review
Forspoken

Laten we maar met de deur in huis vallen: je hebt als het goed is al gezien dat wij Forspoken de volle vijf sterren geven. Op basis van de marketing van de game zouden we dat zelf ook niet verwacht hebben, op basis van de demo nog minder en stiekem verwachten we ook niet dat het gros van de andere sites het met ons eens zijn, al hopen we natuurlijk van wel. Wij zijn van mening dat Forspoken een ongelooflijk bijzondere game is. Ben je benieuwd waarom? Lees dan de review rustig verder.

Forspoken vertelt het verhaal van Frey Holland, een 21-jarige New Yorkse wees die zo goed als op straat woont en flink in de problemen zit. Wanneer ze op haar laagste dieptepunt zit, vindt ze een bijzondere armband die haar naar een andere wereld brengt: Athia. Athia is een plek die middeleeuwen met heel veel fantasie combineert, niets nieuws dus. De armband, Cuff genaamd, wijst Frey op weg en beetje bij beetje leer je meer over deze nieuwe wereld. Kennelijk zijn de heerseressen van het land, de Tanta’s, gek geworden en er is een soort plaag die over het land raast. Er is nog één klein stadje in het midden van de wereld ongedeerd. Wat er allemaal aan de hand is, leer je beetje bij beetje.

Als we na de eerste drie uur van het spel een recensie hadden moeten schrijven, had het spel in zijn handjes kunnen knijpen voor enige vorm van lof. Ja, de wereld ziet er wel fraai uit in de open gebieden, het verhaal is vanaf het begin wel enigszins intrigerend, maar daar is ook wel alles mee gezegd na de eerste paar uur. Gevechten zijn in het begin vrij saai en eentonig, het parkour-systeem waarmee je snel over het land zou moeten reizen, is nog wat klungelig en het spel laat je een paar bijzonder saaie stukjes in het stadje Cipal doorspelen. We nemen het dan ook niemand kwalijk als ze in de beginfase van het spel de controller neerleggen of het spel gewoon verwijderen en we snappen het ook als er redelijk negatieve recensies over de game komen, want het begin van de game is echt even door de zure appel heen bijten.

Maar zonde zou het wel zijn: beetje bij beetje wordt het veel beter. Na zo’n vijf uur begint de combat wat interessanter te worden en na zo’n zeven uur is het een van de coolste systemen waar we ooit mee gespeeld hebben. Je vecht in Forspoken namelijk uitsluitend met spreuken. Je begint met alleen toegang tot Freys oorspronkelijke, “Paarse”, magie. Die bestaat vooral uit het gooien van rotsen of het gebruiken van wortels en planten om je vijanden tegen te houden. Dit blijft een kwestie van wegrennen van je vijanden tot je je op een veilige afstand bevindt, wat rotsblokken gooien, weer wegrennen, weer een rotsblok gooien, en ga zo maar door. Tegelijkertijd ontwijk je bijna elke aanval die de beginvijanden hebben door de parkour-knop ingedrukt te houden, dus er komt ook weinig tactiek of behendigheid bij kijken.

Maar op een gegeven moment ontgrendel je ook ‘Rode’ magie, vuurachtige magie waarmee je vuursperen gooit, je vuisten in vlammen omhult om snelle klappen uit te delen, je kan zwaarden tevoorschijn toveren die om je heen zweven om je te beschermen, je kan zelfs vuursoldaten oproepen. Vanaf dit moment veranderen de gevechten van Forspoken volledig. Niet alleen worden vijanden opeens veel lastiger, waardoor ze met veel meer aanvallen komen waarvan je daadwerkelijk op moet letten hoe je ze moet ontwijken (althans op de Hard-moeilijkheidsgraad), maar ook krijg je zoveel meer vrijheid in hoe je vijanden bevecht. Voorheen was je keuze vooral hoelang je wachtte voordat je een steentje gooide en weer wegrende, maar met deze vuuraanvallen kan je ook voor een bijna NieR-achtige stijl kiezen. Later speel je weer twee andere types magie vrij die weer hun volledig andere speelstijl hebben.

Wat is hier zo bijzonder aan? Het bijzondere is dat je ook binnen elke categorie van magie kan kiezen uit verschillende aanvallen om te leren en nog sterker te maken. Zo kan je precies kiezen wat jij leuk vindt om mee te spelen. Vind je die rustige speelstijl juist aangenaam? Dan kan je daar lekker voor gaan. Wil je een boel spreuken hebben die jou genezen, of juist vooral hard voor de actievolle aanval gaan? De keuze is aan jou.

