review
High On Life

De makers achter de absurdistische serie Rick & Morty hebben al enige games uitgebruikt in VR, zoals Accounting en Trover Saves The Universe. Nu hebben ze zich gewaagd aan een first-person-shooter met dezelfde knotsgekke humor waar ze om bekend staan. Lees hier onze review van High On Life.

Het verhaal van High on Life draait om een tiener met een motivatieprobleem en een zusje dat cocaïne gebruikt en naar feestjes gaat. Als er ineens een buitenaardse invasie komt, vind je een pratend pistool waarmee je de binnendringers uit kan roeien. Je teleporteert met je volledige huis naar een andere planeet. Daar krijg je vervolgens de nodige opdrachten om verschillende wezens te doden voor geld. Tijdens deze avonturen verkrijg je meer vaardigheden en leer je steeds meer over de reden voor de invasie.

Terwijl je verschillende monsters afslacht, vind je ook meer pistolen, die elk een eigen persoonlijkheid en unieke vaardigheden hebben. Zodoende voelt de shooter soms als een kleine metroidvania: je kan sommige nieuwe stukken uitrusting gebruiken op plekken waar je al eerder bent langsgeweest. Toch is het altijd duidelijk welke richting je op moet om het verhaal te vorderen, waardoor je niet uitgedaagd wordt om zelf op ontdekking te gaan.

Qua gameplay kies je een missie en loop je rond in de wereld van jouw slachtoffer. Je ontmoet een groepje vijanden die je neerschiet met een van je wapens en dan kan je door. Dit doe je vaak genoeg tot je bij een eindbaas komt, het wezen waar je op jaagt,  en dan ga je door naar de volgende opdracht. Tussendoor ben je kleine missies aan het doen waarmee je vooral heen en weer loopt tussen plekken. Inhoudelijk voelt het game-gedeelte van het spel daardoor wat oppervlakkig aan.

De gevechten die je beleeft met simpele soldaten stellen niet zoveel voor: je richt je wapen op vijanden, schiet een paar keer en ontwijkt waar nodig. Sommige vijanden zijn sterker of groter, waardoor je een iets andere tactiek nodig hebt. Eindbazen voelen oprecht als een eindgevecht doordat je verschillende aanpakken nodig hebt om het wezen uit te schakelen. Vooral hier kom je een echte uitdaging tegen als je van verschillende kanten moet oppassen voor gevaar.

De kracht van High on Life is toch de knotsgekke humor waar je constant mee wordt belaagd. Een levend mes dat niets liever wil dan de ingewanden lostrekken van iedereen die hij tegenkomt, een kind dat je uitdaagt om hem dood te schieten en dat de game je vertelt dat Fallout dat niet toestaat, een heilige prins die niets anders doet dan op de bank zitten en soaps kijken, gesprekken tussen geweren en wij als hoofdpersoon, constant en overal kom je in contact met over-the-top figuren, absurde gebeurtenissen en vreemde werelden.

Ondanks dat de game qua gameplay erg oppervlakkig is en je zelden echt een diepgaande fps-game hebt, biedt het wel een spektakel van begin tot eind. De humor van de game is toch grotendeels de reden waarom je High on Life zou spelen. Je bent verder vooral aan het rondlopen en vijanden aan het doodschieten, kleurrijke wezens aan het ontmoeten, vreemde ervaringen aan het beleven, sterke monsters aan het verslaan en aan het doorgaan naar de volgende missie. Tijdens deze beleving voelt het grotendeels alsof je onder invloed bent van het een of ander, want je gelooft vaak niet wat er gebeurt. In een notendop is High on Life vooral een gemiddelde shooter met een enorm bizar verhaal, wat toch blijft uitnodigen om door te gaan.