review
The Dark Pictures Anthology: The Devil In Me

Architects of Murder Mystery is een tv-format waarbij met een houtje-toutje budget verslag wordt gedaan van huizen van seriemoordenaars. De productie rondom de laatste aflevering rondom seriemoordenaar H.H. Holmes loopt vast totdat producent Charlie Lonnit een telefoontje krijgt van de mysterieuze Granthem Du’Met. Deze excentrieke miljardair heeft het horrorhotel van Holmes tot op de laatste steen nagebouwd op zijn eiland en nodigt de filmcrew uit om wat extra beelden te schieten voor de documentaire.

Iedereen die niet helemaal zacht in zijn nootje is, die kan aan zijn water aanvoelen dat dit een slecht idee is.  Tenzij je blijkbaar voor je werk budgetdocumentaires maakt. Eenmaal aangekomen op het eiland blijkt gastheer Du’Met een nerveus mannetje te zijn, lopen er vreemde mensen rond en blijkt het hotel in erbarmelijke staat. Als Du’Met niet op komt dagen voor het diner begint de ellende pas echt. Dit moment is waar de game echt op stoom komt. Een bizar kat-en muisspel tussen een seriemoordenaar met een hotel vol dodelijke boobytraps en de leden van de productiecrew.

Het hotel is prachtig, smoezelige kamers, verlaten gangen en vol met dingen om te vinden. Zo zijn er aanwijzingen, geheimen, documenten en obols. Deze munten werden vroeger in de mond van overledenen geplaatst om de veerman naar gene zijde te betalen. Ook terugkerend zijn de “voorspellingen”. Deze tonen mogelijke scenarios waarbij personages om het leven kunnen komen waardoor je hun lot kan veranderen. Deze “deaths” zijn wederom creatief met hier en daar enkele fakeouts om de spanning er in te houden. Het is jammer dat het script snel afwijkt van de realiteit en dodelijke creativiteit van H.H. Holmes (die hen nagenoeg op een presenteerblaadje is aangereikt). Zo proberen de makers een combinatie te vinden tussen de Halloween en SAW films én ook nog alle enkele verwijzingen en clichés uit films met een horrorhotel in de game te proppen. The Shining, Psycho en Bad Times At The El Royale, om er maar enkele te noemen. Het leidt er toe dat dit misschien wel de rommeligste game is in de reeks. Zonde aangezien het script bij eerdere delen House of Ashes en Little Hope juist hét sterkste punt was.

De cast daarentegen is zoals altijd gevarieerd en fijn op elkaar ingespeeld. Absolute uitschieters  zijn Jessie Buckley (Chernobyl, Fargo, Men) als de nuchtere presentatrice Kate en acteur en beroepsmafmees Paul Kaye (Game Of Thrones, Strutter, After Life) als de opgefokte Charlie Lonnit. Deze Charlie is de regisseur van de documentaires en heeft de leiding over de crew. Hij is zo’n enorme lul dat het nauwelijks voor te stellen is dat niemand van zijn personeel niet stiekem een keer in zijn koffie heeft gepist. Laat staan dat ze vrijwillig met hem mee gaan naar een afgelegen eiland. Karakteracteur Pip Torrens als the Curator is wederom in topvorm al heeft hij dit keer iets minder screentime. Zij worden aangevuld door de timide stagiaire Erin (Nikki Patel), cameraman Mark (Fehinti Balogun) Die tevens de ex van Kate is, en de stoere productieassistente Jamie (Gloria Obianyo).

Een tweede playtrough (die bij dit soort games zeker aan te raden is) geeft stiekem weg dat de makers veel te veel ideeën in één game hebben willen proppen. Zo werd er in de marketing een groot ding van gemaakt dat er meerdere opties tot exploratie zijn, dit is echter niet veel meer dan een extra gang of kamertje met een obol of notitie. Ook de speciale handelingen die elk personage kan verrichten (met een kaartje sloten ontgrendelen, met een potlood een notitie terughalen op een kladblokje of een statief uitschuiven om bij hooggelegen items te komen) worden nauwelijks benut. De keren dat wij deze functies hebben toegepast waren op één hand te tellen. De hoeveelheid keuzes leiden er ook toe dat er meerdere eindes zijn vrij te spelen. Nu is er één einde dat een soort van twist herbergt en het beste uitkomt voor het verhaal. Echter is dit niet het meest “happy ending” Toch blijft er na afloop van de game iets knagen, nu is er in de documenten en geluidsfragmenten wel het een en ander uitgelegd maar dat is niet de manier die we gewend zijn van Supermassive Games. Het zorgt er voor dat het einde niet de grote ontknoping brengt die we de voorgaande delen brachten. Ook is er aan het einde van de credits al een kleine teaser voor het volgende deel. The Dark Pictures Anthology: Directive 8020, hierover kun je meer lezen in onze voorspellingen voor deze game.

Wij speelden The Devil In Me op de PlayStation 5. De game speelt in 4K en 60fps in de performance mode. Het beeld is ietwat scherper in de fidelity-modus maar dit verschil is te verwaarlozen. Soms is het beeld (ondanks diverse opties om de helderheid te tweaken) zó donker dat het geen wonder is dat ze deze reeks de  “Dark Pictures” noemen. Grafisch valt er ook nog het een en ander aan te merken. Het ene moment lijken de beelden levensecht, het andere moment komt er een limousine in beeld die zo in een PlayStation 2 game had kunnen zitten. De triggerfunctie van de PlayStation 5 wordt niet benut, wél maakt de controller gretig gebruik van de haptische feedback om zo de schrikeffecten extra kracht bij te kunnen zetten.

The Dark Pictures Anthology: The Devil In Me is een zwakke afsluiter van het eerste seizoen van The Dark Pictures. Als een huis dat gebouwd is op drijfzand, zakt de game steeds verder weg in een verzameling van concepten en ideeën zonder overeind te blijven. Het leid tot een matige game van een studio die beter, véél beter kan!

The Dark Pictures Anthology: The Devil In Me is nu verkrijgbaar voor Xbox, PlayStation en pc.