review
The Callisto Protocol

Rauwdauwer Jacob is een intergalactisch transportpiloot. Als hij na een mysterieuze aanval neerstort op de voormalig kolonie (én maan van Jupiter) Callisto, begint voor hem een nachtmerrie. Hij wordt gevangengenomen en vastgezet in de beruchte “Black Iron Prison”. Zonder mogelijkheid om zijn verhaal te doen verliest Jacob langzaam de hoop, totdat de misére uitbreekt. Vreemde mutaties onder zowel de andere gevangenen als het personeel zorgen ervoor dat de gevangenis in één klap verandert in een hel. Dit verhaal dat The Callisto Protocol schept is dunner dan een velletje goedkoop toiletpapier, maar echter wel een opstapje tot een van de tofste – maar zeker niet origineelste – next-gen horrorgames van dit moment. Een game die een beetje aanvoelt als een kruising tussen Bioshock, Resident Evil en Die Hard (in space), met een hele scheut Dead Space.

Jacob moet zien te ontsnappen door zich een weg door de gevangenis te vechten. De mutanten, die bestaan uit zowel de bewakers als zijn medegevangenen zijn stuk voor stuk creepy, slijmerig én dodelijk. Ook zullen ze je regelmatig doen opschrikken door vanuit het niets tevoorschijn te komen. Nu zijn wij niet flauw van een goede “jumpscare”, maar de game heeft de neiging om achter elk deurtje, hoekje en roostertje een mutant met ditto schrikmoment te plaatsen. Vooral in het begin is dit storend. Zo kwam er vanzelf een punt dat wanneer wij om een hoekje keken en er niks in beeld sprong, we héél even dachten dat het een bug was. Hierdoor start de game een beetje flauwtjes zonder écht eng te worden. Echter, weten de makers soms wel echt enge momenten te creëren.

Dit doet de game door halverwege de focus te leggen op “survival-horror”, met donkere, slecht verlichte gangen vol rook en mist. Deze momenten is waar de game écht tot zijn recht komt. Door de fenomenale beelden mét raytracing, wordt een wereld gecreëerd die soms levensecht aanvoelt. Zo kun je bij Jacob het zweet in zijn nek bijna proeven. Enig puntje van kritiek zijn de matige vuureffecten die in een lagere framerate lijken te bewegen. De framerate is in zijn algemeenheid ook een heikel punt. Hoewel recente updates de framerate al stabieler hebben weten te krijgen is er nog wel wat werk aan de winkel.

De stemmencast, aangevoerd door Josh Duhamel (Transformers) is in absolute topvorm. Karen Fukuhara (Suicide Squad, The Boys) en James Mathis III (God Of War: Ragnarök, The Last of Us: Part II) vormen een fijne afwisseling tegenover de langzaam stoïcijns wordende Jacob. Wel is het jammer dat een deel van het verhaal vertelt wordt door middel van audiologs. Nu hoeft dat geen probleem te zijn, maar waar ze bij de meeste games te beluisteren zijn terwijl je het spel speelt, dwingt The Callisto Protocol je om in het audiologmenu te blijven. Het is een vreemde zet die de vaart enorm uit de game weet te halen.

Los daarvan speelt de game heerlijk weg. Het is een meesterzet geweest om de healthbar in de nek van Jacob te plaatsen, door op een display op de wapens aan te geven hoeveel munitie Jacob nog heeft, weet de game zonder HUD prima uit de voeten te kunnen. Dat er her en der een pijl op de muur is geschilderd om de route aan te geven nemen we maar op de koop toe. Onze grootste verrassing kwam van toch wel van de combat. Doordat je niet gelijk een vuurwapen hebt, ben je in het begin vooral aangewezen op mêlee. Naast je wapenstok en vuurwapens is er nog de “GRP”, een handschoen waarmee je bepaalde voorwerpen en mutanten op kan tillen en kan gooien. De hoeveelheid draaiende ventilatoren, pinnen aan de wand en draaiende tandwielen om de mutanten tegenaan te gooien deed ons zelfs een beetje denken aan de Wii-klassieker Madworld. Echt overpowered zijn deze wapens allemaal niet, waardoor je in sommige secties echt aangewezen bent op je eigen creativiteit om te overleven. Ook zijn er met de 3D-printers genoeg mogelijkheden om je wapens te upgraden en nieuwe wapens te maken, mits je voldoende Callisto credits bij de hand hebt.

Wij vonden The Callisto Protocol een erg toffe game. Een heikel punt is dat de vergelijking met Dead Space niet te ontwijken is. Het had de makers gesierd om net iets origineler te zijn, zeker met de release van de remake van Dead Space eind volgende maand. Ook liepen wij tegen de speelduur aan, met zijn zes à zeven uur is dit een vrij korte game. Nu staat er wel een uitbreiding op de planning, maar toch voelde het alsof de makers meer uit deze setting hadden kunnen halen. Wij speelden deze horrogame op de PlayStation 5. Na wat met de beeldinstellingen te tweaken eindigden wij met een game die in prachtig 4K en 60fps speelde. De haptische feedback, triggers én 3D audio zorgen voor een next-gen ervaring die de game naar een nieuw niveau tilt.

The Callisto Protocol is verkrijgbaar voor PlayStation, Xbox en pc.