De ene vijand val je liever van dichtbij aan en de andere vijand wil je liever op een afstandje houden, ook hebben ze allemaal hun speciale aanvallen waar je rekening mee moet houden. Dit in combinatie met je gigantische arsenaal van spreuken en het heerlijke parkour-systeem, zorgt ervoor dat gevechten een waar genot worden.

Wacht even, noemden we het parkour-systeem nou heerlijk, terwijl het eerst nog klungelig was? Dat was ook zo in de beginuren, maar naarmate het spel vordert speel je steeds meer onderdelen van het parkour-systeem vrij waarmee alle problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Het helpt hierbij ook dat je steeds meer in grotere, uitgestrekte gebieden vrijgelaten wordt, waardoor al je parkour-spreuken goed tot hun recht komen. Denk aan een vuurzweep die je als een soort grappling hook kan gebruiken, of een watersurf om over water te glijden, je krijgt extra sprongen, je kan zweven, enzovoorts. Een extra stukje rondreizen wordt later in het spel steeds meer een pleziertje.

Ook komt het verhaal steeds beter tot zijn recht. In de eerste drie tot vijf uur van de game, lijkt het alsof de schrijvers heel erg veel nadruk moesten leggen op allerlei elementen om zeker te weten dat je het begrijpt, waardoor het tempo steeds net niet lekker lag. Er wordt steeds maar op gehamerd dat Frey een eigenwijs, New Yorks probleemkind is. Er wordt steeds maar op gehamerd dat de mensen van de wereld haar als een duivel zien, dat ze zoveel van de Tanta’s, de heerseressen, houden, dat de wereld naar de knoppen gaat, of dat Frey zo graag terug naar huis wil.

Na die beginuren hebben de schrijvers eindelijk het vertrouwen erin dat je al deze dingen wel begrijpt en dan ontstaat er iets heel moois: een wereld die enorm rijk is aan geschiedenis, begint voor zichzelf te spreken, figuurlijk dan. Athia is een fantastisch stukje fictie en heeft een verslavend interessant verhaal. Tot het einde van de game zaten we steeds op het puntje van ons stoel om meer over de wereld en de inwoners te leren, om meer te leren over wat er nou écht allemaal gebeurd is en ook Frey groeit uit tot een hoofdpersoon waar je van kan houden. De schrijvers hebben het op fenomenale wijze voor elkaar gekregen om je steeds stukjes informatie te geven waardoor je de wereld in een nieuw licht plaatst, maar al die stukjes informatie roepen ook nóg meer vragen op.

Het is jammer dat vrijwel het hele verhaal (en een flink deel van de gameplay) van Forspoken zo spoilergevoelig is, want we hadden je graag voorbeelden gegeven van mooie momenten om mensen over de streep te trekken het een kans te geven.

Grote momenten in het verhaal gaan natuurlijkerwijs gepaard met eindbaasgevechten en die zijn vooral heel erg uniek. Ze zijn, zelfs op Hard, nooit zo lastig als een gevecht in Dark Souls of Elden Ring, maar de makers van Forspoken hebben goed begrepen dat ze met hun unieke vechtsysteem hele bijzondere gevechten kunnen maken. Gigantische vliegende vogels, of gevechten in een arena die bijna volledig uit water bestaat. Het zijn dingen die in andere actie-RPG’s moeilijk kunnen. Je wordt uitgenodigd om je spreuken af te wisselen voor een tactisch voordeel en het parkours-systeem wordt grandioos benut. Ook al zijn ze niet altijd even lastig, de gevechten zijn een audiovisueel spektakel waarbij je wel op moet blijven letten, waardoor het toch spannend is. Sommige gevechten zijn kort maar krachtig, andere weer zijn behoorlijk lang en bestaan uit meerdere fases: we hebben er van genoten.

Het zal je tijdens het lezen niet ontgaan zijn dat er een redelijke tweestrijd is. De eerste drie uur van het spel zijn zwak tot middelmatig en de drie uur die daarop volgen zijn middelmatig tot enigszins positief. Pas nadat je er zo’n vijf tot zes uur in hebt gestoken, afhankelijk van hoe snel je gaat, beginnen alle puzzelstukjes samen te komen om een geweldige ervaring te vormen. De gevechten zijn fantastisch, de geschiedenis van de wereld is prachtig, je gaat van personages houden en het parkour-sysyteem werkt goed. De game speel je uiteindelijk in zo’n vijftien tot twintig uur uit, dus het grootste deel van het spel is om van te genieten.

Ben je bereid om door dat klungelige begin te gaan, dan staat je een erg bijzondere game te wachten. Forspoken is een ervaring die wij niet snel zullen vergeten.