nieuws
Recensie: Argo maakt belofte waar
Argo is een film in de categorie niks mis mee, maar ook niet overdonderend. Een film met een sterk verhaal, plezierig voor het oog, gelaagd en acteurs die goed gecast zijn. Hoewel Ben Affleck misschien beter iemand anders dan zichzelf had kunnen kiezen voor de hoofdrol. Het is hem gegund, want Affleck laat wederom zien een voortreffelijk regisseur te zijn.
De film portretteert het waargebeurde verhaal van CIA-agent Tony Mendez die zes Amerikaanse ambassadewerknemers uit Iran redt ten tijde van de Iraanse Revolutie. Mendez schreef over zijn missie een boek getiteld Master of Disguise. Het is één van die onderbelichte verhalen uit de geschiedenis waarin de CIA (voor de verandering) een keertje niet miserabel faalt. Evenwel een verhaal waaruit blijkt dat de werkelijkheid vaak waanzinniger is dan fictie ooit kan verzinnen.
Iran is boos, heel boos
De film begint met een broodnodig stukje geschiedenis Iran, dat wij Westerlingen soms vergeten zijn. Nadat de democratisch gekozen premier Mohammad Mosaddegh wordt afgezet in een door de CIA geconstrueerde coup d’état, krijgt de meedogenloze Shah alle macht in handen. Zijn schrikbewind mondt uit in de Iraanse Revolutie, waarbij Islamitische fundamentalisten de macht overnemen. Wanneer de Verenigde Staten de Shah onderdak biedt, barst de bom in Iran. Amerika is volksvijand nummer één geworden van deze jonge republiek.
Studenten demonstreren bij de Amerikaanse ambassade. De demonstratie wordt steeds grimmiger en studenten beginnen over de hekken te klimmen. Zij nemen de ambassade over en houden de werkgevers gevangen; een select gezelschap van zes weet te ontsnappen. Zij vinden onderdak bij de Canadese ambassade. De CIA zoekt naar mogelijkheden om hen daar weg te halen, want als zij gevonden worden betekent dat hun einde. Tony Mendez (Ben Affleck) komt met het plan om ze weg te halen door de zes de valse identiteit te geven van een filmcrew, opzoek naar een filmlocatie. Met de hulp van Hollywood wordt er gewerkt aan de neppe film Argo, als dekmantel voor de evacuatie van de zes.
[tube]http://www.youtube.com/watch?v=JOwKst6rbE0[/tube]
Uitgediepte personages en oog voor detail
Affleck, een bekende naam, heeft de contacten en met The Town en Gone Baby Gone laten zien dat hij kan regisseren. De cast liegt er niet om. Alan Arkin (Little Miss Sunshine, City Island) en John Goodman (The Big Lebowski, The Artist) zijn twee van deze uitmuntende acteurs. Zij spelen de Hollywood-bonzen, die door CIA zijn aangetrokken voor de nep film en zorgen zij voor een komische noot. Een knipoog naar arrogantie en ‘fake it until you make it’-mentaliteit, die veelvuldig in Hollywood is te vinden. Daarnaast speelt ook Bryan Cranston (Breaking Bad, Drive) zeer verdienstelijk een rol als onderdeel van de CIA-top. In het oorspronkelijke verhaal had Mendez een partner. Cranston had uitstekend deze rol kunnen vullen; nog meer van zijn aanwezigheid had de film goed gedaan.
Affleck geeft de perikelen rond de Iraanse Revolutie gestalte door beelden uit de journaals haast één op één te kopiëren. Vrouwen in burka’s met machinegeweren, opgehangen mannen aan hijskranen en de persdesk van de studenten in de Amerikaanse ambassade zijn enkele beelden die letterlijk gekopieerd zijn. Dit oog voor detail maakt het makkelijk om ondergedompeld te worden in alle chaos. De keerzijde is dat de verzonnen gedeeltes in Argo erg opvallen. Het dramatische karakter van deze bedachte gebeurtenissen vallen uit de toon. Het ligt er simpelweg te dik bovenop. Zeker de overdreven climax op het einde was onnodig.
Argo was vanaf zijn start al bevoorrecht: goede acteurs, een opmerkelijk verhaal en Affleck als regisseur. Argo lost zijn belofte een goede film te zijn in en is zeker plezierig om te kijken. Is alles er uitgehaald wat er in zit? Nee. Daar schort het hem bij Argo uiteindelijk aan. Wie zo’n goede hand met kaarten gedeeld krijgt, mag wel wat risicovoller spelen om te winnen.
