, zetten we nog onze vraagtekens bij het feit dat je team geen interactie met elkaar heeft: elk personage heeft alleen dialogen met de mensen die zich in zijn of haar verhaal bevinden. Dit blijft de rest van het spel een feit, maar stoort helemaal niet. De verhalen zijn allemaal verdraaid interessant en heel variërend. Je hebt Throné de dief die uit haar clan wil stappen, de geleerde Osvald die onterecht de gevangenis in wordt gestuurd en op wraak uit is, kooplied Partitio die armoede uit wil roeien, om er maar een paar te noemen. De verhalen gaan alle kanten op en ze zijn stuk voor stuk spannend.

Het feit dat de scènes zich afspelen in prachtige dioramastukken, met een weergaloze soundtrack en goed ingesproken stemmen, helpt enorm bij het vertellen van het verhaal. Het zorgt ervoor dat het soms bijna lijkt alsof je naar een toneelstuk kijkt, omdat er door de pixelart geen gebruikgemaakt kan worden van gezichtsuitdrukkingen of subtiele bewegingen. Het is knap om zo’n veertig tot vijftig uur aan verhaal aan te bieden en dat bijna elk stukje wel spannend, grappig of emotioneel is. Dat elk stukje van het hoofdverhaal nu ingesproken is, is een gigantische verbetering ten opzichte van het eerste deel. Dat deel had ook wel stemacteurs, maar een verrassend groot stuk van de game had geen stemmen. De stemacteurs en de muziek brengen de wereld tot leven.

Gevechten, met name tegen eindbazen van hoofdstukken, kunnen behoorlijk intens worden. Ze hebben allemaal elementen of wapensoorten waar ze zwak tegen zijn. Raak je ze een bepaald aantal keren met een van die dingen, dan “breken” ze en kunnen ze voor de rest van die beurt en de volgende niet aanvallen, terwijl jij rake klappen uit kan delen. Dit klinkt heel simplistisch, maar dat is nou het mooie aan het systeem. Het is qua concept ook heel erg simpel, maar door hoe eindbazen hun patronen steeds blijven veranderen naarmate een gevecht vordert, kan dit extreem tactisch en ingewikkeld worden. De eerste Octopath Traveler heeft een (geheel optionele) eindbaas die gezien wordt als een van de lastigste gevechten van het hele genre die de gemiddelde speler rustig een uur kost om te verslaan. Dat is niet een uur in het totaal, maar één poging van een uur!

De open wereld is, met name later in het spel, een mooie uitlaatklep. Het zit boordevol geheimen, plekken om te ontdekken en puzzels. Zo hadden we op basis van wat verzamelde informatie een gevoel dat een ruïne een grote schat moest hebben, maar er was helemaal niets te vinden. We zijn wel tien keer teruggegaan onder verschillende omstandigheden, met andere dorpelingen bij ons, en op de tiende keer hadden we eindelijk het raadsel opgelost en kregen we een heel nieuw gebied voor onze kiezen.

Octopath Traveler II is een mooie JRPG die voor iedereen die het genre interessant vindt, de moeite waard is. Je hoeft niet aan de slag te gaan met optionele content en raadsels of superlastige eindbazen, je kan ook gewoon het verhaal beleven op je eigen tempo. Ben je een veteraan van het genre die wel van uitdagingen houdt, dan is ook dit deel van Octopath een meesterwerkje. Een emotionele soundtrack, wonderschone wereld, uitdagende eindbazen en spannende verhalen staan je te wachten!