review
Fire Emblem Engage

“Emblem, engage!” Zo klinkt het wanneer een van je personages een emblem oproept om samen te smelten tot een ultieme krijger, inclusief stralend nieuw pakje. Het lijkt bijna een parodie op anime uit de jaren 80 en vroege jaren 90, maar het is wel degelijk een serieus onderdeel van Fire Emblem Engage. En alhoewel we in de beginuren soms even achter de oren hebben gekrabd vanwege dit fenomeen, genieten we er inmiddels met volle teugen van.

Voordat we hier verder op in gaan, zullen we even vanaf het begin beginnen. Fire Emblem is een reeks die al sinds de jaren 90 bestaat en sindsdien vaste prik is bij Nintendo. Bijna iedereen kent Marth, Ike of Roy wel vanwege hun populariteit in Super Smash Bros., maar Fire Emblem is zelf een trage strategieserie. Het vorige deel, Three Houses, ontplofte redelijk in het Westen. Alhoewel de reeks wat niche was in het 3DS-tijdperk, bleek de Nintendo Switch het ultieme platform en zo was Fire Emblem veel nieuwe fans rijk. Natuurlijk willen Nintendo en Intelligent Systems op dit succes voortborduren met hun nieuwste telg, Fire Emblem Engage. Je leest in deze review of dat gelukt is.

Wie onze preview gelezen heeft, weet al dat we redelijk onze vraagtekens hadden gezet bij het begin van de game. Het verhaal begint namelijk… doodsaai. Er zijn een paar koninkrijken en er is wat conflict en er is een goddelijke draak en een grote duivelse draak en de twee slapen al duizend jaar en worden tegelijkertijd wakker, bla, bla, bla. Zelfs in het Nintendo 64-tijdperk zou dit verhaal al als een afgekauwde cliché bestempeld worden, althans in het begin. Na een paar uur komt het lekker op stoom en zitten we er helemaal in. Gek genoeg is het verhaal dan nog steeds niet bijzonder, er zijn inmiddels wat magische ringen in the picture waarmee we Emblemen oproepen en helden uit het verleden (vorige Fire Emblem-games). Die moeten we allemaal verzamelen voordat de duistere Fell Dragon dat doet. Het wordt allemaal vermakelijk door de bijzonder grote hoeveelheid aan personages. Als je elk individueel personage bekijkt, zie je dat ze allemaal zo eenzijdig en oppervlakkig zijn als het maar kan. Maar omdat er zoveel personages zijn en ze allemaal net grappige of lieve momenten met elkaar hebben, wordt het een erg vermakelijk geheel.

Daar komt bij kijken dat je tijd met ze kan doorbrengen buiten gevechten om, alhoewel het niet zo intiem is als bij Fire Emblem Three Houses het geval was. Buiten gevechten om begeef je je namelijk op The Somniel, een vliegend eiland van de goddelijke draak. Het is een beetje de veilige haven, het paradijs op aarde, maar dan in de lucht. Hier kan je praten met je bondgenoten, je kan ze presentjes geven, je kan met ze trainen, eten, je kan rondlopen en nog wat andere dingen doen. Het is een heerlijk rustig momentje om even bij te komen van een intens gevecht.

Want die gevechten, dat is uiteindelijk waar deze Fire Emblem in uitblinkt. Ook dit was in het begin van de game nog niet zo bijzonder. Je had steen-papier-schaar, maar dan was het zwaard-bijl-speer en dat was het wel zo’n beetje. Na een paar uur heb je echter een boel Emblem Rings tot je beschikking, ringen die emblemen erin hebben zitten, die oude helden waar we het eerder over hadden. Zo kan je bijvoorbeeld Marth van de eerste Fire Emblem koppelen aan de hoofdpersoon. Hiermee worden ze niet alleen wat sterker, maar kunnen ze ook de ‘engage’ uitvoeren. Dan zeggen ze inderdaad “Emblem, engage!” en trekken ze een nieuw, stralend pakje aan.

Hoe bizar dat in het begin ook was, als je kan pretenderen dat de makers dit met een knipoog in het spel gestopt hebben, dan is het wel tof. Het belangrijkste is dat het de gameplay van het spel redelijk omgooit. Wanneer een personage samengevoegd is met een embleem van het verleden, krijgen ze allemaal vaardigheden van die held. Je kan steeds aan het begin van een gevecht omgooien aan wie je een ring geeft, waardoor je heel veel flexibiliteit krijgt over hoe je leger eruit komt te zien. Hierdoor kan je bijvoorbeeld iemand die al heel goed is in magie, nog sterker in magie maken met een magische Emblem, of je kan dit juist aan iemand geven die amper magie kan, zodat ze meer mogelijkheden hebben. Hierdoor wordt het simpele steen-papier-schaar-systeem naar een veel hoger niveau getild en worden veldslagen bijzonder lastig en intens.

Wij speelden het spel op Classic en Hard. Classic houdt in dat als een personage doodgaat, je die voor de rest van het spel niet meer kan gebruiken. Hierdoor worden gevechten enorm intens, omdat alles op het spel staat. Je wilt namelijk niet dat je favoriete Pegasus-rijder het vroeg in het spel begeeft. Gelukkig kan je een paar keer per gevecht de tijd terugdraaien en ook kan je er gewoon voor kiezen om op Casual te spelen, waarmee niemand voor altijd doodgaat. Zo heb je zelf de ervaring waar jij voor kiest.

Daarnaast voelen gevechten veel beter dan voorheen door de grafische updates die het spel ondergaan is. Dit merk je minder als je gewoon naar een overzicht van het slagveld kijkt, maar de gameplay vloeit veel meer in elkaar over. Personages bewegen niet meer houterig vakje per vakje, maar vrij binnen een bepaald bereik. De overgang van het slagveld naar het uitdelen van een klap is veel vloeiender en alle gevechtsanimaties zijn veel beter dan voorheen het geval was. Het maakt van een slome game, net iets meer een spektakel.

Fire Emblem Engage is zo’n game waar we zo een hele review aan elk klein onderdeel van de game zouden kunnen wijden om elke nuance te bespreken, maar laten we het hier simpel houden. Fire Emblem Engage heeft een verschrikkelijk trage start voor de eerste 1 á 2 uur, maar daarna wordt het een waar pareltje. De wereld komt meer tot leven en de gameplay is briljant. De overdreven tactische gevechten zijn heerlijk en de afwisseling tussen dat en het paradijselijke eiland The Somniel, is fantastisch. Alhoewel personages op individueel vlak weinig voorstellen, zorgen ze samen voor een kleurrijke wereld. Een aanrader voor fans van turnbased-strategie.